Sensei's Kiss(Japanese Series 1)

27

Content Warning: This chapter discusses about depression. It may trigger someone who has sensitivity about it. You may skip this part and move to the next one. Thank you. -Author

TANGING TUNOG lamang ng paggalaw ng ceramics ang bumabasag sa katahimikang pumapagitan sa aming dalawa ni Haru habang kumakain sa Tokyo Kitchen Restaurant. Abala at tahimik siya sa pagkain, samantalang ako'y iniisip pa rin kung paano ko siya tatanungin para masimulan ang aming pag-uusap. Pero naunahan din niya ako sa pagsasalita nang mapuna ang aking pananahimik.

"Hindi mo pa ginagalaw 'yang pagkain mo. Ayaw mo ba ng in-order ko para sa'yo?" puna niya.

Umiling agad ako. "H-hindi. Gusto ko, kaya lang..."

Binitawan niya ang chopsticks sa plate ng maki. Uminom muna siya ng tubig bago nagsalita. "Sad to say but Desiree has no longer chance to work at any company in Japan." His first declaration.

Inilapag ko rin ang hawak kong chopsticks sa pagkaing nunca ko namang ginalaw. Napalunok ako sa sinabi niya. Nang mapansing wala akong naging komento ay nagpatuloy siya.

"We adore her for being one of the most responsible during the interview. Her requirements are almost complete. Her passport is up to date. But her medical records destroyed everything."

"M-may sakit ba siya? A-anong sakit ni D-Desiree?"

"She was diagnosed for having a depression," he said clearly. "At hindi siya maaaring makapag-trabaho sa Japan dahil do'n."

Napamaang ako sa sinabi niya. "B-Bakit? Anong masama kung may depression siya? Hindi ba dapat sila 'yong mas karapat-dapat na tulungan para maka-get over sila sa pinagdaraanan nila?"

Umiling siya. "Pero hindi gano'n sa Japan, Maggie. Her situation was called the 'modern depression' wherein madalas nangyayari sa mga local employees doon. Sabihin man nating naka-recover na siya sa kung anumang nangyari sa kanya dati, pero malaki ang tendency na babalik at babalik 'yon sa kanya in any way she can't control. If that happens, what would be the result? Procrastination! Definite procrastination that may affects her job, badly. At 'yon ang ayaw na ayaw ng mga Hapon because what they want is someone who works hard physically and mentally. Besides, mental breakdowns can cause malfunctioning."

Segundo ang lumipas bago tila nag-sink in sa utak ko ang sinabi niya. Napakunot-noo ako. "H-hindi kaya may favoritism lang sa mga interviewers? Kasi sabi ni Jan, hindi rin daw siya natanggap dahil sa tattoo niya, samantalang si Gil na may tattoo rin ay agad na pumasa."

Saglit na napaisip siya bago sumagot. "Maybe you were pertaining to 'Jan Serrano and Gil Suarez's case. Well, magkaiba ang sitwasyon nila. Yes, having tattoo is also prohibited to applicants. May mga bagay na hindi mo magagawa at lugar na hindi mapupuntahan doon kapag may tattoo ka. But it depends upon their tattoos. Jan's was located to his arm; hindi kayang takpan ng kahit pang-karaniwang T-shirt. While Gil's was located in his belly, sa V-line niya mismo, at kayang takpan iyon ng kahit anong kasuotan. May pag-asa pa naman si Jan na makapag-trabaho roon, 'yon ay kung ipapatanggal niya ang kanyang tattoo sa braso," mahabang pahayag niya.

"Bawal? But tattoo is an art. Masyado naman yata kayong nagdi-discriminate sa part na 'yon?" komento ko.

Humalukipkip siya at sumandal sa upuan. "We discriminate no one, Maggie. We do have gangsters there and they were recognized for having tattoos in their bodies. Kung ayaw mong mapagkamalang isa sa kanila, wag kang magpapakita ng kahit anong marka sa katawan. And we only care for our applicants, since it's our part."

Hindi na ako umimik pa. Ang inaalala ko ay si Desiree. She was hopeless. Kaya pala gano'n na lamang siya kalungkot kanina.

"I'm sorry, Maggie, pero may mga rules sa Language Center at sa Japan mismo na kailangang sundin. You don't have to hate us, Japanese, for doing these. Dahil mas mahirap para sa mga depressed people kapag dumating 'yong puntong mabubulyawan sila dahil sa pagiging wala sa sarili. Meanwhile, for Desiree-san, the only thing you and Kara can do for her is to comfort her immediately. What happened may trigger her depression again. Mahirap para sa kanya 'yon. At alam kong naroon na rin ang takot niyang pagdaanan ulit ang mga napagdaanan na niya sa mga nakaraan."