NBS #1: Unforgettable (complete)
NBS #2: Forgiveness
———————————
"Therefore, it is my pleasure to now pronounce them husband and wife. You may now kiss your bride."
"Sana all, kasal na," sabi niyon ni Zaina na ibinulong sa akin.
"Sana all, maghalikan sa harap ng pari," sinabayan niyon ni Sky ng mahinang tawa.
"Maghanap na rin kayo. So you can follow Ren," I said and still focused on the front. Sa bagong kasal na kasalukuyang humarap habang nakangiti.
"Ba't pinagtutulakan mo kami?" I glanced at Zaina who raised an eyebrow. "Ikaw na lang kaya ang maghanap para naman may ama 'yung--- ah, the father is here."
I frowned and signed. "Tigilan mo 'ko, Zai."
"Aysus! Tingnan mo nga, Zai, iyong lalaki pasulyap-sulyap ng tingin kay Tess," Sky teased as she looked at the other chair, laughing. "Kanina kung makatitig wagas!"
"Ay, o, nga 'no," ngiting tungon ni Zaina habang nanunukso ang mga mata. "Should Ruki meet---"
"Kung gusto niyong makabalik sa maynila ng walang galos..." tumango ako sa harap saka seryosong binalingan ang dalawa, "...shut up. Let's go to Ren's place."
Tumayo ako at nauna ng pumunta sa kinatatayuan ni Ren. Gusto ko silang bigwisan isa-isa, wala silang kwenta. Pahamak. Kung 'di lang ako pinilit ni Ren na dumalo sa kasal niya rito sa palawan ay 'di ako dadalo. Natatakot ako na baka ang iniiwasan kong tao ay dito ko makikita. At ayaw kong mangyari iyon sa kadahilanan na hindi pa ako handa na makaharap siya.
I let out a faint breath as I approached Ren. She's beautiful in what she's wearing now. Napangiti ako sa isipan ko. She is beautiful no matter what she was wearing but now, she's more beautiful.
"Congrats, Ren," I smiled sweetly ang hugged her.
"Thank you, Tess," her voiced cracked. Kanina pa kasi ito umiyak nung nagsimula ang serimonya hanggang sa matapos. "Sorry and I forced you. Gusto ko lang na nandito kayo... Gusto ko na kompleto tayong apat."
"Ano ka ba! That's okay with me," mahina akong tumawa at humiwalay. "I don't think he cared about me. Ni hindi nga sumulyap sa gawi ko."
"Anong--- hindi?" napabuntong hininga ako ng makalapit sina Zai sa amin. "Kanina ka pa nga niya sinusulyapan. You're the only one who really doesn't care."
"Congrats, Gurl," as I did, Sky also hugged Ren.
"Congrats, pregnant," sabi niyon ni Zaina. "Ninang uli kami, ha?"
Ren laughed. "Sure. By the way, 'wag niyo ng asarin si Tess."
"Hindi kami nangangasar. We are just telling the truth," si Zaina iyon. "Where's your honeymoon?"
"Gusto ko sana rito lang pero sa korea naman ang gusto niya," nakangusong sagot ni Ren.
"Ayaw mo sa korea?" tanong ko.
She shrugged. "I want to, but I'm better prepared here. Ayaw kong bum'yahe."
"Sana all---"
"Congrats, binibini," nanlaki ang mata ko nang marinig ang boses na iyon galing sa likuran ko. Kumbaga nasa harapan ko ang tatlo kong kaibigan.
Nakangising sumulyap si Zaina at Sky sa likuran ko bago tumingin sa akin. And Ren hesitantly smiled at me before she looked at the person who spoke. Kung hindi lang bastos tingnan ang tumakbo ay baka nagawa ko na. Gustohin ko mang maging normal ay 'di ko magawa nang dahil nangingibabaw talaga ang kaba na naramdaman ko ngayon.
"Thank you," napangiti si Ren. "Ba't ikaw lang? Nasa'n si Levi, Jethro, at Nathan?" tanong niya na ikinapanatag ko.
"Someone just talked to them."
Bumuntong hininga ako saka humarap sa lalaking kausap ni Ren. Habang iyong kaibigan naming adik sa kanila ay ang lawak ng ngiti. At habang ako naman ay 'di makapakali.
Na agad ding nawala ang aking atensyon sa naguusap nang mapako ang tingin ko sa tatlong lalaki na naglalakad patungo sa amin. Napalunok ako ng isang beses nang magtama ang tingin namin. Kung kanina ay kaba lamang ang naramdaman ko ngunit ngayon'y samu't sari na. At mas lalo pa iyong nagdagdagan nang makalapit sila na hindi niya pa rin pinuputol ang titig sa akin. Titig na iba at sabayan pa sa seryoso nitong mukha.
"Congrats, Mr," si Zaina niyon.
"Congrats, Ferrin's husband," si Sky.
I averted my eyes and then smiled at the man they greeted. "Congrats."
Pagkatapos ay 'di ko na alam kung sa'ng lupalop sa paligid ko ibabaling ang aking tingin. Lalo pa na batid kong nasa akin ang tingin niya, tingin na walang laman kun'di blangko. At ayokong makipaglaban no'n dahil alam kong ako ang talo sa huli, ako ang unang iiwas.
I also quickly lowered my gaze to the cellphone I was holding when it vibrated. I couldn't help but smiled nang masulyapan kung sino ang nag-text.
"Ren, punta muna ako ro'n," bulong ko, sapat na para marinig niya. "I'll just call someone."
Agaran siyang tumango sa akin, "okay. Take your time."
I was no longer able to lift the four when I turned my back on them. Napabuntong hininga ako habang binaybay ang red carpet na nakalatag sa buhanginan. And when I stepped on the sand, I gently removed my sandal's and carried them. Nang tuluyang nakalayo na ako sa mga tao ay mabilis kong iniangat ang cellphone saka nag-dial ng number.
"Hello?" I said and smiled as someone answered, while my foot was playing in the water. Wala nang pakiaalam kung mababasa man itong mahaba kong damit.
"Mommy?" my smile widened even more. I missed my son.
"Yes, baby. Aren't you giving your yaya a headache?" tanong ko. "Pumasok ka kanina?"
"I am not kid anymore, Mom," batid ko'y nakataas na ang isang kilay niya. "Don't worry po, pumasok po ako sa school kanina."
Mag-sisix pa siya this year pero hindi niya matanggap-tanggap na bata pa siya.
"Gusto kong ikaw lang ang baby ko," I laughed when I heard a sigh on the other line.
"Mom, come home later, okay? I miss you," his voice was streaked with sadness. At kung hindi ako nagkakamali ay nakanguso na siya ngayon.
"Yes, magkikita at magsasama na uli tayo mamaya," halong excited na ang boses ko. "I miss you, too, baby."
"Don't forget my idol's autograph---"
"Baby, huh?"
Muntik ko ng mabitawan ang aking hawak na cellphone nang dahil sa boses na nangaling sa aking likuran. When due to the nervousness I felt now, I automatically turned off the call even though my son was still on the line. Ang pinakaayaw ko talaga sa lahat ay iyong binabaan ko ng tawag si Ruki. Ngunit dahil sa sitwasyon ko ngayon ay palalampasin ko.
"So, baby, huh?" ulit niya at matunog na ngumisi.
Ngunit pinagsisihan kong lumigon ako sa kanya. He was holding his black coat. If before there was a little emotion sa mukha niya because I knew that his colleagues was there. But now, the darkness of his gaze on me.
"Why can't you answer?" he said.
Mapalka akong ngumiti at bumuntong hininga. "Why would I answer that. Tanong ba 'yun?"
He kept staring at me and he did not speak again. I don't know why he is here in front of me. I do not know why he followed me here. Wala akong alam kung saan nangaling ang lakas ko para lumaban sa titig niya. I want to cry as I stare at his face. Ayaw ko mang aminin but only one person came to my mind now...
My son... that he's the father... Jethro Yanez.
-------
-🐇
