The dark prince ✔

5. Mroczny książę powraca.

Usłyszałam dźwięk otwieranych szeroko drzwi i poczułam zalewającą mnie ulgę. Mike wyszedł z szatni, trzymając w rękach koszulkę podobną do tej, którą miał na sobie i wpatrując się w nią, podszedł bliżej.

— Pomyślałem sobie, że... — Uniósł wzrok i momentalnie się zatrzymał.

— Jones — wyleciało z ust blondyna.

— Priest i Rodriguez — odpowiedział Mike.

— Widzę, że o nas słyszałeś. Czyżbyśmy byli tacy sławni? — prychnął czarnowłosy.

Mierzyli się obojętnymi spojrzeniami, a mnie zadziwiła postawa Mike'a. Dotąd radosny i roześmiany nastolatek, natychmiast stał się w pełni poważny. O zdenerwowaniu świadczyła jedynie jego lewa dłoń, zaciśnięta w pięść.

Jak nie zareagujesz, to zaraz się tu pozabijają.

Odchrząknęłam.

— Jak chcecie to możecie się umówić na herbatkę po lekcjach, ja nie zamierzam przeszkadzać.

— Ach, przepraszam — odezwał się niższy z chłopaków, ten o jasnych włosach. — Zapomniałem się przedstawić. Noah Priest.

— Marco Rodriguez — dorzucił drugi.

— Rosalie Williams — dodałam z grzeczności.

— Czego chcecie? — warknął Mike, zaciskając z całej siły dłonie na materiale koszulki. — Nie wydaje mi się, żebyście rozmawiali z takimi, jak my. — Wskazał ruchem głowy na siebie i na mnie.

— Co masz na myśli, mówiąc „takimi, jak wy"? — Noah uniósł brew, przypatrując się naszej dwójce. Marco pozostał niewzruszony.

— Nieistotne.

— Cóż, przechodziliśmy tędy, bo, jak zdążyłeś się domyślić, zwiewamy z lekcji, a to oznacza, że... — zaczął blondyn, ale Mike mu przerwał.

— Jaki macie powód? Nie przychodzilibyście na jedną lekcję. A w zasadzie pół lekcji. Mam rację?

— Zawsze jest powód — odezwał się milczący dotąd Marco.

— A więc?

— Co prawda nie musimy ci się tłumaczyć, Jones, ale zrobię dzisiaj wyjątek, bo i tak się dowiesz. — Marco przeniósł wzrok na mnie, na co przełknęłam ślinę. Było w nim coś... niepokojącego. Potem powrócił spojrzeniem na Mike'a.

— Nie powinieneś... — wtrącił się Noah.

— Owszem, nie powinienem, ale Ace się nie obrazi, jak zapowiem jego powrót. — Mike wytrzeszczył oczy, a Marco tylko lekko się uśmiechnął. — I tak, dobrze zrozumiałeś. Ace powrócił.

— Wypu... Wypuścili go!?

Jego twarz wykrzywiła się w głębokim szoku i niedowierzaniu. Jakby Marco oznajmił mu nagle, że jest jego zaginionym bratem.

Ty i ta twoja wyobraźnia.

— Wypuścili. — Pokiwał głową. — I już jutro wraca do naszej ukochanej szkółki. Czyż to nie cudownie?

I z tymi słowami wyminął naszą dwójkę i zniknął za rogiem. Noah obrzucił nas ostatnim, pogardliwym spojrzeniem i również odszedł, dołączając do swojego towarzysza.

Tak bez pożegnania? Oj, nieładnie.

Po chwili zerknęłam na Mike'a, który chyba już zdążył się opanować. Popatrzył mi w oczy i wtedy wydawało mi się, że dostrzegłam w nich coś na wzór strachu. Postanowiłam nie czekać dłużej, choć istniała szansa, że chłopak będzie starał się uniknąć rozmowy na temat tajemniczego Ace'a. Musiałam jednak wyciągnąć od niego jakieś informacje.