24.Bölüm: "Jungkook yeter artık çık şu depresyondan!"
-
Bay Kim'in arabasıyla birlikte eve dönerken bir yanım buruk olsa da sırıtıp duruyor ve kolyemle oynuyordum. Tanrım, aşırı mutluydum. Nasıl olmazdım ki? Bir düşünün hoşlandığınız çocuk size çok istediğiniz kolyeyi alıyor, arkanızdan sarılıp kokunuzu içine çekiyor ve sizi özleyeceğini söylüyor. Tanrım, hatırladıkça bile deli oluyorum. Hâlâ yaşamam mucize gibi bir şeydi.
"Kolyeni çok sevdin sanırım. Oynayıp duruyorsun da."
Bay Kim'in sesiyle düşünmeye ara verip kolyeyi bırakmış ve utangaç bir şekilde tebessüm etmiştim. "Evet, gerçekten çok sevdim. Size hâlâ nasıl teşekkür edeceğimi bilmiyorum."
"Teşekküre gerek yok ama artık resmi konuşmayı bırakır mısın? Bundan sonra patronun değilim sonuçta. Taehyung diyebilirsin."
Şaşkınca ona bakıp konuştum. "Ama aramızda 7 yaş var. Bu saygısızlık olmaz mı?" Bunu söylerken aramızdaki yaş farkı yüzüme vurmuştu. O olgun bir adam, bense daha 18'inde bir gençtim. Belki de kendisi gibi olgun insanlardan hoşlanıyordur.
"Sorun değil. İstediğin şekilde diyebilirsin."
"Oh, peki T-taehyung."
Konuşurken kekelemiştim çünkü çok garipti tamam mı? 2 haftadır ona Bay Kim diye hitap ediyordum ve bir anda ismini söylemek gerçekten fazla tuhaf olmuştu. Benim kekelememe gülerken bir eliyle direksiyonu bırakıp saçlarımı hafifçe karıştırmış ve geri çekmişti. Sinirle ona bakarken şirin bir şekilde gülümseyip öpücük atmasıyla anında yumuşayıp gülmüştüm. Bana bu kadar yakın davranmasına anlam veremesem de halimden memnundum.
"Bay Ki- yani Taehyung bana neden bu kadar yakın davranıyorsun? Yani bu hoş ama merak ettim. O kadar kavgadan sonra böyle olmak gerçekten tuhaf." diye merakla konuştuğumda bana dönüp yüzümü incelemiş ve dudağının içini ısırarak bana cevap vermişti.
"Çünkü seni kardeşim olarak görüyorum Jungkook."
"Ne?" diyerek şaşkın ifademle ona döndüğümde omuzları sarsılarak kahkaha atmaya başlamıştı. Bir süre olanları anlayamasam da daha sonra benimle dalga geçtiğini anlayarak somurtmuştum. Bir an gerçekten ciddi olduğunu ve beni kardeşi olarak gördüğünü falan düşünüp küçük çaplı bir kalp krizi geçirmiştim.
"Tanrım şu ifadene bak Jungkook. Çok komiksin." diyip yeniden gülerken sinirle dilimi iç yanağımda gezdirmiş ve "Siktir oradan, kardeşmiş." diye mırıldanmıştım.
"Oha, demin küfür mü ettin ben mi yanlış duydum?" diyip iri gözleriyle bana bakmaya başladığında omuz silkmiştim. "Ne var be? Hep siz mi edeceksiniz?"
"Tamam ya, demedim bir şey. Özel gününde falan mısın? Her dediğime kızıp alınır oldun da."
Yeniden gülmeye başladığında oflasam da ben de gülmüştüm. Son günlerde anlıyordum ki Bay Ki- yani Taehyung -hâlâ alışamadım, off- gerçekten yakın olduklarına karşı samimi bir insandı. En başta bana soğuk olmasının nedeni de beni henüz tanımıyor oluşuydu.
"Geldik." diyip arabayı durdurduğunda yüzüne bakıp hüzünle gülümsemiştim ve duygusallaşmıştım. Her ne kadar daha sonra görüşeceğimizi söylese de onu son görüşüm gibi hissediyordum.
"Hey, ağlayacak mısın? Sana daha sonra görüşeceğimizi söylemiştim." diyip kararlı bir ifadeyle gözlerini gözlerime sabitlediğinde dudaklarım istemsizce bükülürken konuşmaya başladım.
"Soz ver bana." dedim. "Yakın zamanda görüşeceğimize dair bir söz ver."
"Söz Jungkook. En kısa zamanda görüşeceğiz."
Gülümsediğinde ben de aynı şekilde gülümsemiş ve her ne kadar ona sarılmayı çok istesem de çekindiğim için sarılmamıştım.
"Görüşürüz o zaman. Gideyim ben."
Dudağını ısırıp kararsızca bana baksa da kafasını sallamış ve "Git hadi." demişti. Onu onaylayıp arabadan inerken eve doğru yavaş adımlarla yürümeye başladım.
Tam o an olan olmuştu.
Birden kolumdan sertçe çekilmem ve belime dolanan kollarla derin bir şekilde yutkunurken bana sıkı bir şekilde sarılan Bay Kim'e baktım. Kollarını sıkı sıkı bana dolamış ve kafasını boynuma koymuştu. Kalbim yerinden çıkacak gibi hızlı hızlı atarken derin bir nefes alıp ben de kollarımı ona sardım.
O gün Jimin Hyungların evinin önünde yaklaşık 5 dakika sessizce sarılmış ve hiçbir şey demeden yanağımı öpüp hızla arabasıyla uzaklaşmıştı.
🐰
"Jungkook yeter artık çık şu depresyondan! 2 gündür yaptığın tek şey öylece yatıp dizi izlemek, ağlamak ve çikolata yemek. Yarın okula gideceksin, toparlan biraz."
"Hyung beni bi salın ya! Acıma saygı gösterin tamam mı?" diye bağırdığımda bana devrilen bir çift gözle oflamıştım. Ne vardı yani 2 gündür ağlayıp çikolata yiyorsam? Depresyona bile doğru düzgün giremiyorum ya. Bu nasıl hayat arkadaş?
"Hemen şimdi bu yataktan çıkıp odayı havalandırıyor ve temizlik yapıyorsun. Bok kokuyor be burası, ıyy." diyip burnunu tutarak odadan çıkan Jimin Hyung'la arkasından taklidini yapmış ve oflayarak yataktan kalkmıştım.
Bugün günlerden pazardı. Yarın okulum başlıyordu ve o meymenetsizlerin yüzünü görmeye falan da hiç hevesli değildim. Bu dönemin bir an önce geçip bitmesini diliyordum. Ayrıca hâlâ ismini söylemeye alışamadığım ve uzun bir süre de alışamayacağım şerefsiz Taehyung 2 gündür ne mesaj atmış, ne de aramıştı. Görüşeceğiz derken kesin yalan söylemişti. Nasıl da inanmıştım ama? Depresyon sebebim de buydu.
Ağır adımlarla gidip camı açtım ve temiz havanın odadan içeri girmesini sağladım. Ardından çarşafı silkeleyip yatağımı düzleyerek odayı iyice süpürdüm. Sonunda hepsi bittiğinde üzerimi çıkarıp yorgunlukla kendimi duşa atmıştım. Fazla terliydim ve bu oldukça kirli hissettiriyordu.
Yaklaşık 20 dakika banyoda kaldıktan sonra belime bir havlu sarıp çıkacaktım ki banyoda havlu olmadığını fark etmiştim. Oflayarak bir süre etrafıma bakındım ve havlu olmadığına emin olunca çekingen bir şekilde banyonun kapısını açtım. Jimin Hyungların odamda olmadığını bilsem de nedensizce gerilmiştim. Çıplak olmak beni oldukça garip hissettiriyordu.
Kapıyı açıp banyodan çıktığım anda gözlerimin bana yalan söylemesini istemiştim. Hayır hayır, olamazdı. Bu mümkün olamazdı.
Tanrı aşkına Taehyung yatağımda oturuyor ve çıplak bir şekilde odaya giren bana yutkunarak şaşkın bir şekilde bakıyordu.
