AVUKAT HANIM

18. BÖLÜM

İyi okumalar 🖤

■ ■ ■

"Aras gerçekten kafayı yiyeceğim! Ya adam yatsana! Sen bir hafta önce kalbinden vuruldun ve yoğun bakımda kaldın. Daha uyanalı bir hafta oldu ya bir hafta! Yat şu yatağa, kalkmak yok!"

Aras yanıma gelip kollarını belime sardı.

"Güzelim bu kadar sinirli olma. Bak sonra bebeklerimiz de sinirli olacak."

"Aras! Ben çok ciddiyim. Gitmiyoruz bir yere yat şu yatağa."

Bu sefer kaşlarını çatan Aras'tı.

"Ne demek gitmiyoruz. Ben çocuklarımı görmek istiyorum. Hazırlan da çıkalım artık."

"Aras, lütfen. Daha yaran bile iyileşmedi."

Aras yüzünü yüzümr yaklaştırdı. 

"İlacımı alayım o zaman" diyip hızla dudaklarıma yapıştı. Başta tutkuyla karşılık versem de sonra hemen ayrıldım.

"Yaralısın diyorum, sen ne yapıyorsun..."

Aras'ın dudaklarından kısa bir gülüş çıktı. Benden uzaklaşıp "birazdan çıkacağız ve bebeklerin durumunu öğreneceğiz." dedi ve giyinme odasına doğru ilerledi.

Gözlerimi devirip aynaya döndüm ve uzun siyah saçlarımı taramaya başladım. Bu adama laf anlatılmazdı. Gri gözlerimi güzel gösterecek hafid bir makyaj yaptım. Makyajım bittikten sonra giyinme odasına ilerledim. Aras gömleğinin düğmelerini ilikliyordu. Gördüğüm görüntü karşısında yutkunup umursamamaya çalıştım.

Dar, diz hizasında biten sıfır kollu kiremit rengi elbisemi giydim. Dar olan elbise hafif çıkmış karnımı belli ediyordu. 2,5 aylık hamile olmama rağmen ikizlere hamile olduğum için karnım kendini belli ediyordu.

Hazırlandıktan sonra hastaneye gittik. Sıra bize gelince Merve Hanım'ın odasına girdik. Kısa bir sohbetten sonra kontrol için sedyeye uzandım. Elbise giydiğim için kendime kızsam da sedyenin üzerindeki örtü sayesinde sıkıntı yaşamamıştım.

Merve Hanım monitörü karnımda gezdirirken konuşmaya başladı.

"Çift yumurta ikizlerimiz gayet sağlıklı duruyor. Gelişimleri de gayet iyi. Miden nasıl? Hala bulantın oluyor mu?"

Kafamı olumsuz anlamda salladım.

"Hayır, eskisi gibi zorlamıyor artık."

Bebekler hakkında biraz daha bilgi aldıktan sonra elimde ultroson kağıdıyla hastaneden çıktık.

Aras beni eve bırakıp şirkete geçecekti. Eve gelip dinlenmesi için elimden gelen tüm çabayı göstermiştim. Ama bana mısın demiyordu.

Evin önüne geldiğimizi görünce kollarımı göğsümde bağlayıp kaşlarımı çatarak karşıya baktım. Aras'ın bana baktığını hissediyordum.

"Yapma güzelim böyle, iyiyim ben."

Çatık kaşlarımla Aras'a döndüm.

"Ben sadece hamileyim diye evde oturuyorum, sen vurulmuşsun hala iş derdindesin!"

Aras bana doğru yaklaşıp elini yanağıma koydu.

"Meleğim, ben neleri atlattım bir bilsen. Bu kurşun benim için hiçbir şey."

Kaşlarımı çatmaya devam ederken arabadan inmedim. Madem o gelmiyordu ben de onunla giderdim.

Aradan 15 dakika geçti. Oflayarak kendimi yatağa attım. Yine Aras'ın dediği olmuştu. Beni eve bırakıp şirkete gitti. Boş boş tavana bakarken tenefonumun sesini duydum. Elime alıp ekrana baktığımda arayanın amcam olduğunu gördüm. Hemen yataktan kalkıp aramayı açtım.