Liry: bullies can always change

17: Don't be scared

Pov Link
(De avond ervoor)

Als ik mijn straat in fiets gaat mijn hart te keer. Ik fiets de oprit op en doe mijn oortjes uit. Ik probeer rustig te blijven maar de angst neemt me over. Ik pak mijn sleutel en probeer de deur open te doen maar ik tril helemaal. Als het me eindelijk gelukt is en ik zo voorzichtig mogelijk de deur heb dicht gedaan, ruik ik iets. kijk ik voorzichtig naar de keuken. Mam staat... te koken?
'Mam?' Vraag ik voorzichtig. Ik blijf even verbouwereerd in de opening van de deur staan. Nu ja, de deur is er uit geslaan. Drie keer raden door wie...
'Oh hey liefje.' Als ze me aan kijkt zie ik weer de pijn in haar gezicht.
'Tante is langs geweest. Ze had eten mee.' Ze lacht naar me. Ik knik verbouwereerd. Ik loop maar naar boven.
'Over tien minuten is het klaar.' Hoor ik haar nog roepen. Ik merk ook dat ik door die chocolade beter kan zien. Ik loop naar de badkamer. En bestudeer mijn oog, en mijn blauwe plekken. Ik zie op de lavabo blonde haar verf staan. Een grijns komt op mijn gezicht. Ik loop naar beneden.
'Mam, sinds wanneer ben jij weer kapper?' Vraag ik. Vroeger werkte ze als kapper, maar haar bazin van de zaak overleed ik een auto-ongeluk en toen moest de zaak dicht. En nu werkt mam in een kantoor van een stom bedrijf waar geen zak te verdienen valt.
'Niet, hoezo?' Vraagt ze. Ik laat haar de verf zien.
'Oh, die heeft tante gegeven. Ik weet niet waarom.' Het is even stil. Deze keer niet ongemakkelijk stil.
'Wil je mijn haar kleuren?' Flap ik eruit. Ze kijkt me aan. Ik lach even kort.
'Ja, inderdaad. Waarom niet.' Ik zie een lach op haar gezicht verschijnen. Ik sla mijn armen om haar heen.
Ik merk dat ze schrikt. En legt voorzichtig haar armen om me heen. Ik twijfel even maar ik flap het er maar uit.
'Ik hou van je.'
'Oh schatje... ik ook van jou.' Ik voel ze een kus geven op mijn hoofd.

Het is de meest gezelligste avond ooit. Ik weet niet hoe of wat. Maar het was zo leuk. Ik heb voor het eerst in vijf jaar weer normaal gegeten. En ik heb mam weer eens zien lachen. En mijn vader hebben we niet eens gezien. Ach ja, hij ligt vast ergens in een gracht zijn roes uit te slapen. Dat hij der ook maar in stikt.

~~~

Ik kruip van de tafel af en ga zitten. Ik merk dat Jeremy naar me staart.
'Wat is er?' Vraag ik lichtelijk geïrriteerd.
'S-sorry... ik euhm...' hij begint te blozen en kijkt weg. Ik grinnik zacht. Stiekem vind ik het wel leuk.
'Leuk haar.' Hoor ik hem heel zacht zeggen. Ik voel mezelf lichtjes blozen.
'Dank je.' Fluister ik. We kijken elkaar diep in de ogen aan. Dit moment mag nog eeuwen duren. Maar het word verstoord door de opvoedster die de trap op komt.
'S-sorry dat ik te laat ben.' Puft ze buiten adem.
'Ja, mevrouw. We gaan dat toch moeten noteren.' Grinnik ik.
'Houd je mond.' Zegt ze lachend en ze slaat met een pak papieren op mijn hoofd. Ik hoor zelfs Jeremy even grinniken. Hij vind me dus grappig. Niet veel later komt er een leerkracht naar ons toe.
'Ik leen deze twee even.' Zegt hij tegen de opvoedster.
'Is goed.' Hoor ik haar zeggen.
'Kom maar mee.' We staan op en volgen hem. Naar de kelder. Alweer...
'Pas op van je hoofd.' Zeg ik nog eens grijnzend tegen Jeremy. Hij lacht verlegen. We lopen de kelder in.
'Die drie stapels dozen moeten naar het eerste. Ik moet nog iets gaan doen bij jullie opvoedster. Ik vertrouw jullie.' Ik probeer mijn grijns te verstoppen en knik.
'Oke goed.' En de leerkracht loopt weg. Jeremy staat er een beetje verbouwereerd bij.
'Hier!' Ik pak een doos en duw die ik zijn handen.
'Oempf. Jeetje wat zwaar.' Zegt hij.
'Valt mee. Niet zo zeuren.' En ik ga recht voor hem staan.

Pov Jeremy

'Valt mee. Niet zo zeuren.' Zegt Link. Ik kijk hem aan. Hij staat recht voor me en kijkt me aan met zijn mooie groene ogen. Ik weet niet waarom maar... ik word warm van hem. Mijn hart gaat te keer. Adrenaline en vlinders gieren door mijn lijf.
'Kom je? Of moet ik alles alleen doen?' Zijn stem waakt me op uit gedachten.
'J-ja.' Ik loopt blozend achter hem aan. We zetten de eerste dozen weg. We lopen terug naar de kelder.
Link loopt achter me. Het is stil. Ik pak een doos. Plots staat Link heel dicht en pakt een doos. Ik word rood. Ik loop snel weg. Ik ga weer een doos weg zetten. Als ik terug kom is Link weg. Ik zucht opgelucht. Plots slaat de deur dicht. Ik schrik en draai me om.
'Jezus! Ik schrik me dood!' Link kijkt me grijnzend aan.
'Je bent bang van mij he?' Ik word rood.
'N-nee.' Stotter ik. Hij grinnikt en loopt naar me toe. Ik voel me heel zenuwachtig worden. Hij kijkt me uitdagend aan. Hij staat zo dicht. Zijn hoofd is naast het mijne.
'Geef maar toe.' Fluistert hij in mijn oor. Ik word helemaal rood. Hij doet een stapje naar achter.
'Het blijft tussen ons. Don't be scared.' Hij knipoogt, pakt een doos en loopt weg. Ik blijf helemaal verbouwereerd achter.