Liry: bullies can always change

28: ik blijf wel nog even

Pov Jeremy

Als ik thuis kom kijk ik naar mijn gsm. 23:40. Ik doe de voordeur open. Een traan loopt over mijn wang.
'Jeremy! Eindelijk! Waar was je?!' Vraagt mijn moeder bezorgd. Ze staat op de overloop en komt naar me toe.
'Jer! Roept Enzo. Hij rent van de trap recht op me af.
'Alles oke?' Ik schud mijn hoofd. Ik begin hevig te huilen. Enzo knuffelt me.
'Jeremy, wat is er?' Vraagt mijn moeder bezorgd.
'Link... hij... hij ligt ik het ziekenhuis.' Enzo knuffelt me harder.
'Oh liefje...' zegt mijn moeder. Ze wrijft troostend over mijn rug.
'Hij heeft hart problemen... Ik wil hem niet kwijt!' Schreeuw ik het laatste.
'Je gaat hem niet kwijtraken.' Troost Enzo me.
'Echt niet.'
'Ik weet het niet.' Huil ik.

Ik lig in bed. Ik draai en keer maar kan de slaap niet vatten. Link spookt door mijn hoofd. Hij is zo een lieverdje. Binnenkort begint de kerst vakantie. Ik wou graag wat met Link gaan doen. Maar dat zal niet door gaan... ik zucht.
'Linkie... waarom jij?' Fluister ik. Ik sluit mijn ogen.

Ik word wakker gemaakt.
'Jer, je moet je aankleden, we moeten naar school.' Zegt Enzo. Ik sta op en loop naar mijn kast.
'Moet ik wachten?'
'Nee, ga maar al.' Zeg ik. Hij knikt en loopt naar beneden. Ik kleed me om en pak mijn spullen. Ik doe mijn bril aan en loop onverzorgd naar beneden. Ik heb geen zin op te eten. Ik denk te veel aan Link. Ik doe mijn schoenen aan en pak mijn fiets.

Op school loop ik meteen naar het lokaal. Er is niemand ik ga achterin zitten waar Link normaal zit. Ik hoor druk gepraat dat steeds dichter en dichter komt. Ik herken de stem van Joost, Don en Rudi. Ik staar naar buiten. Als ze bij het lokaal komen is het meteen stil.
'Euh hey Jeremy.' Zegt Don. Ik kijk op.
'Hallo.' Zeg ik. Ze lopen voorzichtig de klas in.
'Alles oke?' Vraagt Rudi voorzichtig. Ik knik.
'Zeker?' Vraagt Harm.
'Ja hoor, maak je niet druk, hij is in goeie handen dus ik heb er vertrouwen in.' Harm gaat naast me zitten.
'Wat raar dat iedereen zo vroeg is.' Horen we de opvoedster plots zeggen.
'We zijn voorbeeldige leerlingen, dat weet je toch.' Zegt Rudi lachend.
'Ja... zeer voorbeeldig... maar goed ik kwam eigenlijk voor iets anders.' Ik word afgeleid door de mensen die nog buiten aan het hangen zijn. De opvoedster legt iets uit over een afwezige leerkracht.
'Jullie mogen twee uur vroeger naar huis.' Als ik dat hoor word ik blij. Dan kan ik naar Link. Harm merkt dat ik meteen goed luister en hij grinnikt. Iedereen schrijft het in zijn agenda en ze ondertekent die. Niet veel later komt de leerkracht naar binnen. Ik kijk nu al uit naar het einde van deze dag.

~~~

Zes saaie lesuren later gaat de bel eindelijk. Iedereen pakt zijn spullen. Het was saai en stil zonder Link.
'Ik ga naar Link.' Zeg ik.
'Oh ik ga mee.' Zegt iedereen tegelijk. Iedereen begint te lachen. Maar voor we naar Link gaan, gaan we naar de winkel en kopen we wat lekkers voor hem. Iedereen weet dat ziekenhuis eten niet te vreten is. Daarna gaan we richting ziekenhuis. We lopen de afdeling waar Link ligt. Ik zie het meisje van gisteren weer. Ze lacht naar me en ik lach terug. Ik zie dat ze ook naar iemand anders lacht. Ik draai me even om. En zie Joost blozen. Als we bij zijn kamer zijn doe ik de deur op een kier.
'Hij ligt met zijn rug naar ons toe.' Fluister ik. We sluipen zijn kamer in. Joost doet als laatste de deur zo zacht mogelijk dicht. Ik kijk naar het apparaat met zijn hartslag. Alles ziet er goed uit. Hij ademt rustig, dus hij slaapt vast. De tv staat aan. "Supergirl" staat op. De jongens gaan aan de andere kant staan. Ik schud hem zachtjes wakker.
'Link! Wakker worden!' Zeg ik.
'Hmpf...' zucht hij.
'Nee... ik ben moe.' Zeurt hij. Ik schud hem harder door elkaar.
'Oke, verveel je dan maar.' Zegt Rudi. Link wrijft in zijn ogen en kijkt iedereen verbaasd aan.
'Ik weet dat ik een tijger ben, maar het is hier niet de dierentuin.' Grinnikt hij. Hij gaat rechtop zitten.
'Ha ha, half seks mopje... zeer funny.' Zegt Don sarcastisch.
'Niet zo zeuren, ouwe zak.' En Link slaat Don in zijn gezicht met zijn kussen.
'OEMPF!' Iedereen begin te lachen. We doen onze jassen uit en zoeken naar een plek om te zitten. Ik ga bij hem lekker onder het warme deken zitten. Joost gaat aan het uiteinde van het bed zitten. Harm en Rudi, proppen zich in de zetel. Hij is net gepast voor twee personen. Don gaat op een stoel zitten en Pascal en Ronald gaan op de vensterbank zitten. Ik weet niet hoe lang we hier zitten maar het is super gezellig. We mogen wel niet te luid zijn. Ook al is dat met Link, Joost, Pascal en Harm heel moeilijk. Plots gaat de deur open. Nikki komt binnen. Joost begint lichtjes te blozen.
'Hallo.' Zegt ze vrolijk.
'Hallo.' Zegt iedereen vriendelijk terug.
'Ik wou vragen of je nog een yoghurtje wilde. Maar zo te zien heb je al wat.' Ze knikt naar de zak snoep die Joost vast heeft
'Ja! Doe maar zo een yoghurt!' Zegt Link blij.
'Oke. Zal ik er wat grenadine in doen?'
'Ja dank je!' Ze lacht en loopt weg.
'Jemig Link, wat een service. Dat wil ik thuis ook wel!' Lacht Rudi.
'Ik denk Joost ook.' Fluister ik tegen Link. We beginnen allebei te lachen.
'Wat zitten die twee nou te konkelfoezen?!' Zegt Joost.
'Niks hoor.' Zegt Link en hij geeft Joost een knipoog. Ik wrijf over Link zijn rug. Hij lijkt plots wel veel vermoeider dan een uur geleden.
'Gaat het wel?' Vraag ik bezorgd.
'ja.' Zegt Link.
'Link, je bent moe, je moet rusten.' Zegt Don lief.
'Inderdaad, je ziet enorm bleekjes.' Zegt Joost. Link kijkt teleurgesteld.
'Je vrienden hebben gelijk. Het is een ziekenhuis, je hoort te rusten. Ik weet dat het niet fijn is ze te missen, maar je hebt het nodig.' Zegt Nikki die weer binnenkomt. Ze zet het yoghurtje op Link zijn tafel.
'Moet ik dan weer alleen blijven.' Zegt hij teleurgesteld.
'Ik blijf nog heel even.' Zeg ik.
'Cuties.' Zegt Harm. De jongens staan op en pakken hun spullen.
'We komen morgen zeker nog eens langs.' Zegt Joost. Link knikt.
'Ik zal vragen aan je moeder of ik je laptop mag meenemen. Dan kan je toch nog iets doen.' Zegt Joost.
'Oke, bedankt.' Hij lacht lief naar de jongens. Ze nemen afscheid en vertrekken. Nikki loopt achter de jongens aan. Link gaat liggen. Ik ga naast hem liggen.
'Liefde?' Vraagt hij.
'Ja tijgertje?' Ik krijg geen antwoord. Ik voel alleen een kus op mijn voorhoofd.
'Slaap maar.' Fluister ik. Link draait zich om. We liggen lepeltje lepeltje. Ik sla mijn arm om hem heen. Niet veel later hoor ik zijn normale ademhaling regelmatig en rustig. Hij slaapt. Ik sta voorzichtig op. Ik kus hem op zijn wang.
'Slaapwel.' Fluister ik. Ik pak mijn tas, sluit de gordijnen, doe het licht uit en loop de kamer uit.