Finding His Existence

Chapter Thirty-Five

Hindi matigil ang pagpatak ng luha ko dahil sa narinig kong sinabi kanina ng doctor bago pa man ao tuluyang makapasok sa room.

"I'm sorry Mr. Gray, he only has five percent chance of waking up."

I can't just give up on him, ngayon paba kung kailan mas lumakas ang loob ko dahil sa pagka gising ni ate Kate?

"Anak.."

Tinabihan ako ni tita habang nakaupo sa labas ng room ni Trev.

"Alam kong narinig mo."

"Mi, hindi ko pa siya kayang pakawalan."

"I know. I'm not here para sabihin sayong pakawalan mo na siya agad, Andito ako para sabihin sayo na sulitin mo na ang mga natitirang araw ni Trev, anak."

Sabi niya na mas lalong nakapag pahagulgol sa akin.

"No one is capable of letting go without feeling pain. I know it's hard for you to let go because of your expectations of how things should have been, pero ang tagal ng tulog ni Trev, anak."

"There's still a chance Mi, paano kung mabuhay pa siya?"

"Paano kung siya mismo gusto ng magpahinga, anak?"

Ilang linggo na ang nakalipas matapos kong malaman ang kalagayan ni Trev. Isang linggo nalang bago ko siya tuluyang pakawalan para magpahinga kahit na ayoko pa. Nagsimula na ulit akong magtrabaho at dumederetso naman ako sa ospital pag tapos ko. Tita and tito lose hope already, kaya lang nila patuloy na hindi isinusuko si Trev ay dahil sa akin.

Naging normal naman ang mga nagdaang araw sa akin. Minsan na lamang akong mahilo at sumakit ang ulo. Daddy continued to work with the help of my mom.

"Hi Sam!" Bati sa akin ni Macey. "There's something I have to show you later."

"Ano iyon?"

Nginitian niya lang ako at hindi pinansin ang tanong ko.

Buong araw kong inisip ang ipapakita niya sa akin. Pagtapos kong magtrabaho ay tinawag na agad ako ni Macey para sumama sa kanya. Pagbaba namin ng office ay nag aantay na si Kian sa amin na ikinagulat ko.

"Pambawi namin sayo." Sabi niya at ngumiti.

Pumunta kami sa isang lugar na mukhang pamilya sa akin pero hindi ko ito gaanong maalala. Pumasok kami sa isang condo na may mga picture namin ni Trev.

When we sat at the sofa, the television turned on.

I never dream 'cause I always thought that dreamin' was for kids, just a childish thing.

"Hi love! Happy Anniversary! Thank you for everything, thank you for being there for me and thank you for loving me despite all the things that we have been through"

The song continued playing while I'm giving him a message.

"That's your 5th anniversary with him."

The video went on. It's all about me and Trev, and our pictures together kahit nung highschool pa lamang kami.

"Sorry Sam, hindi dapat namin tinago ito sa iyo." Sabi ni Kian.

"It's Okay, atleast alam ko na ang totoo ngayon. Alam ko namang ginawa niyo lang iyon para sa akin." Sabi ko at niyakap sila.

Nag ring naman ang phone ko dahil sa tawag ni tita. Agad ko naman itong sinagot.

"Anak! Si Trev!"

"Wh-what ha—"

"Come here! ASAP!" Sabi nito na halatang nagmamadali.

Nagmadali kaming tatlo na tumungo sa ospital dahil sa tawag ni tita. Hindi ko alam kung anong nangyari kaya kabado ako hanggang sa makarating kami. Agad akong pumasok sa kuwarto niya at napatigil ako sa nakita ko at hindi ko kinaya kaya napa baba ako sa sahig.