FUEL | Completed

Lap 31

KAIRO ROSALES

It was a nice monday morning. Maaga pa lang ay naghanda na ako at umalis kina Tita. Yeah, doon muna ako tumambay dahil wala pa akong balak umuwi ng apartment. Sumakay ako sa sasakyan ko at umalis.

Luckily, we were able to retrieve my baby- Aston Martin Vanquish. Akala ko nga hindi na namin 'to mababawi, ilang araw 'din 'tong nakatambay sa lagayan ng mga na-tow at nakumpiskang sasakyan.

After an hour, narating ko 'rin ang Skyreign sementery. The place where my parents were buried. Pinark ko si Aston sa parkling lot at tumungo roon dala ang bulaklak na nabili ko sa daan.

"Akala ko hindi ka nababalik e," sambit ng matagal ng guwardiya nitong sementeryo. I used to call him, Manong Guard. Hindi 'rin naman n'ya sinasabi pangalan n'ya sa akin.

Nilingon ko s'ya at nginitian. Kilala n'ya ako dahil madalas ako rito noon. "Balita ko isa ka ng sikat na racer tulad ng papa mo a?" He sipped his coffee. "Bibisitahin mo sila?"

I gave him a nod. Saglit pa s'yang nakipag-usap sa akin bago ako pumunta sa puntod nila. Nang makarating doon ay agad kong nilagay ang dalaga kong mga bulaklak at umupo. Magkatabi ang puntod nila, like what I'd requested. Gusto ko kasi makita na kahit wala na sila, magkasama pa 'rin sila.

Ang dalawang tao na mahalaga sa'kin. Ang dalawang taong buhay pa sana...

... kung hindi dahil sa'kin.

I remember that night. The night when our house turned into a house of flame. I can still feel the fear and the burning sensation from that night. I can still hear that loud explosion that killed my parents.

I unknowingly clenched my fist. It happened years ago, but the memories from that event are still clear on my mind.

"So, you're here," my face twitched when I heard that voice. I slowly turned my head to see him. "What are you doing here?" I asked in my bored tone. But inside of me, gusto ko na s'yang sapakin.

Darwin Dalton. Why the fuck you are here?

"Uhm, to see my old foe's grave?" Umupo s'ya sa harapan ng puntod ni Papa at hinimas-himas ang lapida nito. It made me burst in anger, but instead, I gritted my teeth. Hindi ako pwedeng gumawa ng eksena rito. I remain calm as fuck, kahit gusto ko ng ikuskos ang mukha n'ya sa damuhan. Damn.

"Sayang, hindi man lang s'yang umabot sa laban namin sa grand prix. Ako tuloy ang nanalo," umiiling na sabi n'ya, as if disappointed- pero ang totoo, nang-aasar lang s'ya. "Tsk, sayang."

Halos bumaon na ang kuko ko sa palad ko sa pagpipigil sa kanya. Calm down, fucker. Calm down. I heaved a heavy sigh and composed myself. Hindi dapat ako maapektuhan ng mga sinasabi n'ya.

"Whoever was the fucker who burned your house. Dapat n'yang pagbayaran ang ginawa n'ya," kung ano-ano pa ang sinabi n'ya habang nakatanaw sa puntod ni Papa. As if nakikiramay s'ya sa pagkawala ng mga magulang ko years ago- pero ang totoo, isa s'ya sa mga nagbunyi. What a fucking shit.

"Siguro kung buhay pa tatay mo, kami ngayon ang magkalaban sa ph racing cup-" I cut him off.

"Kaya nga narito ako," I said with wide grin on my face. "Too continue his legacy. Too continue crushing you inside the racing field."

Malakas s'yang tumawa. Tawang nang-aasar. Pero 'di ako nagpaapekto. "Oh lord, that's so funny, Kairo! Hahaha!" Halos mangiyak-ngiyak s'ya kakatawa. Nang makabawi ay tumayo s'ya at lumapit sa akin. "Hindi mo magagawa 'yun, bata," pang-uuyam n'ya. He leaned closer to me "Baguhan ka lang, professional na ako sa larangang 'to."

Ako naman ngayon ang tumawa. Nakita ko ang saglit na pagkagulat sa mukha n'ya dahilan para matawa ulit ako. "Wag ka maging kampante. I'm not a Rosales just for nothing. Maaring baguhan lang ako, pero nakita mo naman ang kakayahan ko- I can surpass the ability of a professional."