"Do you have a boyfriend?!" sigaw niyon ng pinsan kong si Rhav na agad na tumayo, kaya napatayo na rin ako. "Baby pala ha!" ngumisi pa siya.
Baby? My heartbeat immediately quickened when my cousin cried. I immediately remembered the night I heard those word from Ryu, the night he kissed me! That until now has not disappeared from my mind. Parang sirang plakang nagpabalik-balik!
Nagpakawala ako ng buntong hininga, nagtaas ng kilay at mabilis na humakbang papalapit sa pinsan ko saka hinablot ang maliit na papel.
Hindi yata tama na ibinigay ko kay Rhav ang maliit na papel na may lamang sulat sa wikang japanese! Iyong iniwan ni Ryu. Desperado na talaga akong malaman kung ano ang nakalagay doon at ang pinsan ko lang ang tanging makakatulong sa akin. Siya lang kasi ang alam kong marunong magsalita at magsulat ng japanese. Except na lang kay Ryu, ngunit ayaw ko siyang tanungin sa kadahilanang hindi rin naman niya sasabihin kung ano ang ibig sabihin noon. Baka iibahin niya lang ang usapan.
It's been a few days mula nung mag-sembreak so I've been here at Auntie's house for a few days. As is our custom, we will be together again for Christmas. So when I found out from the maid that Rhav had come home, I immediately went to his room to ask him for help. But I think my decision was wrong. Really wrong!
"Hey pinsan, what's up? You already have a boyfriend, right?" pangungulit niya, he smirked. "Why is there a baby on the paper?"
"Baby– what? Maybe you just made a mistake," despensa kong sagot. "O, baka naman hindi ka talaga marunong mag japanese, Rhaven!"
Ang kaninang pagngisi niya'y napalitan ng pagkasalubong ng kilay. He even shook his head then tsked as if he could not believe what I said.
"I hope you see me in your dream, baby. Huh?" sakramong untag niya. "Sleep tight! Huh?"
Napakurap-kurap ako sa sinabi ng pinsan ko. Batid kong iyong tinuran niya'y 'yun ang nakasulat sa papel. Iniisip ko na baka gawa-gawa niya lang 'yun pero kabaliktaran naman ang sinasabi ng mukha at tingin niya.
"Sleep tight your face, pinsan!" I shouted and quickly ran out of his room.
I let out a beautiful smile accompanied by a giggle when I got to the bedroom. Kinilig ako sa kadahilanang baka 'yun ngang sinabi ni Rhaven ang ibig sabihin sa nakasulat. Hindi ko tuloy maiwasang itanong, kung bakit 'yun ang inilagay ni Ryu sa sulat? I was confused with him. Ang pagtawag niya sa akin ng baby ng ilang beses, ang paghalik niya sa akin na hanggang ngayon hindi pa rin mawala-wala sa akin.
Nang sumunod na araw ay normal lang sa kagaya kong nakastambay lang. Tumutulong ako minsan sa paglilinis, mag-lalaro kami ng pinsan kong kuting, sometimes Rhaven and I hang out. Minsan ay nag-mi-message sa akin si Ryu, kinukumusta ako, kung ano ba daw ang ginagawa ko, kung kumakakain ba ako. I get so confused that sometimes I want to ask him what we really are? Wala kaming label, hindi siya nanligaw sa akin. Pero kung makapag-alala siya sa 'kin ay mukha tuloy siyang boyfriend ko. Ayokong maging assuming pero hindi ko maiwasan.
["Trishmarie?"] boses niyon Ryu. Isang hapon nang tumawag siya sa akin na ikinataka ko. Hindi naman siya tumatawag sa akin mula nang umuwi ako sa tagaytay. Ngayon lang.
"Ba't napatawag ka?" kiming tanong ko kay Ryu. 'Di ko alam kung bakit naging gano'n na lang ang boses ko. Hindi naman gano'n ang boses ko 'pag si Zaina na ang tumatawag. Napabuntong hininga ako. "Do you need something?"
I even heard him sneeze on the other line and the faint sound of the drum. ["Is there really a ‘need’ when I call you?"]
I was embarrassed by what he said. He also has a point, maybe he just says hello like he used to.
