Voorbestemde liefde

Hoofdstuk 13

Voor de tweede dag op rij heb ik een slechte nacht achter de rug. Ik kon maar niet stoppen denken aan Oliver. Ik geeft toe, ik heb ook zitten huilen. Ik maak nu mij klaar om terug naar school te gaan en probeer niet meer aan hem te denken. Het ging nog wel. Ik ben sterk. Ik kom hierdoor zeg ik tegen mezelf.

De hele dag bleef hij door mijn hoofd spoken en Jace merkte het. Het ging Jace ook gisteren niet voorbij hoe hij zich gedroeg en hoe ik reageerde. We zitten samen in de avond voor het avondeten naar een serie te kijken. Hij wou mijn gedachten afleiden wat heel lief van hem was. Maar ik vrees dat het niet helpt. Hij ziet hoe ongelukkig is ben. En ik wist nog maar 2 dagen dat Oliver mijn mate is. Ik heb er geen vertrouwen in. Niet na alles wat er gisteren gebeurd was tussen Oliver en mij.

Ik hoor de deur open gaan en kijk op. Het was Oliver. Hij ziet er moe uit en heeft sportkleren aan. Onze blikken kruisen elkaar. Hij zucht en loopt naar boven. Alweer. Ik kan het niet meer aan en barst in huilen uit. "Oh Estella. Kom hier" zegt Jace en wikkelt zijn armen rond mij. "Wat doe ik verkeerd?" vraag ik huilend. Ik zit nog steeds ineengekrompen tegen Jace aan. "Hoe bedoel je?" "Wat doe ik verkeerd dat hij me niet eens kan aankijken. Mates zijn gemaakt voor elkaar en houden van elkaar. Hij walgt van mij toch?" "Wat dat is helemaal niet waar. Je doet niets verkeerd. Hij is blind als hij jouw niet leuk vindt." Nadat ik uitgehuild was bij Jace, liet hij mij weten dat Cameron ook thuis was gekomen. Ik had dat niet opgemerkt, maar toen ik door de woonkamer keek zag ik niemand. Hij moest vast al naar zijn kamer zijn. "Rust nog een beetje uit. We werken een andere keer wel aan onze taak. Ik zie dat je moe bent. Probeer nog een beetje te slapen. Ik zal binnen een paar uurtjes eens komen kijken bij je goed?" Ik knik en loop richting mijn kamer. Ik ging wel direct in mijn bed liggen en probeerde zoals Jace zei een beetje te slapen. Wonder boven wonder lukte het na een tijdje en merkte niets meer rondom mij heen op.

Jace pov

Ik ben op weg naar Oliver zijn kamer. Ik moest met hem praten. Ik moest vragen wat er aan de hand is. Toen ik in zijn hal aankwam zag ik dat Oliver tegen de muur werd aangeduwd door Cameron. "Je doet haar pijn. Ik waarschuw je, als ik haar nog 1 keer zie huilen door jouw, ik vermoord je." zegt hij woedend. Hij duwt hem nog een en loopt nu mijn richting uit. Hij kijkt mij nog steeds boos aan maar die woede is niet voor mij bedoeld. Ik zie ook iets warm in zijn ogen. Alsof hij mij bedankte.

Oliver zucht en sluit zijn ogen. "Ik moet met je praten." zeg ik. Toen pas merkte hij dat ik er stond. Hij recht zijn rug en ik loop verder zijn kamer in. Hij wou niet gekwetst lijken. Ik sloot de deur achter mij maar die word open gedaan door Louise. "Ik moet ook met je praten." zegt ze en sluit de deur nog eens achter haar. "Het gaat over Estella." zeggen we tegelijk. Ik kijk Louise verbaasd aan en zij mij. Dit terwijl ik Oliver hoorde zuchten. "Je weet dat ik een goede vriend ben van haar. Ik kan niet aanzien hoe jij haar kwetst. De manier waarop je kijkt naar haar alsof ze een teleurstelling is. En dat is ze niet!" zeg ik bozer dan dat ik daarnet was. "Hoe bedoel je? Ik kijk haar aan alsof ze niets voor mij betekend? Maar dat is niet waar! Ze betekend alles voor mij!" zegt hij verdedigend. Ik zie de wanhoop in zijn ogen. "Gedraag je er dan ook zo naar. Ze vraagt wat ze mis doet. Je kan haar amper aankijken of je bent al weg. Ik kan het niet aanzien hoe je haar hart breekt. Dat overleeft ze niet Oliver." zeg ik kalm.

"Jace heeft gelijk. Ik ken Estella nog niet goed maar ik zie haar lijden. Ze is moe en is ze verdrietig." komt Louise ertussen. "Ik heb schrik dat ze me afwijst. Ze voelt niet hetzelfde als dat ik doe." zegt Oliver verdrietig. "Estella is grotendeels mens. Mensen worden niet verliefd als ze iemand zien. Ze kijken naar het innerlijk en worden daar verliefd op, zeker Estella, ze wil je hart leren kennen en op die persoon zal ze van je houden." zeg ik. "Ik heb met haar gesproken. Ze voelt haar wel degelijk aangetrokken tot jouw. Maar het is niet zoals jij het voelt. Maar ze heeft tijd nodig. Dus geef haar die en laat haar jouw leren kennen." voegt Louise toe. Het was even stil. "Praat met haar. Het is de eerste stap. En breek haar hart niet meer. Of je bent er geweest. Camerons woorden." lach ik en Louise en ik lopen zijn kamer uit. Oliver achterlatend zodat hij de informatie even kon verwerken.