Expect the Unexpected

Chapter 11

Limang araw na akong hindi masyado pinapansin ni Marcus, at ang hirap. Pero panay ang hatid sundo nya sa akin kahit hindi nya ako iniimikan.

Iniisip ko pa din ang pag iwas sa akin ni Marcus habang nakatingin sa ceiling sa kwarto ko.

'I want a nice view' bulong ko pa sa sarili ko

Napaupo ako sa kama nang maalala ko yung place na nadaanan namin ni Hannah noon ng gabihin kaming umuwi galing sa mall.

Sobrang peaceful ng lugar na iyon at napakasarap mag stay doon kaya naman di ko malimutan ang lugar na iyon.

Tumayo ako sa kama tsaka nag palit ng leggings and oversize hoodie tsaka ako bumaba sa sala at dumeretso sa pinto pero napatigil ako ng may mag salita

"Where are you going?" tanong agad sa akin ni dad ng makita nya akong palabas ng bahay.

"I need some air dad. Mag papahatid po ako kay kuya Arnold" sambit ko naman sa kanya.

"At this late? Azeyha, it is already ten in the evening" he look at his watch before looking back at me.

"Malapit lang sya dad dito. And mag papasama naman ako kay kuya Arnold" sambit ko naman. Sana payagan nya ako.

I really want to be in that place. I want some peaceful place

"Fine pero sa kuya mo na ikaw mag pasama dahil mag papa drive ako kay Arnold bukas baka natutulog na iyon"

"Anong meron?" Sabat ni kuya na pababa sa hagdan

"Samahan mo itong kapatid mo, may pupuntahan daw" sagot sa kanya ni dad

"This late?" pag tatanong nya sa akin

"Kaya nga pinasasamahan ko sayo dahil anong oras na e"

"Okay. Mag papalit lang ako" tsaka sya umakyat uli at ng makababa sya ay naka hoodie na din sya at hawak na nya ang car key

"Mag ingat kayong dalawa" paalala pa ni dad sa amin bago kami lumabas ni kuya.

"Saan ka ba pupunta ng ganitong oras?" tanong nya ng makasakay kami sasakayan nya kaya itinuro ko sa kanya ang way at mabilis kaming nakarating doon dahil malapit lang iyon sa village.

Nang makababa ako ay dumampi agad ang malamig na hangin sa akin.

Naupo ako sa isa sa mga upuan doon at kitang kita ang city view.

Maliwanag at masarap sa mata. Nakakagaan sa pakiramdam ang lugar na ito kaya naman tahimik kong pinag masdan ang iba't ibang kulay mula sa iba't ibang building.

"Dito mo pala gusto pumunta" tumabi naman sa akin si kuya at pinag masdan din ang view "how did you know this place?"

"Hannah and I saw this noong ginabi kami galing sa mall and I find this place peaceful kaya gusto ko dito pumunta" sagot ko lang sa kanya

"You know what? Marcus bring me here kapag gusto namin ng kalmadong lugar. Dito din kami napunta kapag stress kami"

Napalingon ako sa sinabi nyang iyon.

"So Marcus know this place?" I ask

"Yeah! And lagi syang naandito. Gustong gusto nya din ang lugar na ito" he answered me.

Hindi ako umimik at binalik ang tingin sa makukulay na ilaw. I saw kuya from my peripheral vision that he is typing from his phone.

'I wish Marcus will be here joining me with this kind of view. I wish you are here Marcus'

Tahimik lang akong nag mamasid ng may narinig akong tumigil na kotse kaya nilingon ko iyon at ng makilala ko kung kanino iyon ay nilingon ko si kuya

"I think, you two need to talk. Mauuna na ako sayo. I'm sure di ka naman nya pababayaan dito" then he patted my head before sya tumayo at nag lakad.

Pag lingon ko sa kotseng dumating ay patay na ang engine noon at nag lalakad na din papalapit sa amin ang driver noon.

"Bro, mauuna na ako. Ikaw na muna ang bahala sa kapatid ko" dinig ko pang sambit ni kuya at tinungaan lang sya ng kausap nya bago pumunta sa kotse nya at nag drive na pauwi

"Why are you here this late?" naupo sya sa tabi ko kung saan nakaupo si kuya

"I want a peaceful place, kaya naisip ko pumunta dito" sambit ko ng hindi sya nililingon at hindi sya umimik

I turn my eyes on him and stare for a second "are you still mad at me, Marcus?"

"No. I'm not"

"Then why are you ignoring me?" I look back at the view.

"I am not mad. I am afraid" sambit nya kaya muli ko syang nilingon and now he is looking at me

"Afraid of what?"

"I am afraid that I won't be end up with you. Alam mo yun. Takot ako na baka walang puntahan ang lahat ng sacrifices ko and efforts. Lahat ng ginawa ko pati ang pag iintay ko sayo baka masayang. Mas takot ako na baka mas piliin mo si Alex kesa sa akin. Ang sakit kasi kung ang kalaban ko yung iilang buwang mo pa lang nakilala" tumigil sya saglit bago lumingon sa magandang view sa harap namin tsaka ko sya inantay na muling mag salita

"Sampung taon kita hinintay Azeyha. Pumupunta ako sa Australia. Nang makadating ka dito di ko nagawang manligaw agad dahil andyan agad si Alex. Pero nag kachance akong umamin sayo kaya hindi ko yun sinayang. Halos kalahating taon na akong nanliligaw sayo. But I am not rushing you. Ten years nga naantay ko. Ano pa kaya yung another year diba. I am willing to wait you kahit ilang taon pa or dekada basta para sayo" tuloy tuloy na sambit nya bago ako nilingon "you know what where I am afraid the most?" He asked me staring at my eyes

"W- what is it?" naiilang ako sa mga tingin nya kaya umiwas ako doon.

"I am afraid that there will be no more chance where I can tell anyone that you are my girlfriend and I am your boyfriend. I am afraid that there will be no more chance where I can ask you if you will marry me and bring you to any church to share my vows with you. I am afraid that I wont hear any 'I love you' from you. I am afraid that I can't hold you anymore because you are already holding to another man. I am afraid of loosing you Azeyha, I am afraid of not having you in my life, I am af---"

"I love you" I cut him off and he look surprise on what I said...