arcade| woosan

3 [02]

Rozpoczęcie nowego roku zleciało wyjątkowo szybko, więc zaraz po nim Wooyoung opuścił uczelnie. Był podekscytowany, że od jutra zaczyna właśnie tutaj, chociaż nie za bardzo rozweselił go widok Seonghwy w grupce znajomych, który też najwyraźniej był tu studentem.

Przez budynkiem nadal stało pełno osób które ze sobą rozmawiały i śmiały się w grupach. Wooyoung westchnął cicho i ruszył przed siebie. Było dość wcześnie, więc po prostu wszedł do pierwszej lepszej knajpki, żeby zjeść coś co miało robić za śniadanie. Oczywiście nie zjadł go w domu, bo strasznie się stresował.

– Kogo moje oczy widzą? – usłyszał nad głową.

– Seonghwa, jak nie miło cię widzieć – odparł znudzony, poprawiając się na krześle.

Razem z nim było trzech innych chłopaków, którzy byli - w mniemaniu Junga - jego świtą, którą nazywał znajomymi.

– Też nie pałam radością, ale nie chcesz porozmawiać z kumplem? – uśmiechnął się sztucznie.

– Przestałeś być moim kumplem trzynaście lat temu, więc idź stąd, bo nie mam ochoty oglądać twojej fałszywej twarzy – odburknął.

– Och, Wooyoungie – westchnął.

– Zostaw go Hwa – ktoś za wysokim brunetem odezwał się, ale nie mógł go zauważyć przez jego kolegów.

– O, mój ulubiony człowiek na planecie przybył – klasnął w dłonie – To ja was zostawie – mruknął i razem z grupą wyszedł do ogrodzonej, zewnętrznej części knajpy.

Za Seonghwą stał nie kto inny jak Choi San, z niezręczym uśmiechem i dłońmi w kieszeniach.

– Umm... cześć – odezwał się Choi.

– Hej – odparł i opuścił wzrok na kartę dań.

Usłyszał tylko głośne westchnięcie, a po chwili brunet opadł na krzesło na przeciwko.

– Co u ciebie? Nie widzieliśmy się trzy miesiące – mruknął San.

– Bo zerwaliśmy.

– Nie musisz mi przypominać.

– Więc dlaczego zadajesz mi takie pytania?

– Bo nie chce wyjść na chama?

– Jasne... – wymamrotał pod nosem i dopiero wtedy zdobył odwagę, żeby spojrzeć na chłopaka.

Wyglądał w sumie tak samo, bo niewiele mógł zmienić się przez tak krótki okres czasu. Zauważył, że miał trochę krótszą grzywkę i musiał ćwiczyć, bo koszula opinała się na jego ramionach.

– Gapisz się.

– Oceniam zmiany – mruknął.

– Jak je oceniasz?

– Na plus. Wnioskuję, że dostałeś się, skoro tu jesteś.

– Tak... – westchnął, nerwowo przebierając palcami.

– Gratulacje – odparł pusto.

San nie wiedział co odpowiedzieć, dlatego tylko pokiwał głową i odwrócił wzrok. Czuł się bardzo niezręcznie i źle.

– Dlaczego tak rozmawiamy? – zapytał nagle.

– To znaczy? – Wooyoung uniósł brew.

– Pusto. Jakbyśmy się nie znali.

– A jak mamy rozmawiać? Mam usiąść ci na kolanach i pocałować?

– Nie narzekałbym, ale nie o to mi chodzi Wooyoung. Nienawidzisz mnie?

Jung westchnął i wymamrotał coś pod nosem. Wbił spojrzenie w Sana, który robił dokładnie to samo i nie miał zamiaru odpuścić.

– Może.

– Nie takiej odpowiedzi oczekiwałem.

– San, ja... To chyba nie jest dobry moment na takie rozmowy.

– Więc kiedy będzie taki czas? Nie rozmawialiśmy trzy miesiące. Czy masz zamiar mnie teraz unikać?

– To dla mnie trudne, rozumiesz? – wysyczał – To, że ktoś chciał się mną tylko pobawić.

– Nie bawiłem się tobą! – odkrzyknął szeptem – Chcę ci wszystko wytłumaczyć. Daj mi szansę. Nie musisz teraz, ale po prostu...

– Dobrze, porozmawiamy o tym, ale nie teraz.

– Dziękuję.

====