Voorbestemde liefde

Hoofdstuk 26

Mijn hart is gebroken. Ik liet de liefde van mijn leven achter waar hij nu gevaar loopt. "Waar gaan we naartoe?" vraagt mijn moeder aan Louise. "We zijn onderweg naar de Bluewater pack, een bondgenoot van ons. Alles is geregeld dat kinderen, vrouwen en ouderen die allemaal niet in staat zijn om mee te vechten of die gevaar liepen daarnaartoe konden vluchten." zegt ze en kijkt ook in de achteruitkijkspiegel naar mij. "Het is even rijden want het grenst niet aan ons gebied. We konden ook naar hun toe maar wie zegt dat ze daar binnenkort ook niet binnenvallen." vervolgt ze. "Hoelang gaat dit duren." vraag ik stil maar ik ben zeker dat ze mij kon horen. "Dat kan jammer genoeg niemand zeggen." zegt ze droevig. Toen was het een hele tijd stil in de auto.

"We zijn er." laat Louise weten. Ik zie dat de zon al schijnt dus we zijn lang onderweg geweest. "Zijn wij hier ook welkom. Ik bedoel, wij zijn geen weerwolven." vraag ik bang. "Maak je geen zorgen. Jullie zijn mates van wolven dus iedereen respecteert zoiets." zegt Louise en de auto komt tot stilstand. We stappen allemaal uit. Toen ik om mij heen kijk zie ik een heel ander uitzicht in vergelijking met thuis. Overal zijn kanaaltjes langs de weg en in het midden voor het roedelhuis was een grote vijver met een fontein in. Ik begrijp waarom deze roedel zo noemt. Ik zie ook enkele bekende gezichten uit onze roedel, maar zie verder geen auto. Ze zijn waarschijnlijk allemaal al rennend naar hier gekomen waar ik erg veel medelijden mee kreeg.

"Welkom iedereen." zegt een mannenstem en wanneer ik in die richting kijk zie ik een man staan die iets jonger is dan Lucas. Ik zie dat iedereen zijn hoofd licht buigt als teken van respect naar een Alpha. Snel deed ik hetzelfde. "Met spijt is het zover moeten komen dat jullie roedel wordt aangevallen. Daarom verwarm ik iedereen met open armen om hier tijdelijk te verblijven. De Luna zal een lijst overlopen waar iedereen wordt geplaatst. Jullie verblijven in een gezin van de roedel die jullie graag verwelkomt. Jullie zullen ook samen werken bij de gezinnen en jullie krijgen onderdak en veiligheid in de plaats. Als er een probleem is zijn jullie altijd welkom bij de Luna, Béta of bij mezelf." zegt de man en er loopt een vrouw naar hem toe met een papier in haar hand. Dat zal de Luna moeten zijn. Ze overloopt veel namen. Mijn moeder wordt in een gezin geplaatst waar ze een restaurant runnen. Ze zal daar ook in gaan werken waar ze kan. Gelukkig voor haar kan ze goed koken.

"Estella zal bij familie Peters verblijven op de landbouw." hoor ik de Luna zeggen. Even ben ik verbaasd. Ik had zoiets nog nooit gedaan maar ik zou dat wel graag eens willen leren. Toen iedereen zijn naam werd afgeroepen mochten we op zoek gaan naar de persoon waar we bij zouden verblijven. Er stonden namelijk al veel mensen op het plein te wachten op ons. Snel geef ik mijn moeder een knuffel en een zoen op haar wang. Ook doe ik hetzelfde bij Louise. "Ik heb helemaal niet gehoord waar jij bij bent geplaatst." zeg ik verbaasd toen ik terugtrok van de knuffel. Ze lacht om mijn reactie. "Ik ben bij een familie in de zorg. Een dokter en een verpleegster. Perfect voor mij dus." lacht ze. En toen splitsen we ons allemaal op en lopen richting de menigte. Ik roep enkele keren Peters rond, in de hoop dat er iemand zou antwoorden. En ik had gelijk. Snel loopt er een meisje mijn richting uit die er ongeveer even oud uitziet als ik en daar schrik ik van. Ben ik bij een jong gezin geplaatst? Snel geeft het meisje mij een knuffel, wat ik niet had verwacht.

"Hey, ik ben Amira. Jij bent Estella toch?" vraagt ze lief. Ik schrik dat ze mij al kende. Hoe snel ging het nieuws hier wel niet rond? Ik knik enkel en lach vriendelijk naar haar. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. "Kom, dan kan je mijn ouders ontmoeten." zegt ze en loopt een richting uit. Snel volg ik haar voor ik haar kwijt raak. "Het is verschrikkelijk wat er gebeurd in jullie roedel. Na de uitbraak is iedereen gewekt geweest en kregen we de verdeling te horen. Mijn vader had het druk op het land dus stuurde hij mij. We gaan het zeer leuk met elkaar hebben, daar ben ik zeker van." zegt ze enthousiast. Dus het was geen jong gezin gelukkig.

Snel komen we aan bij enkele huizen die bij een weide staan en Amira liep 1 van die huizen in. Ik zie dat er een man en eenvrouw aan tafel zitten te eten. Het is namelijk nog maar 7 of 8 uur in demorgen. "Hallo ik ben Estella, aangenaam kennismaking." zeg ik en geefde man en de vrouw een hand. "Ik ben zeer dankbaar dat jullie mij willenopvangen." zeg ik vervolgens. "Oh meisje, dat is geen probleem. Ikben Catherina en dit is Jack." zegt ze en wijst naar haar man. "Maar rust maareerst wat uit na deze korte nacht." lacht de vrouw vriendelijk."Amira, toon jij even haar kamer en spullen?" vraagt de man en Amiraloopt de trap op. Snel volg ik haar. We komen uit op een kleinere kamer alsthuis maar het is nog steeds ruim. "Dit is je kamer. En hier heb je eenkast met al enkele spullen in. Oh en ik slaap naast je." lacht ze."Ik zal je maar laten rusten. Je hebt het waarschijnlijk nodig." zegtze lief en loopt de kamer uit. Snel ga ik op het bed liggen maar val al snel inslaap. Terwijl ik steeds meer het gevoel heb alsof er iets mist in mijn leven en ik wist goed genoeg wie dat is. Oliver.