AZEYHA'S POV
"Aghh" I got feel dizzy ng maidilat ko na ang mata ko.
"Zeyha?" I look at may left side at nakita ko na nakatayo doon sila mommy at daddy na nakatayo.
"Mom, dad" niyakap nila agad ako kahit pa nakahiga ako.
"Are you hungry? You want water? You want to seat? What do you need? What do you want baby?" sunod sunod na tanong ni mommy
"Mom chill haha, I want to seat" sagot ko sa kanya at tinulungan nila akong maiupo at lumapit din si Ayden
"Ate how are you na?" he asked
"Well. I feel better now" sagot ko ng nakangiti.
Tinawag na din nila ang doktor at kinausap sila dad pati ako.
Nakipag kwentuhan ako sa kanila at tumatawa ako dahil sa kwento ni Ayden ng makita ko mula sa peripheral vision ko na bumukas ang pinto ng kwarto ko at ng lingunin ko iyon ay nabigla na lang ako sa yakap ng isang lalaki sa akin, he even call me 'babe'
"Who are you?" nag tatakang tanong ko sa kanya.
He looked at me like he was investigating my face
"Kuya are you with this man?" takang tanong ko sa kapatid ko dahil siya ang kasama niyang pumunta dito.
Tiningnan ko yung lalaking yumakap sa akin at parang nag tataka siya sa akin. Parang gusto niyang umiyak pero pini pinipigilan niya lang.
I don't know why but mom told him that I lost some memories. And I don't know what memories it is.
Nag paalam siya na mauuna na siya tsaka siya nag lakad papunta sa pinto ng kwarto.
I watched him walking at parang bumigat ang pakiramdam ko.
"Babe!" I shouted. Agh how can I ressist this man
Nilingon niya ulit ako na nag tataka tsaka ako ngumiti sa kaniya.
"I'm just kidding babe!" sambit ko tsaka ko nakita ang pag tulo ng luha niya at tumakbo uli papalapit sa akin tsaka niya ako niyakap ng mahigpit at niyakap ko din siya pabalik
"I've missed you. I've missed you so bad" bulong pa niya sa akin
"I also did"
"What the heck..." dinig ko pang bulong ni kuya at napasapo sa ulo niya
Dahan dahan kumalas sa yakap si Marcus at humalik sa noo ko tsaka pinag dikit ang ilong namin
"Ehem" sabay sabay sila dad, kuya at Ayden kaya naman lumayo agad ako
"S-sorry" nahihiyang sambit ni Marcus tsaka lumayo sa akin
"I want some fresh air" sambit ko sa kanila tsaka ngumiti. Sana mapansin nila ang ibig sabihin ko
"Marcus take her outside" utos ni dad at tumango naman si Marcus bago kumuha ng wheel chair.
Inalalayan naman ako ni dad at kuya na makaupo doon tsaka kami lumabas na dalawa ni Marcus habang tinutulak niya ang wheel chair.
Tahimik lang kami hanggang makarating kami sa park, naupo naman siya sa bench at inalalayan niya akong makaupo sa tabi niya na parang hindi ko kayang gawin mag isa
"Sorry to what I did earlier" sambit ko agad sa kanya
"You made me hurt you know"
"Yeah. I saw it on your face, I'm sorry"
"Tsk. Kung alam mo lang lahat ng ginawa ko nung hindi ka pa nagigising" sambit niya ng hindi tumitingin sa akin
"I know what you did" nakangiting sambit ko
"What?" nag tatakang tanong niya sa akin
"I know that you're always at my side. I can feel my friends, my family. Especially you. I can feel you at my side. You know? I really want to wake up pero yung katawan ko ayaw maki cooperate. I really really want to wake up. Lalo na pag naririnig ko ang pag iyak mo. I really do babe. I really do"
Yes. I can hear him crying at gustong gustong kong magising para punasan ang luha niya pero hindi nakikisama ang katawan ko. Hindi ko maimulat ang mata ko at hindi ko maigalaw ang buong katawan ko.
"I'm sorry babe"
"For what?" nag tatakang tanong naman niya
"For making you wait for how many months. I hate my self for letting you cry" paliwanag niya
"Its all worth it. You're worth to wait babe. I love you so no need to feel sorry huh" he held my cheeks and wipe my tears.
"I feel scared earlier" sambit niya tsaka binitawan ang mukha ko bago tumingin sa harap niya "when your mom told me that you lost some memories, I'm about to break down. I don't know what to say"
"I'm sorry if I did it. I ask them if they can act like I didn't remember something just to know your reaction. Everyone knows it. Except you ang kuya. Sorry" paliwanag ko sa kanya
"Parang hindi ko kakayanin na malimutan mo ako. Sobrang sakit sa pakiramdam kanina. Bigla akong nanghina na parang kahit anong oras ay babagsak ako. Pero noong tawagin mo akong 'babe' biglang bumalik lahat ng lakas ko" sagot niya sa akin tsaka siya tumingin sa akin ng nakangiti
"I can't loose you Azeyha. I can't" my tears started to fell down as he said those words.
Muli niyang hinawakan ang mukha ko at pinahid ang mga luha ko tsaka siya tumingin sa mga mata ko. Nag niningning ang mga mata niya. Ang sarap titigan sa kahit na ilang oras.
Shet. Para akong matutunaw sa mga tingin niya pero napapikit na lang ako ng dahan dahan niyang ilapit ang kanyang mukha sa akin hanggang sa maramdaman ko ang pag dikit ng mga labi namin.
Hindi katagalan ngunit ramdam ko ang saya sa akin sa halik na ibinigay niya sa akin.
Nakangiti siyang kumalas sa pag kakahalik namin tsaka ngumiti sa akin
"I am willing to wait for you even how many years it is because I love you Azeyha Jourelle. I love you so much. I always do"
"Don't worry babe. I will always be with you. Beacuse you are my home. I love you so much Marcus Acxel" sagot ko sa kanya tsaka niya ako niyakap ng mahigpit.
The hugs that I miss for how many months which is always giving me safe feelings. The smell of this guy. The man I love. The man I've never expected to love. Finally, I am with him again, and I know I am always with him and I am safe when he's around...
BINABASA MO ANG
Expect the Unexpected
Подростковая литератураSa bawat araw na darating hindi mo alam kung anong posibleng mangyari. Maaring saya, lungkot o pagkabigo ang harapin mo sa panibagong araw. Ganoon pa man, dapat ay palagi kang handa at positibo sa buhay. a sequel of story of Unexpected
