The Undestined Love

Chapter 49

I runned away from him, Hindi ko alam kung saan ako pupunta pero hinayaan ko na lamang ang mga paa ko na tumakbo at tahakin ang madilim na dinadaraanan ko.

Kung pwede ko lang takasan lahat ng ito...

Napatigil ako sa pagtatakbo nang bumuhos ang malakas na ulan. Tila sumasabay sa mga luha ko ang bawat tipak ng ulan na bumabagsak, mukhang pati ang langit ay nagdudusa..

"W-Why did you throw it all away?" I shouted. "Why k-kenzo!? Why!" Napaluhod na lamang ako.

I covered my face and cried more. "W-Where did I go wrong?"

Muli akong tumingin sa dinaanan ko at umasang maglalakad siya roon para balikan ako..pero nagkamali ako dahil walang kenzo ang bumalik para sa akin.

"Saan ako n-nagkulang?" Tanong ko sa sarili ko habang nasa ganoon paring pwesto.

"You're enough." A guy said in my back. "Hindi lang siya nakuntento." He added.

I looked at him, Gaya ko ay basang basa na rin ito ng ulan. "H-How did you know that i'm here?" I asked.

I wiped my tears and stood up, Tinulungan niya naman agad akong makatayo. "I followed you." Jullian smiled and wiped my tears using his handkerchief. "Let's go home."

Hindi na ako tumanggi at hinayaan na lamang na hawakan niya ang kamay ko papunta sa sasakyan niya. Maging ang pagdating niya ay hindi ko rin namalayan.

"Mabuti na lamang ay ako ang nakakita sayo..." Tugon niya at Isinuot sa akin ang black suit niya. "You should call me nextime."

"For what?" Malamig kong tugon.

"I will help you, isn't obvious?" He laughed. He wore his seatbelt and started the engine, Lumingon naman muna ito sa akin bago tuluyang magmaneho.

"I don't want." I refused him.

"But you need it." Kaswal nitong tugon. Sa tono pa lamang niya ay alam kong ang kasal ang tinutukoy niya.

"Wake me up... if we're in home na." Hindi ko pinansin ang sinabi niya.

"Okay, Finacé."

I closed my eyes and ignored him. Ang totoo ay hindi ako matutulog, Ayoko lang muna ng kausap. Mas lalo lang ako naiiyak kung tatanungin pa ako kung okay lang ba ako.

Ilang saglit lamang ay nakarating na rin kami sa Mansyon. Ginising naman agad ako ni Jullian, Akala niya talaga ay natutulog ako.

Nagpresinta pa siya na ihatid ako hanggang sa loob ng bahay pero tumanggi ako. Masgugustuhin ko na munang mapag-isa ngayon.

"Goodevening Ma'am. Ipaghahanda ko na po kayo ng hapunan." Bungad sa akin ni Manang nang makapasok ako ng Mansyon. Akma naman itong pupunta sa kusina para ipaghanda na ako pero agad kong pinigilan ito.

"N-No need." Pilit akong ngumiti. "Take a rest manang. Buong araw kayong nagtrabaho."

Bahagya naman itong nagulat sa sinabi ko pero nakuha paring ngumiti. "Ayos lang iyon, iha. Bata pa lamang ang Daddy mo ay pinagsisilbihan ko na ang pamilya ninyo kaya hindi ako magsasawa na pagsilbihan ka." Nakangiti niyang saad.

I hugged her. "Thank you M-Manang..." Nangingilid ang luha kong sabi.

"Umiiyak ka ba iha?" Nagaalala nitong tanong at agad humarap sa akin.

Umiwas agad ako ng tingin. "Ofcourse not.. Why would I?" I smiled slightly.

"Xyrene..."

Umiling naman agad ako. "I'm fine. Bababa agad ako pag nakaramdam ako ng gutom." Nakangiti kong sabi.