•SOUR DIESEL•

•NICKOL•

•نیکُول•

1 Week Later:

دانه‌های کوچک برف، به شیشه‌ پنجره ساختمان‌های بلند می‌کوفتند.
نیویورک جامه‌ی سفید بر تن کرده بود و آسمان و ابرها، خیال دل کندن از آن دانه‌های سفید را نداشتند.
آسمان خاکستری شهر، گواه از این می‌داد که خورشید، در تعطیلات زمستانه‌ی خود، عیش می‌کند.
هوا، هر لحظه سردتر و سرعت بارش برف، هر لحظه بیشتر می‌شد.

نیکول، کلاه کاپشنش را روی موهای بلوندش گذاشت و زیپش را بالاتر کشید.

گونه‌ها و بینی‌اش از سوز سرمای زمستان، سرخ شده بودند و با هر دم و بازدم، بخارهای سپید در هوا می‌رقصید.

تلفن همراه‌اش برای هزارمین بار در جیبش لرزید و بی‌اعتنا به تماس‌های مکرر جاستین، وارد برج شد.

لابی، گرم بود و برف‌های نشسته روی کاپشنش را به قطرات آب، مبدل می‌کردند.

رو به روی آسانسور کوچک ایستاد و دکمه نقره‌ای رنگش را فشرد؛ بعد از باز شدن در، وارد شد و طبقه 7 رو فشرد.

به سمت آیینه برگشت و دستی به موهایش کشید.
رنگ جدید موهایش کمی برایش نا آشنا بود.
لبخندی زد و دست‌های یخ زده اش را درون جیبش فرو کرد.

با باز شدن آسانسور، به داخل لابی طبقه پا گذاشت و جلو در قهوه‌ای خانه‌اش ایستاد.
کلید را درون قفل چرخاند و در با صدای همیشگی‌اش باز شد.
وارد خانه شد و در را پشت سرش کوبید.

بوی قهوه و پنکیک سوخته نیشخندی بر روی لب‌های سرخش کاشت.
به سمت نشیمن رفت و کاپشن خیسش را روی کاناپه سفید پرت کرد و به سمت آشپزخانه قدم برداشت.

-صبح بخیر!

با لبخند گفت و به اپن تیکه داد.
جاستین ماهیتابه سوخته را درون سینک پرت کرد و با حرص به نیکول نگریست.

+هیچی تو خونه نداریم!

با حرص غرید و دست به سینه به نیکول خیره شد.

هودی آبی آسمانی و شلوار سفید پشمی‌ به تن داشت که لکه‌های کاکائو، شیر و آرد روی آن خودنمایی می‌کردند.
دوباره آن پسر، در نبود او، همه چیز را به هم ریخته بود.

نیکول، نیشخندی زد و بر روی اپن، چهار زانو نشست.

-همونقدریم که داشتیم سوزوندی.

نیکول با لحنی شیطانی گفت و به جاستین، که با خشم به او نگاه می‌کرد، بی‌اعتنایی کرد.

+چرا هر چقدر تماس گرفتم جواب ندادی؟

و دوباره آن سوال‌های و نگرانی‌های همیشگی!
جاستین، هرگز از این‌ها دست خواهد کشید.
حتی اگر نیکول، هزاران بار به او گوشزد کند که باید این عادت‌های کودکانه را کنار بگذارد.