Dźwięk twojego głosu II gxg

XXV. Dźwięk spotkania

Dominika

W szkole nie poświęciłam za dużo czasu na rozmowy z Olą. Wciąż byłam na nią zła. Głównie za to, że właśnie przez nią wylądowałam na jebanej kozetce u  tego psychologa. Wkurwiała mnie również przez fakt, że ciągle chodziła mi po głowie. Nie było to wprawdzie bezpośrednio jej winą jednak w dużej mierze się do tego przyczyniła.

Mam wrażenie, że od naszej nocowanki u mnie minęły tygodnie, chociaż tak naprawdę upłynęły zaledwie cztery dni. Tak wiele zdarzyło się od tego czasu.

- Hej, Dominika! - krzyknęła wybiegająca ze szkoły blondynka w momencie gdy siadałam na swój rower. Chciałam pojechać do domu jak najszybciej, jednak tego dnia i Oli najwyraźniej na czymś mocno zależało.

- Czego? - burknęłam lekko zniecierpliwiona. Byłam głodna a co za tym idzie, zła. I mimo całej mojej złości na nią i niechęci jaką za sobą niosła, stanęłam w miejscu chcąc usłyszeć co ma mi do powiedzenia. Choćby największą głupotę.

Ola odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się do mnie szczerym uśmiechem. W jej lekko przymrużonych oczach w które jasno świeciło słońce, dostrzegłam błysk radości.

Prychnęłam pod nosem. To tylko rozmowa, z czego tu się cieszyć?  

- Może bym do ciebie wpadła? Już ci o tym wczoraj pisałam, mam nadzieję, że odczytałaś - powiedziała na jednym wdechu. A przecież widziała, że to odczytałam. Nie bez powodu messenger ma taką funkcję.

- Mamy środek tygodnia. 

To nie tak, że nie chciałam aby Ola do mnie przyszła. Jednakże nigdy nie powiem, że na tym mogło mi zależeć.

- Co z tego? Przecież nie musimy się na nic uczyć - odparła, zdając nie przejmować się moją zdawkową wypowiedzią.

Westchnęłam i powoli pokiwałam głową.

- No dobra, ale mam nadzieję, że nie będziesz siedzieć zbyt długo.

- Moja mama na to nie pozwoli, bez obaw - uśmiechnęła się i zaczęła iść obok mnie - Może poprowadzisz rower zamiast na nim jechać, co?

- Masz długie nogi, możesz za mną biec - powiedziałam i jak na zawołanie przyspieszyłam. Tak jak oczekiwałam, Ola również zaczęła poruszać się szybciej. Prawie biegła i już myślałam, że w końcu przestanie bo wyglądała na zmęczoną, jednak ciągle się nie poddawała.

- Czemu się zatrzymałaś? - zapytała cała zasapana.

- Bo widzę, że już nie wyrabiasz, a nie chcę żebyś zemdlała w połowie drogi - mruknęłam i od tego momentu zaczęłam jechać już dużo wolniej.

Gdy stanęłyśmy pod moim domem wyciągnęłam klucze i wpuściłam Olkę do środka.

- Nikogo nie ma w domu? - zapytała lekko speszona, jednak nie zwróciłam na to uwagi.

W milczeniu pokiwałam głową i pokierowałam się w stronę schodów. Gdy znalazłyśmy się w moim pokoju, blondynka jak gdyby nigdy nic rozwaliła się na moim, wciąż niepościelonym, łóżku. Czemu ona zawsze nosi dwie różne skarpetki? To bardzo kole w oczy mój perfekcjonizm.

- Chcę herbaty - powiedziała.

- Tak mi przykro, że jej nie dostaniesz - odparłam przekornie z miną wyrażającą ogromne współczucie. Jednakże nie mogłam jej zbyt długo utrzymać, ponieważ spojrzała się na mnie z takim wyrzutem w oczach, że nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. - Gdybyś tylko widziała swoją minę!

- Chcę herbaty - powtórzyła uparcie.

- Wybacz mi, ale ostatnim razem jak poszłam załatwić ci jedną postanowiłaś myszkować mi po pokoju. Także nie, nie zasłużyłaś na herbatę.