When Destiny Plays

Chapter 66

"Bilis!" sigaw ni Sabrina habang mahigpit na nakahawak sa kamay ni Alishabeth.

Kahit nanghihina at nananakit na ang mga katawan nila ay sinubukan pa rin nilang tumakas at hanapin ang labasan sa loob ng malaki at mataas na gusali. Hindi lamang iisa ang humahabol sa kanila kundi dalawa na. Kanina pa sila paikot-ikot sa loob ng gusali ngunit mukhang nawawala sila at pabalik-balik lamang sila sa nadadaanan nila—hindi alam ang pinatutunguhan.

"Sabi ko naman sa inyo e, makikipaglaro kami... pero kapalit no'n ay buhay n'yo!" Isang putok muli ng baril ang narinig ng kanilang mga tainga.

Napatakip si Alishabeth sa kaliwang tainga niya, ang mga mata ay nakapikit habang mabilis ang paghinga at ganoon din ang pagtibok ng puso niya dahil napagtanto niyang sa ilang sandali lang, pwedeng-pwede silang mabawian ng buhay. Iba na ang usapan 'pag natamaan ang isa man sa kanila ng bala.

"Dito!" Hinila ni Alishabeth ang kanang kamay ni Sabrina papasok sa isang kuwartong madilim at nang makapasok silang dalawa ay agad niyang isinara ang pinto. Naghanap ng pwedeng iharang upang hindi mabuksan ang pintuan.

"Magaling kayong tumakbo... pero sa taguan? Hinding-hindi n'yo maisasalba 'yang buhay n'yo!" Pilit nitong binubuksan ang pinto sa pamamagitan ng pagtulak gamit ang katawan niya.

"Walang magsusumbong sa pulis! Mga duwag!" sigaw pa nito na para bang nananakot.

He began to hit the door using his full strength, but got the idea of raising his right feet from the ground and quickly had the urge to strike the door, hoping that somehow he would be able to earn a damage on the door, but nothing happened.

He smirked and loaded his gun again. "These brats are getting into my nerves." He muttered and scratched his head annoyingly.

***

"Ma'am, we are trying our best to locate them," wika ng babaeng pulis sa nanay ni Alishabeth.

"Kanina pa tumawag ang anak ko! Bakit hanggang ngayon hindi pa rin nakakarating 'yang mga pinadala n'yong kapulisan?" She hit the table using her hand as she outraged.

"Ma'am, we are trying our best. We asked for the location... pero hindi raw alam ng bata kaya ang sabi ko ho, don't end the call because we'll track their location."

"Hindi... hindi!" she screamed on top of her lungs, trying to hold back tears when she felt irritated.

Her husband stroked her back and she immediately hugged him while crying in his arms. Alam niyang nasa trahedya ang buhay ng dalawang bata at hindi niya kayang maupo lamang at mag-antay sa wala.

"Kanina pa tumawag ang anak ko! Bakit hindi nila agad tinandaan ang location?!" sumbat niya na may halong pagkagalit.

"Aryl, huminahon ka..." sinubukan siyang patahimikan ng asawa niya dahil ilang araw na ring aligaga ang asawa niya.

Tinanggal niya ang pagkakayakap ng asawa niya sa kanya at tumingin sa pulis habang nanlilisik ang mga mata niya. "I swear, if they won't make it out alive... kayo at kayo lamang ang sisisihin ko." She pointed her index finger towards the cops while she was shaking uncontrollably.

"Ma'am, we will promise... that they will make it out alive," magalang na tugon ng pulis sa kanya at agad na itong bumalik sa kanyang trabaho.

By looking at Alishabeth's mother, her eyes were very exhausted from all the happenings like she could just fall over and remain unconcious. She has tears in her eyes falling down across her face like a stream and her hands couldn't stop shaking.