The President's Tint (UNEDITED)

KABANATA: 29

"Daniel... Are you okay?" I sincerely asked.

I'm confused. Why is he crying?

"Yes. Okay lang ako." he answered but I'm still not convinced.

No, you're not.

"Can I hug you again? Please..." he asked.

Without any hesitation, I pulled him towads me for a hug. I can't help myself but to hug him tight. Shit.

For almost five years pilit kong tinatak sa utak ko na galit ako sa kaniya, na ayaw ko na siyang makita pa. Sinabi ko sa sarili ko na kapag dumating ang araw na makikita ko ulit siya ay wala na siyang kahit anong epekto sa akin, pero bakit ganito? Hindi ko mapigilan ang sarili kong yakapin siya lalo na't nakita kong umiiyak siya.

What's wrong Daniel?

Gusto ko siyang tanungin pero pinipigilan ko ang sarili ko. Naririnig ko ang mahinang paghikbi niya. Pinipigilan niya ang sarili niyang umiyak. Hindi ko maiwasang magalala sa kaniya.

This was the first time I saw him crying.

"I don't know what the problem is but—"

He didn't let me finish my sentence, "I just missed you Mickalla. A lot... I missed you a lot." he whispered.

Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman dahil sa sinabi niya. Ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko pero ayaw kong pansinin ito.

Mali 'tong nararamdaman ko. Wala lang yan.

"L-Lakas ng trip mo... S-Sir." I'm stuttering.

I don't know what to say, I don't know what to do!

Humiwalay siya mula sa pagkakayakap sa akin at hinawakan ang braso ko para iharap sa kaniya. Nakatingin siya ng diretsyo sa mga mata ko. Hindi ko magawang iiwas ang tingin sa kaniya.

I missed those stares.

"I missed you so much." he said again that made my heart skip a beat. "I misses the way you calling me Sir I miss everything about you, Mickalla."

Halos maniwala ako sa sinabi niya. I want to believe him that he misses me, dahil ramdam ko ang sinseridad sa tono ng boses niya pero kahit gustong maniwala ng puso ko ayaw naman ng isip ko.

Maybe, he's lying... Again.

Wala sa sariling tinulak ko siya palayo sa akin. Mukhang hindi niya inaasahan na itutulak ko siya dahil hindi agad siya nakagalaw.

Natatawang nakatingin ako sa kanya habang umiiling. Pinagtitripan niya lang ako at hindi magandang trip ang ginagawa niya ngayon. Missed me? Ulol. He has his own family now.

He has a child.

I don't want to ruin anything.

Tinalikuran ko na siya at halos makalimutan ko nang nasa loob kami ng Comfort room ngayon. I was about to open the door when he grabbed my arm.

Hinila niya ako palapit sa kaniya. He held my nape to pulled me closer to him, I can almost feel his breath. His another hand is on my waist, cornering me. Halos pigilin ko ang paghinga ko dahil sobrang lapit namin sa isa't isa.

Fuck!!

"You're a grown woman now, love." I got chills on my entire body because of his voice, "But you still love wearing those tints."

L-Love!?

Punyeta! Hindi nakakatuwa ang ganitong trip niya. Pakiramdam ko nawawalan ng lakas ang ang tuhod ko at nanghihina ako sa paraan ng pagtitig niya.