Rüyadan kalbe düşmek...
O yedi saniye , aslında ömrün kalanını oluşturacaktı.
Ne kız bunu bilebilirdi, ne de oğlan bu kadar sevdaya bulanacağını...
Kader denilen o düğüm, onları çok başka hallere sokacaktı.
Bunun adı ne tesadüftü ne de başka bir ş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eylül'den:
Kutlama yemeğinden beş gün sonra:
Evden çıkmadan önce saatime baktım. 7.37. Çok erkenden hazırlanmıştım ama kafamı dağıtmak için kursta biraz resim yaparım diye düşünerek kendimi apartmandan deyim yerindeyse attım. Levlâ'yı camdan Barın ile konuşarak giderken görmüştüm. Sanırım kursu açtığımızdan beri ilk defa ben ondan önce kursta olacaktım. Erkenci kuşumuz aşk kuşu olmuştu galiba. Canım benim beraber ağladığımız o gün, söyledikleri ne kadar da iyi hissettirmişti. Özge ve Levlâ benim en can dostumdu. Bazen bir sarılmaları yaralarıma merhem oluyordu. Şimdi Özge'yi bırakıp kursa gitmek içime sinmiyordu ama Sevtap Teyze akşama kadar onun yanında duracaktı. Ona da çok yük oluyorduk ama o sağ olsun hiç birimizi Levlâ'dan ayırmıyordu. Ona güzel bir sürpriz yapıp akşama şöyle güzel bir tatlı yapacaktım. Bugün kız kıza bir ziyafet çekerdik. Evet, güzel fikirdi. Bunu aklıma kaydettim. Düşüncelerimle hafif bir tebessüm ederek kursa doğru yürümeye başladım.
Daha yolun üçte birini bile gidememişken önümde gördüğüm gölgeyle kafamı kaldırma ihtiyacı hissettim. Ve içimden, keşke kaldırmayıp yolumdan devam etseydim diye geçirdim.
"Eylül?" Üzerinde şık bir takım elbise, bir elinde iş çantası -sanırım içinde bilgisayar vardı-bir elinde de kabanını tutuyordu. Hava bu kadar soğukken üşümüyor muydu bu adam? Neyse canım, bana ne. Üşürse üşüsün. Zihnimden geçenleri destekler gibi omzumu kaldırıp indirdim.
" Konuşmayacak mısın?" Bak bir de soruyor! Ben niye seninle konuşayım be adam. Sen git o kızla konuş! Sessizliğimi bozmayıp onu yok sayarcasına yanından geçip gitmek istedim. İstedim diyorum çünkü önüme geçip gitmeme engel oldu.
"Çekilirseniz yolumdan devam edeceğim." Sessizliğimi bu cümlelerle bozmama sinir olmuştu sanırım. Çatılan kaşları da bunu gösteriyordu.
"Sormayacak mısın bana?" Sorusuyla zihnime o akşam olanların görüntüleri doluştu. Sanki o anı tekrar yaşıyordum.
Kutlama Yemeği- Cumartesi saat 22.02
Eylül'den:
Masadan beni dans etmek için kaldırıp pistte boş bir yere çekti. Elleri hemen yerini bulmuş gibi belimi sarmıştı. Put gibi durduğumun farkına vararak ellerimi boynuna getirdim. Saçlarının yumuşak dokusunu ellerimde hissediyordum. Gözleri öyle derin bakıyordu ki ellerim karıncalanıyor,içimde bir şeyler kıpır kıpır oluyordu. Sanki hasta olmuş gibiydim ona tutunmasam bacaklarım beni taşımayabilir gibi hissediyordum.
"İyi misin?" sorusunu anlamayarak cevap verdim.
"Neden sordun?" elinin tersini alnıma getirdi. "Hasta mısın? Gerçi ateşin yok gibi" soru dolu bakışlarla bana bakıyordu.
