Angel's Blood||KaiSoo

|2 Bölüm: Davet|

Kyungsoo insanlara vampir avcısı olduğunu söylediği zaman ilk tepki olarak önce bir nefesleri kesilir, arkasından da, hiç
şaşmaz, "O iğrenç kalplerine sivri kazıklar mı saplıyorsun yani?" sorusu gelirdi.

Tamam, belki kullandıkları kelimeler farklıydı ama his aynıydı. Kyungsoo bu tepkiler karşısında, bu efsaneyi ilk uy­duran on beşinci yüzyıl hikâye anlatıcısının izini sürüp, o geri zekâlıyı ortadan kaldırmak istiyordu. Elbette vampir­ler çoktan onu haklamıştı, ilk birkaçı o günlerin koşullarıy­la acil servis odası denen yerlerde gözünü açtıktan sonra yani. Kyungsoo vampirlere kazık saplamıyordu. İzlerini sürüyor, ardından onları bir çuvala atıp efendilerine, meleklere iade ediyordu. Bazıları onun gibilere ödül avcısı diyordu ama Lonca kartında yazan açıklamaya göre Kyungsoo, 'Vampir ve Benzeri Türleri Avlama Ruhsatlı' birisiydi, bu da onu bir vampir avcısı yapıyor, mesela tehlike ödeneği gibi nimetle­rinden faydalandırıyordu. O ödenek çok dişe dokunurdu. Avcıların ara sıra gırtlağının yarılıp açılması ihtimalini tela­fi etmek için dolgun olmak zorundaydı zaten.

Gelgelelim Kyungsoo, baldır kasları itiraz etmeye başlar­ken maaşına zam yapılması gerektiğine karar verdi. Son iki saattir Seon'da, daracık bir sokağın köşesinde iki büklüm kalmıştı.

Arkasında bir hışırtı oldu.

Kyungsoo hemen döndü... ve onu takip eden bir kediyle bu­run buruna geldi, hayvanın gözleri karanlıkta gümüş gibi parladı. Kyungsoo hayvanın tam da göründüğü yaratık oldu­ğuna ikna olunca dikkatini kaldırıma çevirip acaba kendi gözleri de o kedi gibi tüyler ürpertici bir şekilde mi parlı­yor diye merak etti.

"Hangi cehennemdesin?" diye söylendi, eğilip baldırı­nı kaşıyarak.

Bu vampir onu, kendi saf aptallığı yüzünden
anlamsız bir kovalamacaya sokmuştu. Vampir herif ne halt ettiğini kendi de bilmiyordu, bu yüzden hareketlerini ön­ceden tahmin etmek zordu. Jisoo bir keresinde Kyungsoo'ya, çaresiz vampirleri köşe­ye kıstırıp zavallıcıkları resmen bir kölelik hayatına sürük­lemek canını sıkıyor mu hiç, diye sormuştu. O sırada gül­me krizine girmişti sorarken. Hayır, hiç canını sıkmıyordu.

Tıpkı vampirin de kafasına takmadığı gibi. Vampirler bir meleğe gidip onları neredeyse ölümsüz Yaratmaları için dilekçe verdiklerinde o köleliği yüzyıl boyunca kendileri tercih etmiş oluyordu. Eğer insan kalsalardı, huzurla me­zarlarına yatsalardı, o zaman kanla imzalanmış bir anlaş­manın koşullarına bağlı kalmazlardı. Tamam, melekler de bulundukları konumdan faydalanıyordu ama ne yapalım, anlaşma böyleydi.

Sokakta bir ışık çaktı.

Tam isabet!

Hedef oradaydı, purosunu tüttürüyor ve artık yartılmış biri olduğunu ve kaprisleri bitmeyen meleğin tekinden emir almayacağını anlatarak böbürleniyordu. Aralarında­ ki metrelerce mesafeye rağmen Kyungsoo, vampirin koltuk altlarından  sızan terin kokusunu alabiliyordu. Vampirliği, adamın üstüne ikinci bir ceket gibi giydiği yağları eritecek kadar ilerlememişti henüz, bir de herif bir melekle imzala­dığı kontratını çiğneyebileceğini mi sanıyordu?

Geri zekâlı.

Kyungsoo saklandığı köşeden dışarı yürüyerek örgü bere­sini çıkarıp arka cebine soktu. Belki
buralı tipler onu çok iyi tanıyordu ama bu vampirde hafif bir Avustralyalı aksan vardı. Sydney'den yeni gelmişti ve efendisi onu derhal geri çağırıyordu.

"Ateşin var mı?"

Vampir yerinden fırlayıp telefonu elinden düşürdü. Kyungsoo gözlerini devirmekten kendini alıkoyamadı. Herif daha tam oturmamıştı bile, şaşkınlıkla beliren köpek dişleri daha bebek dişiydi. Efendisinin ona niye sinirlendiği malumdu. Kuş beyinli kesin bir yıl hizmet etmiş etmemiş, sonra alıp başını kaçmıştı.