[DISCONTINUED] Welp i'm screwed... (greek)

Εν δράση

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΑΑ 🤩⭐

(‼ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ⚠ αν δεν πάρει αρκετές προβολές και ψήφους το κεφάλαιο, δεν θα συνεχίσω το βιβλίο, για αυτό και θα σας παρακαλούσα να προτείνετε την ιστορία και σε άλλους και ένα αστεράκι πρέπει απλά να πατήσετε δεν ζητάω πολλά...!)

Σταυρούλα (δεν το περιμένατε αυτό έτσι?)

-Λοιπόν πως σου φαίνεται το σχέδιο μου; Έχεις μήπως κάτι να προσθέσεις; Με ρώτησε η Καλλίστη. Μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση που θέλει να δει τους γονείς της να καταστρέφονται, ειδικά την μητέρα της. Την απεχθάνεται! Όχι ότι της έκανε και λίγα, τα προβλήματα στην υγεία της εκείνη της τα προκάλεσε, άσχετα αν λέει ψέματα η Καλλίστη ότι το έπαθε από το bullying για να μην κάνει ρεζίλι την οικογένεια της. Της έλεγε να μην κάνει παρέα με φτωχά παιδιά, σαν εμένα τότε, γιατί χαλάει την εικόνα της. Την πίεζε σε πολλά πράγματα, στο πως να μιλάει, πως να τρώει, πως να περπατάει. Την έβαζε να κάνει δραστηριότητες που δεν ήθελε, από ιππασία μέχρι και να χορεύει κλακέτες, τραγική κατάσταση! Έμαθε πολλές ξένες γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά,νορβηγικά, ακόμα και ιαπωνικά. Με όσες χώρες είχε συνεργασία η εταιρία των γονιών της, να μάθαινε και την γλώσσα αυτής της χώρας, για να πάρει την εταιρία στα χέρια της όταν μεγαλώσει και να συνεχίσει . Την προορίζουν ως μία ικανή επιχειρηματία, αλλά εκείνη έχει διαφορετικά όνειρα. 

Η Καλλίστη με τόσα πράγματα που την έβαζε η μητέρα της, εκείνη αγχωνόταν και άρχισε να έχει κρίσεις πανικού. Την πρώτη κρίση πανικού, την έπαθε μέσα στη τάξη, κανένας δεν νοιάστηκε, δεν είχε φίλους, όλοι την απέφευγαν λόγω των χρημάτων της, και ήμουν η μόνη που την βοήθησε μαζί με την δασκάλα μας. Μόνο τότε την άφησαν να κάνει παρέα μαζί μου, καμία από τις δυο μας είχε φίλους, εγώ επειδή ήμουν ορφανή και εκείνη επειδή είναι πλούσια. Η μητέρα της δεν έκανε τίποτα για τις κρίσεις της, μόνο χάπια της έδωσε να παίρνει, δεν την σταμάτησε από αυτά που της τις προκαλούσαν. Δεν την ενδιέφερε καθόλου, προσπάθησε να την κάνει μια ψωνισμένη κοκέτα. Η Καλλίστη μου τα εξήγησε μια μέρα στο σχολείο όταν ήμασταν έντεκα, και έβαλε τα κλάματα, τόσο απελπισμένη ήταν να ζήσει μια απλή και φυσιολογική ζωή. Δεν άντεχα να την βλέπω έτσι, για αυτόν τον λόγο και υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη, να εκδικηθούμε κάποια στιγμή την μητέρα της, και να που πλησίαζε αυτή η ώρα.

-Ύπουλο και έξυπνο, μου αρέσει! Δεν χρειάζεται διορθώσεις, είναι τέλειο! Της απάντησα, θα έκανα τα πάντα για να την έβλεπα ικανοποιημένη, στο κάτω κάτω είναι η μόνη αδελφική μου φίλη.