Voorbestemde liefde

Hoofdstuk 21

Woensdag

Jace en ik hadden afgesproken om Oliver te verrassen op zijn training op school. Ik weet dat hij in de namiddag praktijkles heeft. Zonder Jace zou ik ook niet binnen mogen en zo was ik ook niet alleen.

We zijn aan het eten in het roedelhuis in de middag. We hadden terug maar een halve dag les. "Heb je ook gedaan met eten? Anders kan ik al beginnen opruimen." zeg ik en Jace schud zijn hoofd dus begin ik alles terug op zijn plaats te zetten. Uiteindelijk helpt Jace mij en zo is alles rapper aan de kant. We doen vervolgens onze schoenen aan en beginnen richting de school te stappen.

"Hij heeft echt veel geluk met je. En ik zie dat jullie allebei gelukkig zijn. Ik ben echt blij voor je." zegt Jace opgewekt voor de zoveelste keer. "Ik ben blij dat je er zo over denkt Jace." zeg ik en leg mijn hand op zijn schouder.

We staan voor het schoolgebouw. "Je bent nooit echt binnen geweest toch?" vraagt Jace niet zeker. Ik schud mijn hoofd en voel een hand op mijn onderrug. "Dan ben ik blij dat ik je kan rondleiden." lacht hij en geeft mij een klein duwtje. We lopen in een gigantisch hal. Dit gebouw lijkt zo oud. Uiteindelijk slaan we een hal in en dan nog een. "Dit is de hal van degene die binnenkort soldaat of trainer worden. Dus Oliver zit hier ook ergens." zegt hij en ik kijk verbaasd om mij heen. Ik zie links van mij een glazen kast. We stoppen en ik kijken erin. Er staan verschillende foto's zowel oude als nieuwe. "Wie zijn dit allemaal?" vraag ik. "Dat zijn de afgestudeerden onder deze vleugel. Kijk hier staat James, Oliver zijn vader die hier ook studeerde." zegt Jace en wijst naar een oude foto. Ik zie inderdaad een bekend gezicht maar alleen een pak jonger.

"Kom." zegt Jace en begint terug verder te lopen. Ik hoor in de verte al geroep. Zodra we een van de deuren opendoen wordt het geluid veel luider. Er is een enorme zaal en langs de zijkant zijn tribunes. Er zitten enkelen op het laagste niveau even te rusten terwijl anderen aan het vechten zijn. We lopen verder de zaal in. "Wat doet een meisje alleen hier?" hoor ik een mannenstem zeggen. Ik had niet gemerkt dat een man mijn richting uit liep. Ik kijk naast mij en zie Jace niet meer. Wat? Waar was hij naar toe? Even raakte ik in paniek. "En dan nog een mens." vervolgend hij en ruikt in de lucht.

Plots veranderd de man in een wolf en ik schrik. Ik loop zachtjes achteruit terwijl de man al grommend mijn richting uit loopt. "He Mace stoppen!" hoor ik Oliver zijn stem roepen. Ik kijk de richting uit waarin ik zijn stem hoor en zie hem naar ons toelopen. Mace kijkt ook zijn richting uit en gromt naar hem. Dit ziet er niet goed uit. Wanneer Oliver tussen Mace en mij instond werd niets gezegd, het is muisstil. Het enige wat ze doen is elkaar aankijken. Mijn vader zei dat wolven met elkaar kunnen praten door hun gedachten. Maar eigenlijk is dat maar een schijn want je moet elkaar recht in de ogen kunnen aankijken.

Ik kijk om mij en zie dat Jace nu naast mij staat. Ik kijk een beetje boos aan en geef hem een tik tegen zijn hoofd. Hij liet mij in de steek. Ik vorm met mijn lippen: waar zat jij? Hij wijst naar de tribune die verder links van ons staat en kijk mij met een blik van het spijt me aan. Ik kijk de richting van de tribune uit en zie dat daar 2 jongens staan.

Plots hoor ik opnieuw een grom en Mace draait zich om en loopt weg. "Wat doe jij hier?" vraagt Oliver met een harde toon. Daar sta ik dan, niet wetend wat te zeggen. Is hij boos omdat ik hem kom bezoeken? Plots krijg ik het gevoel dat ik ieder moment in tranen kan uitbarsten maar ik ga dit niet laten gebeuren. "We kwamen je verrassen en kijken hoe het er hier aan toe gaat" zeg ik zo sterk mogelijk maar ik hoor het verdriet door mijn toon. Het kwetste mij. "We?" vraagt hij verbaasd. Dan pas ging zijn blik richting Jace en zucht. "We zullen wel weggaan als je het niet wilt." zeg ik met pijn in mijn stem. "Wat? Nee! Blijf alsjeblieft. Het was niet mijn bedoeling om boos te zijn. Ik dacht dat je alleen was. Iemand kon je iets aandoen." zegt hij bezorgd en zucht. Hij legt een hand op mijn wang. "Ik kan je niet verliezen." zegt hij en glimlacht licht. Ik geef hem een kus en glimlach terug. "Dat ga je ook niet doen." zeg ik terug.

"Doe maar door. Doe alsof we er niet zijn." zeg ik en loop richting de tribune samen met Jace. We gaan op het middenniveau zitten zodat we een beter zicht over de zaal hebben. Ik zie veel mensen die in mensenvorm aan het trainen zijn maar ook in wolvenvorm. Ik volg bijna iedere beweging die Oliver maakt. Ik moet zeggen, hij is goed. Hij is snel en ontwijkt iedere dreiging en weet op de perfecte momenten aan te vallen. Hij wint tegen de partner waarmee hij vecht en hij geeft hem een hand nadien.

Ik zie dat Mace terug in wolvenvorm achter hem staat en gromt. Snel draait Oliver zich hem om en veranderd ook in een wolf. Ik haal even dieper adem in. Ik heb hem nog nooit als wolf gezien. Hij is groot en heeft een donker bruine vacht waarin zijn lichtbruine ogen opvallen. Direct begint het gevecht en het gaat het er hard aan toe. Ze krabben en beten naar elkaar. Ik weet niet wie de meeste kreeg maar ik heb schrik voor het resultaat. Na een tijdje wordt Mace op de grond gedrukt door Oliver zijn poot. Oliver wint en ik glimlach. Hij is echt goed hierin. De bel gaat waar ik enorm van schrik. Jace en ik staan allebei op en wachten op Oliver aan de deur. Hij komt in mens terug naar ons toegelopen. Tot mijn verbazing toe is er niets meer te zien van de gevechten. We geven elkaar terug een kus, hij legt zijn hand op mijn onderrug en zo lopen we richting de uitgang. "Ik ben blij dat jullie zijn komen kijken. En nog eens sorry voor mijn gedrag eerst." zegt Oliver. "Dat is graag gedaan. Ik wou dat wel eens zien na al die verhalen." zeg ik en knipoog naar hem. We moesten er beide om lachen. "En dat is helemaal niet erg, ik begrijp het wel." zeg ik en neem Oliver zijn hand vast. Zo lopen we verder richting het roedelhuis.