Voorbestemde liefde

Hoofdstuk 14

Ik ben al eventjes terug wakker. Dat dutje deed deugd gelijk dat Jace voorspelde. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het al half 10 in de avond is. Ik heb namelijk nog niet gegeten maar wil het ook niet doen. Ik heb geen honger. Een keertje over slaan kan geen kwaad toch? Ik zit wat te dromen en na te denken tot ik verstoord word door een klopje op de deur. Ik schrok iets te hard. Ik moest zo diep in gedachten geweest zijn.

"Stoor ik?" hoor ik Oliver zijn stem zeggen. Ik kijk richting de deur en zie de deur op een grote kier staan met zijn hoofd en schouder erdoor. Ik schud mijn hoofd en hij komt mijn kamer binnen.

"Ik moet met je praten over ons." Die woorden alleen al brak mijn hart. Hij gaat mij afwijzen. Het kan niet anders. Ik kijk richting mijn schoot om hem niet te hoeven aankijken. "Het loopt niet goed tussen ons. Dat merken we allebei. Ik denk dat er een misverstand is." "Je gaat me afwijzen?" onderbreek ik hem zacht. "Wat?" zegt hij in paniek. Ik kijk hem aan en zie verbazing in zijn gezicht. "Dat bedoel ik dus. Jij denkt dat ik jou ga afwijzen en ik denk dat van jouw. Ik wil niet anders dan jouw als mate hebben maar ik dacht jij niet." zegt hij en komt naast me zitten. "Dat is niet waar. Ik wou je beter leren kennen. Ik probeerde oogcontact te maken met jouw maar jij ontweek die." Hier wou ik graag een antwoord op krijgen want dit blijft vreemd. "Ik deed dat om ons beiden minder pijn te laten doen. Ik dacht niet dat je mij als mate wou. Ik dacht als we meer gehecht aan elkaar worden en je wijst me af dan is het nog pijnlijker, daarom deed ik zo. Maar ik had het mis. Het deed juist meer pijn. En het spijt me dat ik niet duidelijk tegen je was en het spijt me dat ik je pijn heb gedaan. Ik kan het mezelf niet vergeven." Ik merk dat hij het inderdaad moeilijk heeft. "Het spijt mij ook dat ik niet duidelijk tegen je was. Ik wist niet dat je zo dacht. Ik wil je wel degelijk als mate maar ik voel niet hetzelfde als jij. Maar het wilt niet zeggen dat ik niets voel. Ik zou je graag beter leren kennen." zeg ik en glimlach voor de eerst keer terug. "Ik ben blij dat te horen. Ik zal jouw niet opgeven Estella. Ik wil je ook graag beter leren kennen. Daarom vraag ik je zondag op date? Of vind je het te snel? Ik wil dat alles op jouw tempo gaan." Wat is hij lief. Ik lach nog meer door deze woorden. "Ik zou dat graag willen doen. Ik ben blij dat je het vraagt." Ik zie een grote glimlach op zijn gezicht tevoorschijn komen. Dit geeft mij een warm gevoel in mijn buik. "Ik zal je nu laten rusten. Welterusten Estella." zegt hij en staat op. Ik had verwacht dat hij direct maar de deur zou lopen maar hij draaide zich om naar mij. Hij komt dichterbij met zijn hoofd en even kreeg ik paniek. Wat moest ik doen? Toen merk ik zijn lippen op mijn voorhoofd op. Ze raken mij maar enkele seconden aan. Hij lacht naar mij en verlaat de kamer.

Na Oliver zijn bezoek merk ik dat ik terug blij ben. Het trieste gevoel en de slechte gedachten zijn helemaal weg. Ik voel mij in de wolken nu. Ik ga in mijn bed liggen en denk terug aan daarnet. Ik dacht aan hem en zo val ik terug in slaap.