(Unicode)
Xiao Zhan အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ အိမ်က တစ်ပတ်အတွင်း သိသိသာသာ ရှုပ်ပွနေတာကို တွေ့ရတယ်။
"မင်း ဒီလိုပဲ နေနေခဲ့တာလား"
Yibo က ပုံမှန်ဆို သပ်သပ်ရပ်ရပ် နေတတ်တဲ့လူတစ်ယောက်ပါ။ ဒါပေမယ့် အခုက စာဖတ်ခန်း မဟုတ်တဲ့ ဧည့်ခန်းက စားပွဲပေါ်မှာ စာရွက်တွေ ဓာတ်ပုံတွေက ရှုပ်ယှက်ခတ်စွာ အပြည့်နေရာယူနေတယ်။
"Er... အဲဒါ ကျွန်တော် ကျောင်းဆောက်ဖို့ မြေနေရာတွေ လိုက်ကြည့်နေတာ။ ဒီအတောအတွင်း Ge က အလုပ်ရှုပ်နေတော့ ပြောဖို့ အခွင့်အရေးကိုစောင့်နေရင်းနဲ့ ခုထိ မပြောရသေးဘူး ဖြစ်သွားတယ်"
Yibo က ပြန်ဖြေရင်းနဲ့ သူ့ စာရွက်တွေ ဓာတ်ပုံတွေကို ပြန်သိမ်းတယ်။
"Ge နဲ့ တိုင်ပင်မလို့ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်တဲ့အချိန်က နည်းတယ် မဟုတ်လား။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း အရင်စထားလိုက်တာ"
Yibo က ဒီစကားကိုတော့ အပြစ်ရှိသူတစ်ယောက်လို မျက်နှာမျိုးနဲ့ ပြောတယ်။ ဒီလို ကိစ္စကြီးတစ်ခုကို Xiao Zhan ကို မပြောပဲ ကိုယ့်ဘာသာ စီစဉ်လိုက်တာ တစ်ဖက်ကို အလေးမထားရာ ကျတယ် မဟုတ်လား။
ဒါပေမယ့် Xiao Zhan ကလည်း ဒီစကားကို ကြားတော့မှ သူလည်း အရေးကြီးကိစ္စတစ်ခုကို တစ်ယောက်တည်း ဆုံးဖြတ်ခဲ့မှန်း သတိရမိတော့တယ်။
"အဲဒါက Yibo, တကယ်တော့ ကျွန်တော်လည်း ပြောစရာ ရှိတယ်။ ခွင့်တောင်းစရာ ရှိတာပါ"
Xiao Zhan ရဲ့ စကားက Yibo ကို စိတ်ဝင်စားသွားစေတယ်။ နည်းနည်းလေးလည်း ရင်ထိတ်ပြီးတော့။
"Xiao Yi..... သူ့ကို ဒီမှာ ခေါ်ထားလို့ရမလား။အပြီးခေါ်ထားတာမျိုး"
Xiao Zhan က ဆက်ပြောတယ်။
"ဒါက Yibo အတွက် အခက်တွေ့မယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် သိပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီ idea ကို သဘောမကျရင် အတင်းလက်မခံပါနဲ့"
"သူနဲ့ Mr. Xiao ပြဿနာတက်လို့လား"
Yibo ရဲ့ focus က အခြားတစ်နေရာ ဖြစ်နေတယ်။ ဒါကြောင့် Xiao Zhan က ပြန်ဖြေပေးရတယ်။
