When Destiny Plays

Chapter 68

Heavy rain was continuously pouring. Mahirap makita ang daan dahil bukod sa malakas ang ulan, mayroon din itong kasamang malakas at malamig na hangin. Mas lalong nagpapahirap kay Glenn para makapagmaneho nang maayos, but he wasn't bothered by this, the two girls were more important for him. Hindi na siya makapag-antay pang makita sila.

"We're on our way na po tita," sagot ni Madison sa telepono niya.

Kani-kanina lamang ay na-rescue na sina Alishabeth at Sabrina at agad na silang isinugod sa ospital. Kailangan na nilang madala sa ospital, lalong lalo na si Sabrina na nag-aagaw buhay na. Hindi pa ito alam ng lahat dahil ang sabi lamang ng kapulisan ay nakita na silang dalawa, ngunit ang hindi nila alam ay may nag-aagaw buhay na.

"Nasundo n'yo na po ba lola't lolo ni Sabrina?" tanong ni Madison sa telepono niya nang may kahinaan sa boses niya.

"Punyeta!" inis na sigaw ni Glenn na ikinagulat naman ng mga kasama niya.

"Sige po tita, mamaya na lang po ulit..." mahinang tugon ni Madison.

"Glenn, ano ba 'yan?" tanong naman ni Carmine habang nakakunot ang kanyang noo.

"Traffic na lang lagi! Kahit saan gan'to!" sigaw ni Glenn kaya napahampas siya sa busina ng kotse nang maraming beses.

"Kuya! Kalma lang, nasa ospital na sila—"

"I'm not fine with it... 'di natin alam kung ano ang lagay nila..." Glenn muttered.

Carmine sighed. "But please, try to calm yourself," sumbat niya.

Nang lumuwag na ang daan at nawala na ang traffic, mabilis na pinatakbo ni Glenn ang kotse na para bang isang ambulansya na may sakay na pasyente at kailangang maisugod na agad sa ospital.

"Glenn! 'Wag masyadong mabilis. Marami tayong kasamang babae rito!" pautos na sigaw ni Paul ngunit hindi siya pinakinggan ni Glenn.

He was very eager to see them and he wanted to ask if they were fine. Ang buong akala niya ay gasgas at pasa lamang ang inabot ng dalawang dalaga, ngunit mas masahol pa roon ang kanilang pinagdaanan ngunit nagpapasalamat dahil hindi sila ginalaw ng mga lalaking dumakip sa kanila.

"I feel like something dreadful happened to them... especially... Sabrina," Eunice murmured, hoping no one heard what she had said, but since Tori was just beside her, she overheard it.

Tori heard this, but she didn't give any reaction to Eunice's statement. Hinayaan lamang niya si Eunice kung ano ang iisipin at sasabihin nito. Hinayaan na lamang niya dahil wala naman talaga siyang dahilan para magtanong pa. A part of her somehow agreed to Eunice.

"Sabrina... please be okay." Ipinikit ni Eunice ang mga mata niya habang nananalangin. Umaasang nasa maayos na kondisyon ang mga kaibigan niya.

She was hoping for the best and better. Her eyes were closed while her fingers were interlocked. Her heart started pounding quickly as she felt anxious since she could feel that something terrible had already happened.

***

"Mama!" she yelled on top of her lungs while running towards her mother.

"Mama..." she cried.

Patuloy silang nagyakapan at ayaw nang bitawan ang isa't isa. Nakiyakap na rin ang tatay niya na matiyagang naghanap para sa kanilang dalawa na kailangan lang siya nakita matapos ang ilang araw.

Sinimulan siyang tingnan ng nanay niya at nanlaki ang mga mata nito. "Anak! A-anak ko... napakarami m-mong... sugat," her mom said while stuttering.