Partners in crime. Dirty job

20.

Wypociłam! Co nie oznacza, że mój mózg się odwiesił 🙄

Późnym popołudniem dowiedzieli się, że Liam jednak zostanie w szpitalu na noc, co sprawiło, że Zayn i Niall wynieśli się chwilowo z hotelu, a Harry i Louis mieli na jedną noc cały apartament dla siebie. Chyba tylko Styles z ich piątki nie był na razie postrzelony i obandażowany, pewnie do czasu. 

– Musimy tam iść? – zapytał brunet, siedząc zwinięty na kanapie i oglądając telewizję, kiedy starszy siedział obok, czyszcząc swoją broń. 

– Przecież lubisz się bawić – odpowiedział Louis. 

– Bawić tak, ale nie załatwiać przy tym jakieś szemrane interesy i omawiać, kogo jeszcze trzeba sprzątnąć. 

Tomlinson zaśmiał się od razu, ale za chwilę spojrzał poważnie na Harry'ego. 

– Wiesz, że musimy to zrobić, jeśli nie chcemy do końca życia bać się czy obudzimy się następnego dnia albo martwić się, czy zaraz nie porwą kogoś z naszych bliskich i wszystko nie zacznie się od nowa. 

Harry skrzywił się mimowolnie. 

– Dlatego właśnie odcięliśmy się od naszych rodzin – odpowiedział mu. 

– I myślisz, że to coś da? Jeśli będą chcieli ich porwać i przez to zmusić nas do czegoś, to i tak to zrobią. 

Młodszy pokiwał głową. Właściwie Louis miał całkowitą rację, to nic nie zmieniało, że nie utrzymywali z nimi kontaktu. 

– A kiedy to się skończy, zajrzysz jeszcze do swojej rodziny? – zapytał, przez co Louis spojrzał na niego zaskoczony. 

– Nie wiem, czy to najlepszy pomysł – odpowiedział od razu. 

– Oczywiście, że tak – stwierdził zaraz Harry. – Myślę, że wszyscy powinniśmy to zrobić, nawet ja z Liamem. Myślę, że Niall szybko znajdzie ich wszystkich, na pewno po tylu latach będą chcieli wiedzieć, co u was. 

– Albo nie będą chcieli nas znać, kiedy dowiedzą się, kim jesteśmy – odpowiedział szatyn, a Harry automatycznie wstał z kanapy i usiadł obok niego, wyciągając broń z jego rąk i odkładając na stolik. 

– Nie zrobiliście tego specjalnie, myślę, że to zrozumieją, a kiedy wreszcie uwolnicie się od Azaela, będziecie mogli zacząć nowe życie. Normalne życie – powiedział. 

Louis przez chwilę patrzył na niego w milczeniu, po czym westchnął ciężko. 

– Pomyślimy o tym – powiedział. 

– Kiedy nie powinieneś nad tym myśleć, tylko po prostu to zrobić. Od razu, kiedy tylko to wszystko się skończy. 

– Na razie skupmy się na tym, co jest teraz – odpowiedział Tomlinson, z powrotem sięgając pistolet. 

Naprawdę nie był gotowy na ten temat, o wiele prościej było go po prostu unikać. Harry skrzywił się lekko, po czym wrócił na kanapę, na której wcześniej siedział. To nie było dla niego skończony temat, Louis i reszta zasługiwali na powrót do normalności. Potrzebowali tego. Tak naprawdę, gdzieś w środku byli dobrymi ludźmi i Harry to wiedział. A może tylko tak sobie wmawiał? On chciał, żeby Louis był szczęśliwy, miał dom, może nawet dziecko i psa. Normalne życie. Nieważne czy z nim, czy bez niego, bo nie miał pojęcia czy spędzą ze sobą całe życie, czy może rozejdą się szybciej, niż się tego spodziewał. Obserwował go dyskretnie i dobrze wiedział, że szatyn zastanawia się właśnie nad jego słowami, ale nie zamierzał się odzywać. Louis sam musi kiedyś zdecydować, co nie oznacza, że nie będzie starał się go przekonać.