MELUN

KAYIP KİMLİKLER VE SÖYLENEN YALANLAR...

"Seni daha iyi koruyabilmek için." Ve kurt kızı yedi. Kocaman ağzının kenarında yalan bir tebessümle gizledi çoğu şeyi. Kan hariç.

VAR OLMAYAN BİR ÇIKIŞ İÇİNDE SIKIŞMIŞKEN...

"Şunu söylemeyi kes! Ben sana ihanet etmedim!"

BELİRİRDİ GERÇEKLER...

Alevler büyüdü. Büyüyen ve büyürken her yeri yutan bir yaratık gibiydi. Yüzü yoktu ama elleri vardı. Yürümüyordu ama çok hızlıydı.

AİLE BÜTÜN KÖTÜLÜKLERİN İYİ NİYETLE YAPILDIĞI BİR YERDİ...

"Ben de bir amaç yaratmak istiyorum ya, nereden başlayalım baba sen iyi bilirsin? Ölmekle başlayalım mı anlam aramaya? En çok kim ölürse o kazanır."

ÖYLE SÖYLENİRDİ...

Biliyordum çünkü annem çok iyi bir yalancıydı. Biliyordum çünkü her konuşma esnasında beni kurtarmaktan bahseden masallar anlatıp, kurtulmam için saptığım yollara benzin döküp çakmağı tutan parmaklarıyla saçlarımı okşamıştı.

YALAN MIYDI...

"Sen beni kendinden bile koruyamadın başkalarından mı koruyacaksın?" Gülümsedi.

"İsteseydim koruyamaz mıydım?"

BİR ANDA HER ŞEY TERSİNE DÖNSEYDİ VE KADER YENİ BİR SEÇENEKLE TEK BİR SONA BAĞLANSAYDI...

"Şu an bir kaç saniyemizi çaldın bile," nefesi dudaklarıma çarptı. "Söz ver." Dedi sakince.

VE O YENİ DÜZENDE ÖLÜ RUHLAR ÇIRPINSAYDI...

"İtiraf etsene Behram, senden geçmişin intikamını aldım desene!"

O ZAMAN BİR ÇIKIŞ BULUNUR MUYDU?

Karanlığa alışmak kolaydı. Zor olan aydınlıkta görebilmekti. Karanlığa alışmak yıllar isterdi, aydınlık için 10 Saniye yeterdi.
1,2,3...

FAKAT,

"Çok garip... İnsan hep mi böyle? Ancak çok sarsıcı bir olay olmadan bu boşluğu göremiyor ama hep onunla yaşıyor."

ÇIKIŞ VAR MIYDI?..

Şeyma DALDALLI