ÖZGÜR-TAMAMLANDI

CEZA

Babam İdris'i görünce kaşları çatıldı. Sinirden köpürdüğünü görüyor gibiydim. İnşallah bir şey yapmaz diye içimden dua ediyordum. Ama babamın deli olduğunu da biliyordum. Silahını çıkardı. Her zaman belinde tabancası ile gezerdi. Başıma doğrulttu. "Siz bu eve ecelinizi bulmaya gelmişsiniz. Öyleyse ben de size aradığınızı veririm." Dedi. Süngüyü çekince İdris koştu yetişti. Babamın silahının önüne atladı. "Vuracaksan beni vur. Onların bir günahı yok." Dedi.

Kızım silahı görünce geldi, arkama saklandı. Hem de ağlıyordu. "Anne gidelim buradan. Bu adam deli, benim dedem değil bu." diyordu. Ben de ağlamaya başladım. Babama yalvarıyordum. Bizi öldürmesin diye. Ama babam gözünü ayırmadan kızıma bakıyordu. Onun sözleri içine işlemişti sanki. "Ben deli değilim." Dedi belli belirsiz bir sesle.

Kızım çıktı onun karşısına. "Sen delisin." Diye bağırdı. Babam neye uğradığını şaşırdı. Biz de şaşkınlıkla ona bakıyorduk. Babam tekrarladı "Ben deli değilim.". hüzünlü bir sesle söylüyordu bunu. Kızım "Sen delisin. Deli olmasan onları öldürmek istemezdin. Deliler insanları öldürür." Diye bağırdı. O sırada annem ve kardeşlerim içeriden çıktı geldiler. Hepsi ağlaşmaya başladılar. Babamın silah tutan eli titremeye başladı. Kardeşlerim, ben ve annem hep bir ağızdan babama bizi affetmesi için yalvarıyorduk. Ancak babamın gözü bir tek kızımı görüyordu.

Ara sıra filmlerde cinayet sahnelerine denk gelirdik. Kızım bana sorardı "Anne bu adamlar niye başkalarını öldürüyor?". Ben de aklıma ilk geleni söylerdim "Onlar delirmiş kızım. Akıllı insanlar birbirlerini öldürmezler." Derdim. Şimdi babam bizi öldürmekten bahsedince kızım da dedesine deli demişti. Babama herkes deli derdi ama kimse yüzüne söyleyemezdi. Şimdi benim henüz sekizinde olan kızım onun karşısına dikilmiş "Sen delisin." Deyince babam olduğu yerde kalakalmıştı. Annem onun elinden yalvar yakar silahını aldı. Babam bir müddet daha kızıma baktı. Sanki içinde bir karmaşa vardı. Sonra arkasını dönüp eve girdi. Hiçbir şey dememişti.

Biz ne yapacağımızı şaşırdık. İdris "Baban bizi istemiyor." Dedi. Biz de İdris'in babasının evine gittik. İdris'in babasına ne olur ne olmaz diye yerimizi söylememiştik. Ama sık sık mektuplaşırdık. O sıralarda köyde telefon falan yoktu. İdris gurbetten çok sıkıldığını memleketine taşınmak istediğini söyledi. Ben bu isteğini bilmiyordum. Bizim orada bir kurulu düzenimiz vardı. Ama ben de memlekete gelmek istiyordum. Tası tarağı topladık, geldik. Elimizde paramız olduğundan bu sefer işler daha kolay oldu. Para olursa her iş kolaylaşır zaten. Burada bir dükkân açtı İdris. Güzel de bir ev tuttuk. Arada bir de köye gidip gelmeye devam ettik. Annemle kardeşlerimle gizliden gizliye görüşmeye devam ettik.

Bir gün yine babamın evde olmadığı bir zaman annemlerin yanına gittim. Biz oradayken babam çıktı geldi. Korkudan elim ayağım birbirine dolandı. Yine bizi kovar diye bekliyordum. Geldi benim kızın karşısında durdu. "Ben akıllandım." Dedi. Benim kız "Artık kimseyi öldürmüyor musun?" diye sordu. "Yok." Dedi babam. Bizim tek kelime etmeye cesaret edemediğimiz adam küçücük bir kız çocuğunun sözünü dinliyordu. Garipti doğrusu.

Kızım "O zaman sen artık akıllısın." Dedi. Babam sevindi. Yüzü parladı. "Elimi öpecek misin?" diye sordu. Kızım döndü bana baktı. Ne yapayım, der gibiydi. Gözlerimle gidip öpmesini işaret ettim. Gitti öptü. Babam önüne diz çöktü sarıldı. "Şimdi sana bir şey soracağım." Dedi. Kızım kendinden emin "Sor." Dedi. "Sen olsan uslu durmayan çocuklara ne yapardın?" diye sordu. Annemler ve kardeşlerim hayretle birbirlerine baktılar. Başta anlamadık ama sonradan çözdük meseleyi.

"Çok mu yaramazlık yaptılar?" Diye sordu kızım. Babam "Hem de çok büyük yaramazlık yaptılar. Beni çok üzdüler." Dedi. Kızım o zaman biraz düşündü "O zaman sen de onlara ceza verirsin." Dedi. Kızım bunları söyleyince hepimiz kızardık. Babamın uslu durmayan çocuğu bendim çünkü. "Ne ceza vereyim?" diye sordu. Kızım "Ona harçlık verme." Dedi. Hepimiz gülüştük. Babam "Bu kadarcık mı?" diye sordu. "Onun dışarıya çıkmasına izin verme." Dedi.