Touch Of Terror

10 : Silakbo

L U P I

June 9, 1899 | 9 pm

Inabutan ako ng gatas ni Tita Mercedes, nasobrahan ata ang pagkatahimik niya. Ni hindi niya man lang ako sinesermunan, at tinatanong kung kumusta na ang pakiramdam ko. Napanguso ako habang tinatanaw siyang lumabas sa kwarto ko,

Hinigop ko ang mainit na gatas, kahit papaano nahimasmasan ako. Pagod na pagod akong nahiga sa kama ko.

I must call it a day, I am too exhausted to deal with too many questions. Baka hindi ko na kayanin. I am way too confused.

Ilang minuto akong nakapikit pero wala ako nararamdaman ni isang antok, agad kong sinipa ang unan ko at padabog na umupo. Nilibot ko ang paningin sa kwarto, siguro namamahay ako.

katamtaman lamang ang laki ng silid na 'to. May mga disenyo na nakasabit sa pader na nakakapagbigay buhay sa madilim na pintura ng kwarto.

Tinignan ko ang mga gamit na nandito,

"this is lit." Bulong ko habang kinakagat ang kwintas na purong ginto. Magkano ko kaya to mabebenta kapag nakabalik ako sa taong 2020?

I let out a big grin, pagkatapos kong ibulsa ang mga nakita kong barya sa panahon na 'to. If ever na makabalik ako, I might need a souvenir.

Naupo ako sa kahoy na upuan at pinagmasdan ang salamin na nasa harap ko, agad akong napatingin sa repleksyon ko nang makita ang natatanging detalye ng aparador.

Agad akong tumayo upang silipin iyon, pagkabukas na pagkabukas ko ay tanging mga baro't saya lamang ang nakita ko. Napabuntong hininga ako, at babalik na sana sa higaan nang mapansin ko ang nakausling kahoy.

Nanglaki ang mata ko hinatak ko iyon pababa. Paunti unti ay may umusling daanan dito. Madilim at wala akong matanaw, 

Ito na ba ang daan patungong Narnia? Napailing-iling ako habang nakangisi.

Tinanggal ko ang mga damit at agad na kumuha ng lampara, napahanga ako sa nakikita ko. Siguro mas maganda pa ito kung maliwanag, Beyond was a narrow staircase, How I love the blue carpet, Dahan dahan akong bumaba.

There could be gold and diamond inside, malamang ano nga ba ang itatago rito? Nangangati ang palad ko pakiramdam ko pagkabalik ko ay mas mayaman na ako kay Tita Mercedes.

There's no electricity, but the fireplace might still works and there's a woodpile in the corner, muntik pa akong madapa dahil sa bigat ng kinuha kong kahoy. 

Bwisit na bestida.

Hindi ako makakilos ng maayos bukod sa mabigat ang damit ay kailangan ko rin ng liwanag, Nang mag apoy na ay agad akong umikot para mas makita ang mga bagay.

It's larger than it seems from the doorway, it's walls are thicker than a medieval castle, but the house on top was just wood.

It has wooden comfy chairs, a book shelf and—guns? 

As I started touching it, I felt an unfamiliar chill, maybe because the weapon took hostage a part of my soul.

"Mama Mia, Viola fuckers." Namamangha kong ipinadausdos ang mga kamay ko sa katawan ng mga baril, napangisi ako.

May mga handgun ito siguro iyong revolver na tinatawag, sabik ko naman hinawakan ang mahahabang baril.

Doon ko nakita ang nakausling papel sa bunganga ng baril, lukot iyon at medyo gutay gutay pero nababasa pa naman.

Panahon na ito ay kakatapos pa lamang ng 300 taon na pananakop ng mga Kastila sa Pilipinas. Sa panahon na ito, muli tayong sinubukang angkinin ng dayuhan na bansa.