Partners in crime. Dirty job

14.

Tak, dotarł wreszcie... Więcej zdań tego rozdziału powstało chyba na izbie przyjęć, na której byłam ostatnio bardzo częstym gościem, ale mam nadzieję, że już mnie tam nie zobaczą...

Harry, Liam i Niall absolutnie nie mieli zamiaru słuchać i zostawać w hotelu, za to wybiegli zaraz za Louisem i Zaynem, żeby znaleźć ich na parkingu, kiedy wsiadali do jednego z samochodów Yaira, jednego z kilku, które były tymczasowo do ich całkowitej dyspozycji, kiedy byli tutaj. Mężczyzna najprawdopodobniej zdążył już odjechać, bo nie widzieli go nigdzie, ale kilku jego ludzi jeszcze tutaj było. 

– Mieliście zostać – warknął szatyn, kiedy dobiegli do nich. 

– Nigdzie się bez nas... – zaczął Harry. 

– Możecie przestać się kłócić? Wsiadajcie, do cholery – przerwał im Zayn. 

Louis rzucił jeszcze Harry'emu ostrzegawcze spojrzenie, po czym wsiadł do samochodu na miejsce kierowcy, a Styles wpakował się na tylne siedzenie razem z Liamem i Niallem. 

– Jedź za nimi – odezwał się Zayn do Louisa, zanim Harry w ogóle zdążył zapytać, gdzie jadą, co uświadomiło mu, że oboje za bardzo tego nie wiedzą. Usiadł więc spokojnie i zapiął pas, na razie czekając na dalszy rozwój wydarzeń i chwilowo nie chcąc jeszcze bardziej rozdrażnić Tomlinsona. 

Obserwował jedynie przez okno mijane budynki, kiedy wyjechali z parkingu. Nikt się nie odzywał i panowała między nimi dosłownie śmiertelna cisza, jakby każdy z nich bał się powiedzieć choć słowo. Na szczęście długo nie trwało, zanim dotarli na miejsce i całą piątką wysiedli z samochodu. Harry i Liam rozejrzeli się dookoła, byli w jakiejś fabryce, zdecydowanie niewyglądającej na opuszczoną. Weszli do środka, a Louis złapał mocno Harry'ego za rękę i pociągnął do siebie. 

– Nie wychylaj się – powiedział do niego takim tonem, że Stylesowi aż ciarki przeszły po plecach. Może do tej pory traktował to wszystko jeszcze trochę jako coś w rodzaju zabawy, przygody, jednak teraz dotarło do niego, że to wszystko dzieje się naprawdę, poważnie. – Im mniej wiedzą, tym lepiej dla nas. 

Harry kiwnął lekko głową i ruszył razem z Louisem za resztą. Minęli przyglądających się im ukradkiem pracowników, którzy, z tego, co Harry zauważył, skręcali jakieś śruby i niedługo potem weszli na coś w rodzaju zaplecza, chociaż Harry zdecydowanie nie mógł nazwać tego zapleczem, było na nie zbyt ogromne, to raczej był magazyn przerobiony na kryjówkę, a cała ta firma była jedynie przykrywką. Zauważył kilka kartonów z bronią, którą handlował Yair, za jakimiś otwartymi drzwiami, które minęli, idąc długim korytarzem i naprawdę zastanawiał się, czy ci wszyscy pracownicy mają pojęcie, co znajdowało się tutaj, tuż pod ich nosem. Może tak, a może tylko się tego domyślali, chociaż prawdopodobne było też, że nie mieli o tym zielonego pojęcia, ale jeśli tak, to lepiej dla nich. 

W końcu przeszli przez kolejne drzwi i Harry od razu wciągnął głośno powietrze, kiedy na stole otoczonym kilkoma ludźmi zobaczył kolejnego w swoim życiu trupa. 

Niall od razu ruszył do przodu, chcąc się mu bliżej przyjrzeć i Harry'emu aż skręcił się przez to żołądek. Odruchowo zerknął na Liama, a ten marszczył nos, przyglądając się martwemu ciału. 

– Co my tu mamy – odezwał się Niall bardziej do siebie niż do reszty, po czym poprawił okulary na nosie. – Nie wygląda, jakby zginął od razu, ktoś raczej próbował wyciągnąć z niego kilka rzeczy, zanim skrócił mu żywot. 

– Problem w tym, że nie wiemy, czy mu się to udało – powiedział Zayn, podchodząc bliżej.

– Myślę, że tak, ran nie ma zbyt dużo – wtrącił się mężczyzna, który również uważnie przyglądał się ciału, a którego Harry zapamiętał, jako lekarza Yaira, ale nie miał pojęcia, jak miał na imię, wiedział jedynie, że to on, z pomocą Nialla, kilka miesięcy temu uratował Louisowi życie.