Voorbestemde liefde

Hoofdstuk 20

Zondag

Vandaag is het opnieuw zondag. De dag waarop mijn derde date met Oliver valt. Deze keer zei hij dat we hier in het huis blijven. Ik ben benieuwd wat we gaan doen. Gaan we gewoon praten? Gaan we wandelen in de tuin? Ik heb absoluut geen idee.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door een zacht klopje op mijn deur. Wanneer ik de deur open doe zie ik Oliver staan. "Ben je er klaar voor?" vraagt hij enthousiast. Ik knik glimlachend en geef hem terug een kus op de wang. Ik doe de deur achter mij dicht en volg hem naar beneden. Voor zover ik weet is er niet iets speciaals beneden buiten de woonkamer, de keuken en de bureaus. Tot mijn verbazing toe lopen we richting de bureaus toe.

"Ben je zeker dat we hier mogen zijn?" vraag ik onzeker. "Ik ben het zeker, je zal het direct weten wanneer je het ziet." zegt hij enkel. Die woorden brengen mijn gedachten in volle werking. Wat kan ik zien en direct weten wat hij gaat doen. Omdat ik zo in gedachten verzonken was merkte ik niet dat we stopten met stappen. Ik kijk om mij heen en zie een leuk ingerichte ruimte. Er staat een bureau en enkele sofa's en als laatste vallen mijn ogen op de blinkende vleugelpiano. Mijn ogen worden groter van verbazing hoe mooi het is en ik begin te glimlachen.

"Ga je erop spelen voor mij?" vraag ik blij. Hij knikt en ik loopt richting de piano. Ik moest het van dichterbij zien. "Waar zijn we eigenlijk?" vraag ik ondertussen. "Ben je nog nooit in de Luna haar bureau geweest?" vraagt hij verbaasd. Ik schud mijn hoofd. "Het is hier zo mooi. De Luna heeft zeker smaak in inrichten." lach ik. "Maar mogen we hier wel zijn? Het is haar ruimte." vraag ik wat onzeker. Ik wil niet dat we iets doen wat ze niet graag had. "Maak je geen zorgen. Ik heb dit geregeld met haar. En de ruimte is voorlopig vrij voor ons." lacht hij en loopt ook richting de piano. "Dat is heel lief van haar." zeg ik zacht. Ik bewonder hoe mooi de zwarte piano is en hoe hij glanst in het licht.

Oliver gaat op de stoel zitten en begint een liedje te spelen. Door mijn uitgebreide muziekkennis herken ik het meteen. Het is de Moonlight Sonate van Beethoven. Niet mijn favoriete componist maar wel een heel mooi liedje. Van de eerste noot ben ik aan het genieten van de klanken die binnendringen in mijn oor. Voor heel even sluit ik mijn ogen. Ik begin spontaan te glimlachen bij het horen van muziek. Ik kan hier een eeuwigheid naar luisteren.

Op het einde van het lied loop ik naar de andere kant van de piano en ging achter Oliver staan. Ik leg mijn handen op zijn schouders. "Kan je nog zo iets spelen alsjeblieft?" vraag ik zacht. En alweer herken ik het meteen. Deze keer was het Prelude in E-minor van Chopin. Heel het liedje door waren mijn ogen gesloten. Ik voelde onder mijn handen hoe Olivers schouders bewogen.

De stilte voelt zo kalm aan na het geluid van de muziek. Ik ga naast Oliver zitten op de stoel. "Hoe heb je dit geleerd?" vraag ik zacht. "Ik heb het geleerd van een oude vriend van mijn vader. Hij kwam vaak langs. Hij speelde buiten met mij, maar op een avond hoorde ik muziek wanneer niemand hier was. Iedereen was gaan rennen die avond maar ik was ziek dus kon ik niet mee. Wanneer ik hier aankwam zag ik hem hier zitten. En ik was direct weg van het geluid. Ik heb gevraagd of hij mij het ook kon leren. Ik was 8 jaar toen. En ik ben er nu nog even zot van als toen." glimlacht hij. "Zo een lieve man. Ken ik hem al?" vraag ik nieuwsgierig. Hij schud zijn hoofd. "Hij stierf 3 jaar geleden. Hij was 87 jaar geworden." zegt hij iets droeviger. "Oh het spijt me." zeg ik en kijk naar de toetsen van de piano. "He, het is niet jouw schuld." zegt hij wel meteen.

Zacht pakt hij mijn kin vast. Ik kijk hem aan en zie hem met een kleine glimlach naar mij kijken. Zijn ogen zijn zo mooi. Het is een zacht bruine kleur bijna groen maar net niet. Ik glimlach terug naar hem. Hij zorgt er altijd voor dat ik blij ben in zijn buurt. Zacht komen onze hoofden dichter bij elkaar. Gaat dit echt gebeuren? Of was het te snel? Maar wanneer onze lippen elkaar raken ben ik het zeker. Dit was niet te snel gegaan. Er ontstaan kriebels in mijn buik die dit gevoel nog beter maken. Onze lippen lossen elkaar en ik verlangde terug. We kijken elkaar aan en we glimlachen allebei. Maar het is anders dan de andere keren. Dit is een glimlach vol liefde. En opnieuw kussen we elkaar.