အိုဘယ့်မှုံရွှေရည်(Completed)

8 Zawgyi

အပိုင္း ၈

နီရဲပုတ္မည္းေနသည့္ ေသြးစတို႔ေပက်ံေနေသာ မင္းသမီးဝတ္စံုကေလးကိုဝတ္ထားသည့္ လူသားကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေဆးရံုကုတင္၏ ၾကမ္းျပင္၊ တိတိပပေျပာရပါလ်ွင္ လူနာကုတင္၏ေအာက္တြင္ ဒူးကေလးကိုပိုက္ကာ ငုတ္တုတ္ကေလးထိုင္ေနပါသည္။

လြန္ခဲ့သည့္မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ျဖစ္ပ်က္သမ်ွကို ေသခ်ာမွတ္မိႏိုင္စြမ္းမရိွသူတစ္ေယာက္လို မ်က္လံုးရယ္ေၾကာင္ေတာင္ျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနမိသူအား ေထြးေပြ့ကာ အားေပးခ်င္ပါေသာ္လည္း အႏွီလူသားမွာ ကုတင္ေအာက္က လံုးဝထြက္မလာခဲ့။

ကုတင္ေအာက္လည္း ဝင္လို႔မရသည္မို႔ ေနာင္စစ္ေသြးဟာ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။ တစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေကာင္ကေလးဟာ ဘာမ်ားသိပ္သိမည္နည္း။ ဆရာဝန္ႀကီးက ေျပာသမ်ွကို ေခါင္းသာညိတ္ေနရသည္။ ဘာဆက္လုပ္လို႔လုပ္ရမည္မွန္းမသိ။

ရုတ္တရက္ သူ႔ေျခေထာက္ကိုလွမ္းဆြဲသည့္လက္တစ္ဖက္ကို သတိထားမိလိုက္၏။ ကုတင္ေအာက္တြင္ ဝင္ထိုင္ေနသည့္ ေနွာင္ရစ္ေထြးတစ္ေယာက္ ထြက္လာေလၿပီ။

" ေထြး ... "

အနားတြင္လည္း လူအမ်ားႀကီးရိွေနသည္မို႔ ကိုကို ဟုလည္း မေခၚျဖစ္ေတာ့။ ရွက္ရြံ႔၍လည္းမဟုတ္။ ဒါသည္ ေနွာင္ရစ္ေထြးဟူေသာ မင္းသမီးတစ္လက္၏ ဂုဏ္သိကၡာေလ။

" ဟိဟိ .. ဟားဟား "

မ်က္ရည္တို႔က တာက်ိဳးေနဆဲ မ်က္ႏွာျပင္မွာ အၿပံဳးကိုေဆာင္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးလွလွမ်ား။ ႏႈတ္ခမ္းနီတို႔ေပက်ံေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ႏွင့္ပြတ္သုတ္ထား၍ ပြထေနပါေသာ္ျငား လွေနဆဲ။ ေနွာင္ရစ္ေထြးဟူသည့္ နာမည္တစ္ခု၏ သေကၤတတစ္ခုသည္ကား မႈံေရႊရည္ဆိုလ်ွင္ ေနာက္ထပ္အမွတ္အသားတစ္ခုကေတာ့ ဘယ္လိုေနေန အလွမပ်က္ျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

တစ္စစ ရယ္သံတို႔ကက်ယ္ေလာင္လာကာ ေဆးရံုႀကီးထဲက လႈပ္ရွားမႈအစုစုတို႔၏ အသံေပါင္းစံုကိုလႊမ္းသည္အထိ ရယ္သံတစ္ခုကသာ ႀကီးစိုးလာခဲ့ေလေတာ့သည္။ ေသခ်ာနားစိုက္ေထာင္မိလ်ွင္ေတာ့ ထိုရယ္သံထဲတြင္ ထည့္ပိတ္ထားသည့္ မြန္းက်ပ္မႈေတြႏွင့္ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေဒါသတစ္ခ်ိဳ႕ ကိန္းဝပ္ေနေၾကာင္း သိရေပလိမ့္မည္။