Voorbestemde liefde

Hoofdstuk 10

We komen rond 17 uur terug aan het roedelhuis. Ik heb besloten om mij te wassen en even te rusten op mijn kamer voor ik naar het avondeten ga. Het was een leuke middag geweest. Ik had totaal niet verwacht dat de roedel er zo uitzag. Het was zo mooi. Waarom hebben mijn ouders ons weghouden van zo iets moois? Ik begrijp dat mijn vader slechte ervaringen heeft meegemaakt met zijn roedel. Ik denk dat hij daarom niemand hierin vertrouwde. Maar gelukkig nu wel. Mijn broer zijn droom komt hierdoor waar. Hopelijk kan deze ook blijven.

Het is iets voor half 7 dus besluit ik naar de woonkamer te gaan. Iedereen is al aanwezig zie ik dus gaan we aan de lange tafel zitten. "Zo Cameron, ik heb gehoord dat je straks meeloopt met ons?" vraagt James. "Als u dit ook goed vindt natuurlijk. Oliver vroeg het deze middag en ik kan dit niet laten gaan." lacht mijn broer. Hij is zo gelukkig. Voor het eerst in mijn leven zie ik hem zo. Dit is op zijn lijf geschreven om tot een roedel te behoren, en ik ben zo blij in zijn plaats.

"Ik heb ook nog een voorstel voor u Béta. Ik zou mij graag kandidaat willen stellen als soldaat in de roedel." Ik hoor mijn moeder naar adem happen en mijn vader zijn vork valt uit zijn handen. "Is dat zo?" vraagt de Béta. "Ik weet dat ik geen ervaring heb maar wat moet ik anders? Zo kan ik nuttig zijn voor iedereen." "Weet je dit zeker jongen?" vraagt mijn vader. Ik zie de bezorgdheid in zijn ogen. "Absoluut." zegt hij zelfzeker.

Uiteindelijk viel het avondeten mee. Na Cameron zijn vraag had ik gevreesd voor de sfeer maar ik had verkeerd gedacht. Mijn vader was uiteindelijk blij voor Cameron dat hij toegelaten werd en aanvaardde dit zeker. Toch waren mijn beide ouders bezorgd voor hem, wat normaal is voor hun enigste zoon.

"Jace, gaan we morgenavond onze spreekbeurt maken? Ik ging na school iets gaan drinken met Elena en daarna kunnen we daar dan aan werken." stel ik voor. Ik was al even die taak vergeten. Ik herinnerde het mij bij het besef van mijn andere taak. In de les van de slechtste leerkracht ooit kreeg ik een straf om een verslag te schrijven voor haar. Na lang werken was die af maar die is in vlammen mee opgegaan, samen met mijn huis. Letterlijk. Maar we hebben ook een spreekbeurt te doen volgende week. Dat was de reden waarom ik hier op bezoek kwam. Dat is hoe alles hier begon.

Toen iedereen klaar was om te gaan lopen zwaaide ik ze uit. Enkel mijn moeder en ik beleven achter in het huis. We konden namelijk niet mee omdat we geen wolf hadden. Iedereen loopt naar buiten. Plots gaat de deur terug open en komt Oliver binnen. Mijn moeder is al in de keuken dus die heeft het niet gemerkt. "Kan ik je spreken na de loop?" vraagt hij aan mij. Ik zie de schrik in zijn ogen en weet niet goed waarom. Is hij soms bang van mij? Of voelt hij zich niet zeker bij mensen of met sociaal contact? "Natuurlijk kan dat." antwoord ik met een glimlach. Hij knikt en loopt terug naar buiten met de deur achter hem sluitend.

Ik wachtte in de sofa en keek wat naar tv. Het is nu al 2 uren dat ze weg zijn en ik begin al redelijk moe te worden. Ik hoop dat ze niet lang meer wegblijven of ik ga morgen in slaap vallen tijdens de les vrees ik.

Opeens gaat de deur open en zie ik dat ze terug zijn. Ze lijken totaal niet moe van zolang te lopen. Wat eigenlijk wel logisch is. Ik sta op en loop naar de trap. Ik knik met mijn hoofd opzij naar Oliver om te laten weten dat hij mij moest volgen om privé te kunnen praten. Toen ik aankom in mijn kamer volgt Oliver al snel. Hij sluit de deur achter hem en lijkt nerveus en niet een beetje.

"Ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen." Het is even stil tussen ons. "Je hebt waarschijnlijk gemerkt dat je broer gespannen is in mijn buurt of dat ik soms nerveus loop. Dat heeft allemaal een goede reden." Terug is het even stil. Ik begrijp niet goed waar hij naartoe wilt. "Je weet wat mates zijn. Je ouders zijn mates, de Alpha en Luna. Maar Estella, jij bent mijn mate en ik de jouwe." Hij kijkt mij aan. Ik zie geen blijdschap in zijn ogen, meer droefheid. En dat breekt mijn hart. Ziet hij mij niet graag omdat ik geen wolf ben? Ik doe mijn mond open om te antwoorden maar er kwam niets uit. Ik wil zo graag iets zeggen maar wist niet wat.

"Ik zal je laten slapen. Welterusten Estella." zegt hij en geeft mij een kus op mijn voorhoofd. Toen hij de deur gesloten heeft blies ik de lucht uit. Ik had niet eens gemerkt dat ik deze inhield. Ik weet niet wat ik moet denken van hem. Ik weet niet hoe hij kijkt en denkt over mij en met die gedachten probeerde ik de slaap te vatten.