Voorbestemde liefde

Hoofdstuk 29

De volgenden dag zijn we vroeg begonnen met werken, zoals Amira had gezegd. Het is bijna middag dus het is al redelijk warm aan het worden in de zon. "Ik ga je een dansje leren. Ik heb een leuk nummer gevonden maar wel een heel ander genre dan dat ik normaal zou doen. Kijk het gaat zo." zegt ze en neemt haar telefoon erbij. Ze toont een video van 2 mensen die op een redelijk oud nummer dansen. Maar het is een vrolijk nummer en een leuk dansje. "Ik ben hier nog steeds niet zo zeker van, maar ik wil het gerust een kans geven." zeg ik. "Echt waar? Dat wordt zo leuk! We gaan deze avond beginnen." zegt ze en we doen ons werk verder.

In de middag eten we wat brood met soep. Het is helemaal anders dan dat ik gewoon ben. Je ziet dat hier minder luxe is in vergelijking met het roedelhuis maar het is niet zo erg leven in deze omstandigheid. Ze hebben voldoende water en een redelijk huis. Het is enkel het eten dat minder is. Maar dit komt waarschijnlijk omdat niet iedereen even goed is in koken. Begrijp mij niet verkeerd, het eten is lekker maar anders of van Miranda.

In de avond staan Amira en ik buiten. Het is nog steeds licht omdat het zomer is, dus een perfecte plaats om te oefenen. "We gaan beginnen met het begin. Toon mij eens hoe goed je gevoel voor ritme is." lacht ze en zet het nummer op. "Stap op de muziek." zegt ze en ik doe dit. Het ziet er vreemd uit en dat voelt het ook. Na enkele tijd knikt ze haar hoofd en stopt de muziek. "Oké dat was goed. Nu mag je mij nadoen. Het echte werk begint nu." ze doet enkele pasjes en ik kan moeilijk volgen. Maar iedere keer opnieuw doet ze hetzelfde en helpt mij bij bepaalde bewegingen. Op het einde van de avond ken ik al een heel blokje dans vanbuiten. "Een goed begin. Nu is het enkel oefenen op de vlotheid en de bewegingen. Het moet aanvoelen alsof dat je ademt, vlot en iets wat je altijd doet." zegt ze en we gaan naar binnen. Het begon reeds al donker te worden.

Daar zitten haar ouders in de sofa tv te kijken. "Was het leuk dames?" vraagt haar vader en we gaan bij hen zitten terwijl we beiden knikten. "Ze kan geweldig dansen. Ik heb nog nooit zo iemand gezien." zeg ik lachend. "Ja zeg dat wel. Ik ben zo trots op haar. En daar nog bij, wat een enorm succes ook op haar account." zucht haar moeder en haar beide ouders glimlachten van oor tot oor. Plots krijg ik het gevoel dat ik dit mis. Een gezin. Ik mis mijn ouders en broer. Het lijkt al zo lang geleden wanneer we samen in de woonkamer zaten te praten en te lachen met elkaar in ons eigen huis. Ons huis dat nu weg is. Mijn vader die aan het vechten is, samen met mijn broer. Mijn beste vriend die ook aan het vechten is en ook nog eens mijn mate. Ik mis zijn armen rond mij. Ik mis het gefluister in mijn oor dat alles in orde komt. Ik heb amper afscheid van hem kunnen nemen. Niemand had verwacht dat we zo snel van elkaar zouden scheiden. Het had niet mogen gebeuren. Nooit.

"Is alles in orde?" hoor ik Amira vragen. Plots word ik terug getrokken in de werkelijkheid. Ik merk dat een traanover mijn wang loopt. Ik schud snel mijn hoofd. "Alles is oké, ik ziejullie geluk en ik dacht even aan mijn vrienden, familie die ik mis. Het spijtme." zeg ik en kijk naar mijn handen. Ik voel mij schuldig dat ik hunmoment verpest heb door mijn verdriet. Het voelt egoïstisch aan. Plots geeft Amira mij een harde knuffel. "Dat is helemaal niet erg. Je hoeft je niette verontschuldigingen." zegt ze en houd me nog steeds vast. Dit doetgoed. Het gevoel hebben dat deze mensen mij steunden. Ik ben zo blij dat ik hier terecht kon. "Kom laten we een gezelschapsspel spelen samen. Het isgezellig, je leert ons kennen en je verzet je gedachten terwijl eens. Of heb jedaar geen zin in?" stelt Amira lief voor. "Eigenlijk zou dat wel leukzijn." zeg ik glimlachend en kijk haar ouders vragen aan. "Natuurlijkis dat goed voor ons." zeggen ze blij en staan op.