Voorbestemde liefde

Hoofdstuk 11

De volgende ochtend toen ik wakker werd door mijn wekker was ik nog even verward als toen ik ging slapen. Hoe is het mogelijk dat ik een mate heb. Waaraan heb ik dat te verdienen? Volgens mijn vader zorgt de maangodin hier voor. Ze zoekt twee wolven uit die perfect voor elkaar bestemd zijn en zorgen dat ze verliefd worden op elkaar. Maar ik ben geen wolf en mijn moeder was dit ook niet.

Ik besluit die gedachten opzij te duwen. Ik zou hier over piekeren en dat heeft geen zin op dit moment. Ik doe verse kleren aan voor school en ging naar beneden voor te ontbijten. Bij het ontbijt zit alleen Jace. De Alpha en Béta waren al weg en de rest was nog niet op. "Goedemorgen Jace" zeg ik en ging over hem zitten. We eten allebei uitgebreid uit en maakte ook onze lunch klaar. Cameron en Oliver komen gelijktijdig naar beneden. Cameron ging naast mij zitten. Ik lach naar Oliver maar hij kijkt me enkel aan. Hij zucht en loopt naar buiten. Heb ik iets verkeerd gedaan? Ik kijk naar Jace en ik zie medelijden in zijn ogen. "Je weet het?" vraag ik aan hem. Hij knikt en zegt "hij is zo blij met jouw als mate." Ik ben niet zeker of ik deze woorden wel geloof want ik merk er niets van. "Ik vermoord hem als hij je pijn doet." zegt Cameron kwaad. Ik legde een hand op zijn been en ben blij dat ik hem nog heb. Wat moet ik zonder hem?

Eenmaal toegekomen op school gingen we eerst naar de kluisjes voor onze spullen op te bergen. Ik heb geen spullen meer. Aangezien mijn huis is afgebrand en al mijn schoolspullen daarin lagen. En ik vrees voor het eerste uur. Ik heb les van mevrouw waarvoor ik een verslag moest schrijven. Met volle hoop loop ik het klaslokaal in en ging naast Jace zitten. Toen de bel ging kwam mevrouw binnen. "Goedemorgen klas. We gaan er direct aan beginnen vandaag." Na deze woorden is ze het vergeten merk ik op. Ze draait haar om naar het krijtbord maar blijft met haar krijtje hangen voor het bord. "Nadat Estella haar verslag indient." Mijn hart begint heel hard te kloppen. Ik heb zo een schrik voor haar. Ik voel Jace zijn hand op mijn knie en gaf mij een kneepje. Hij hoort mijn hart en wil mij gerust stellen. "Ik heb het niet bij mij mevrouw" zeg ik stil. Haar ogen vlogen open. "Excuseer? Ik geef jouw een taak en je maakt het niet?" "Ik heb het wel gemaakt maar heb het niet bij me." zeg ik iets luider. "En waarom dan niet?" Ik was al bang voor die vraag. Ik kijk rondom mij en zie iedereen naar mij staren. Ik doe mijn mond open om het te zeggen maar wil en kan het niet. "Een slecht excuus. Ik verwachtte dat verslag vandaag op mijn bureau en jij volgt dat niet op. Dit is niet om mee te lachen. Een hele maand strafstudie." roept ze en slaat op mijn bank. Jace sprong naast mij op. "Mevrouw met alle respect maar zouden we even onder 6 ogen kunnen spreken op de gang." zegt hij terwijl hij naar hem, mij en mevrouw wijst. Ze knikt en loopt richting de gang. Jace stuurt een knikje naar mij en ik loop achter mevrouw aan naar de gang met Jace achter mij.

Toen de deur toe was sprak Jace. "Ik begrijp ten zeerste dat u dit niet apprecieert maar ik kan niet anders dan ingrijpen. Estella heeft wel degelijk haar verslag geschreven. Ik ben daar getuige van geweest. Ze heeft mij dit namelijk getoond. Ik weet dat ze door omstandigheden het niet meer heeft. Over die omstandigheden ben ik ook getuige over geweest jammer genoeg. Estella wil jij het aan mevrouw zeggen?" zegt hij. "Dit weekend stond mijn huis in brand mevrouw." zeg ik terwijl ik met mijn hoofd naar de grond kijk. "Waarom heb je dit niet gezegd Estella?" vraagt ze. "Omdat ik dit niet wou zeggen waar iedereen bij was. Het spijt me." zeg ik. "Mijn kind, je hoeft je niet te verontschuldigen. Je kan hier absoluut niet aan doen. Ik begrijp dat dit moeilijk voor je is. Je hoeft ze niet opnieuw te schrijven. Ik ben blij dat je eerlijk bent geweest." zegt ze lief. Mijn ogen vergroten van verbazing. Ik had niet verwacht dat ze dit zou antwoorden. Het was vreemd om mevrouw zo vriendelijk te zien. Ze mag me niet.

Dit gesprek is allemaal te danken aan Jace. Hij is duidelijk haar lieveling. Ze knikt naar ons als teken dat we bedankt zijn om te spreken en dat we naar binnen mogen gaan. We gingen beiden zitten en mevrouw start haar les. "Waarom loog je over dat je mijn taak zag? Ik heb het niet getoond." vraag ik. "Dat hoeft ze niet te weten en eigenlijk toonde je ze mij wel. Maar dan nog leeg." Na mijn strafstudie had ik mijn leeg blad getoond aan hem voordat we naar zijn huis gingen. Dat herinner ik mij nog. "Dankjewel. Als ik iets kan terug doen?" "Dan laat ik het je weten." vervolgde hij mij. "En trouwens, daar zijn vrienden toch voor." lacht hij en slaat een arm om mij heen. En ik heb de beste vriend die je maar kan wensen.