Bölüm Şarkısı: Olgun Şimşek-Üflediler Söndüm
Uzun bir aradan sonra keyifli okumalar...
.............................
Barın'ın ağzından:
'Açıldı eski hatıralar,
Yenilerini yaşamaya başlamadan...'
'Odamın en güzel köşesi 'diye nitelendirmeme en güzel sebep asılıydı, bej renkli duvarımda. İçimdeki bir anlık istekle yatağımın üstüne çıktım ,elime alıp tekrar oturdum. Elimde tutmanın hissi garip ve kendimi tuhaf hissetmeme sebep oluyordu. Sanki karşımda o varmış gibiydi. Tüm o yaşanmış mazisiyle beraber karşımda , elimde emanet gibi tuttuğum sazın asıl sahibinin kendisi olduğunu hatırlatan gözleriyle bakıyordu sanki. Lacivertliğini ondan aldığım gözleriyle...
Ne kadar olmuştu sahi? Kaç mevsim geçmişti ,onun bizden gidip gökyüzünde parlak bir yıldız olmaya karar vereli? Kaç yıl gitmişti 'baba' diyemediğim ? Şimdi ondan kalan şeylerle yaşamaya çalışıyorduk. Kendimi de boş vermiştim artık ama ya Arın? O çok küçüktü, yüzünü sadece fotoğraflardan ezberlemişti. Anılar biriktirememişti onunla. Şimdi kendim için böyle yakınmak ona haksızlıktı. Benim bir abi olarak görevim: onun hep yanında olmaktı, tıpkı onun bir zamanlar yaptığı gibi...
' Ben buradayım baba. Annem de kardeşim de bana emanet. Gözün arkada kalmasın" içimden geçirdiklerimle sol gözümden bir yaş, sol yanımı hatırlatacak bir sızı baş gösterdi. Silmedim o yaşı. Elimi kaldırıp silmek zor geldi o an. Tıpkı onun öğrettiği gibi kavradım sazı. Bize hep çaldığı o türküyü çalmaya başladım. Akamayan yaşlar boğazımda düğüm düğüm olmuş, zor çıkan sesimle söylemeye başladım :
Üflediler söndüm
Karanlıkta gönlüm
Hiç bilmezdim ama
Derindeymiş pek derdim
İkinci kere bu kısmı söylerken annem kapının arkasında, aralık kısımdan bana bakıyordu. Biliyordum çünkü sol yanım daha bir sızlıyordu. Dayanamamış olacak ki yanıma gelip oturdu. Arkasından da Arın. O da yere bağdaş kurup bana hiç bakmadığı bir duyguyla bakıyordu. Devam ettim. Ben söyledim, onlar dinledi.
Bak içime gör beni
Tut elimden yak beni
İstemezsen bu aşkı
Otur baştan yaz beni
Türküyü bitirmiştim ama gözyaşlarımız sessizce akıyordu. Arın anlamamıştı neye üzüldüğümüzü ama bizi böyle görünce o da ağlamaya başlamıştı. Annem ise hıçkırarak ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Kolay gelmemişlerdi babamla bu noktaya. Kolay bir sevda değildi onlarınki. Baştan başa mücadele ve birbirine destek içinde geçmişti hayat yolları. Şimdi içindeki özlemle babamı arıyordu yüreği. O böyle olduğunda benim de yerde sağlam durmamı sağlayan duvarlarım çatlıyordu sanki.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİ MELEK | Rüyadan kalbe
RomansRüyadan kalbe düşmek... O yedi saniye , aslında ömrün kalanını oluşturacaktı. Ne kız bunu bilebilirdi, ne de oğlan bu kadar sevdaya bulanacağını... Kader denilen o düğüm, onları çok başka hallere sokacaktı. Bunun adı ne tesadüftü ne de başka bir ş...