Voorbestemde liefde

Hoofdstuk 3

''David? Dus jij bent zijn dochter.'' zegt hij verbaasd. ''Ken jij hem?'' vraag ik verbaasd terug. ''Natuurlijk ken ik hem. Hij was mijn beste vriend in de middelbare school. Nadat hij zijn mate had gevonden, heb ik niets meer van hem gehoord. Ik kreeg enkel 2 geboortekaartjes van jullie. Hoe noemt je broer ook alweer? Cameron?'' ''Inderdaad dat klopt.'' zeg ik en kijk hem verbaasd aan. Ik wist dat papa moest kiezen, maar dat hij zijn beste vriend in de steek liet, wist ik niet.

''Maar jullie zaten niet in dezelfde roedel, toch?'' vraag ik voor de zekerheid. De ex-Alpha van mijn vader mag ik niet. Wie laat nu iemand kiezen tussen zijn roedel en zijn mate?! ''Nee natuurlijk niet. Als ik wist dat hij uit zijn roedel ging, zou hij zeker bij ons mogen. Ik vond zijn roedel altijd al erg. Ik kon niets tegen hem zeggen want zijn Alpha was zijn neef.''

Mijn mond viel letterlijk open. ''Wat?! Hoe durft hij!'' Dit wist ik niet. Je neef doet je dit aan! Ik vermoord hem. ''Nu is zijn roedel een vijand van ons.'' vervolgd Lucas. ''Hoelang al?'' vraag ik verbaasd. ''Al enkele jaren. Ze hebben ons al vaker aangevallen, maar meestal niet zo extreem. Ik vrees dat die gewoon waarschuwen waren en dat de echte aanvallen nog moeten komen.'' zegt hij met een iets droevig gezicht. ''Het spijt me. Dit is het mooiste dorpje dat ik ooit heb gezien. Ik zou zeggen, als je mijn hulp nodig hebt, je weet mij te vinden. Maar ik ben geen weerwolf, dus ik vrees dat ik niet veel kan doen.'' Zeg ik met medelijden. Die ex-Alpha van mijn vader is te wreed.

''Sorry dat ik stoor, maar Estella en ik moeten nog een opdracht voor school maken.'' zegt Jace tegen ons. Alpha Lucas knikte en verliet de woonkamer, maar komt terug binnen. ''Zou je dit kunnen geven aan je vader? Ik zou hem graag nog eens willen zien.'' zegt hij en geeft mij een papiertje met een nummer op. Ik knik en steek het papiertje in mijn broekzak. ''Dankjewel'' zegt Lucas dankbaar en verlaat deze keer wel de kamer.

''Zeg eens. Wat voor opdracht moeten we eigenlijk doen, en tegen wanneer is deze?'' Vraag ik, want dat heeft hij helemaal nog niet gezegd. ''We moeten een boek lezen. Hier heb je een lijst met boeken waaruit we mogen kiezen. Daarover moeten we uitleg geven en zulke dingen. O ja, en het moet af zijn binnen 2 weken.'' zegt Jace en geeft mij een lijst. ''Welk boek lijkt jouw nog leuk?'' vraag ik en kijk Jace vragend aan. Hij kijk mij aan met een 'meen-je-dat-nou' blik. ''Ik heb eerst de boeken gekozen waarvan er een film van bestaat en daaruit de leukste gekozen. Het word 'The boy in the stripped pyjama.' '' zegt hij en luistert dus niet naar mijn mening. ''No way dat ik een boek lees.'' vervolgd hij en loopt richting de keuken. ''Heb ik hier eigenlijk iets op te zeggen?'' vraag ik en loop als een hondje achter hem aan. Dit huis is gigantisch, hier wil je niet verloren lopen. ''Nee. Cola?'' vraagt hij en kijkt mij aan als ik aankom in de keuken. Ik knik als goedkeuring. Hij pakt twee glazen en doet er cola in. Ook pakt hij een zak chips uit de kast en propt alles in mijn handen. ''Nu Miranda hier toch niet is, moet je ervan profiteren.'' zegt Jace en kijkt mij met een 'big smile' aan. ''Wie is Miranda?'' vraag ik en loop verder de keuken in. ''Miranda is de kok in het roedelhuis. Ze kan geweldig koken, geloof mij. Maar nu gaan wij de film kijken.'' zegt hij en duwt mij de keuken uit.

Natuurlijk blijft Jace mij duwen en net als we de keuken uitkomen, bots ik tegen iemand. ''Sorry! Het was zijn schuld!'' zeg ik en knik met mijn hoofd richting Jace. Gelukkig is er geen cola over hem gemorst, anders was dit nog gênanter. De jongen waar ik tegenop botste kijkt mij met grote ogen en kijkt kort achter mij, naar Jace, en dan terug naar mij. Plots draait hij zich om, en loopt weg. ''Wat krijgt hij nou weer?'' vraagt Jace niet begrijpend. Hij kijkt mij aan, en tegelijk heffen we onze schouders op, en lopen terug naar de bank toe. Ik verdeel het eten en drinken terwijl Jace de film aanzet.

''Zit je serieus te wenen?! Die gast verdiend dit!'' zegt Jace en kijkt mij aan alsof ik gek ben. ''Het is zielig voor dat jongetje. Heb je geen hart?'' vraag ik verbaasd en veeg mijn tranen weg. ''Natuurlijk heb ik een hart!'' zegt Jace en legt een hand op zijn hart en kijkt mij gekwetst aan. ''Natuurlijk. Hoe dan ook, ik moet naar huis. We maken de volgende keer wel de opdracht. Maar nu heb nog een verslag te schrijven.'' zeg ik en sta op. Hoe ga ik ooit 10 pagina's vol krijgen met iets dat totaal niet waar is?