(Unicode)
Yibo ရဲ့ စကားအဆုံးမှာ XiaoZhan သူ့ကိုယ်သူ စိတ်ပြင်ဆင်ထားလိုက်တယ်။ သူထင်ထားတာ မဟုတ်ပါစေနဲ့ သူထင်ထားတာ လွဲပါစေဆိုပြီး ကြိတ်ဆုတောင်းရင်းနဲ့ပေါ့။
တိုက်ပွဲမှာကတည်းက သူနဲ့ Yibo ကြားက bond က တဖြေးဖြေးမှေးမှိန်လာခဲ့တာ အခုဆို မရှိတော့သလောက်ပဲ။ သူ့ဘက်က ဘာအမှားမှ မလုပ်ခဲ့တဲ့အတွက် တစ်ခုခုဖြစ်စရာရှိရင် Yibo ဘက်က ဖြစ်တာပဲ။ Yibo ကို မယုံတာ မဟုတ်ပေမယ့် အချို့ ကိစ္စတွေက ကိုယ့်ထိန်းချုပ်မှုအလွန်မှာ ရှိပြီး ရှောင်လွှဲဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူးမဟုတ်လား။ နောက်ပြီး Yibo ကလည်း သူ့ကို တွေ့တွေ့ချင်း တောင်းပန်ပါတယ် လို့ ပြောခဲ့တယ်။ ချက်ချင်းပဲ XiaoZhan ရဲ့ ခေါင်းထဲမှာ ရှေ့တန်းက Omega တွေနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေ တန်းစီဝင်လာတယ်။
မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ သူအတွေးလွန်နေတာပဲ ဖြစ်မှာပါ။
XiaoZhan အတင်းပဲ ပြန်ငြင်းလိုက်တယ်။
Yibo က ကြောက်တယ် လို့လည်း ပြောခဲ့သေးတယ် မဟုတ်လား။ ဒီစကားကို ဘာအတွက်ပြောလည်း မသိပေမယ့် ဒီစကားက XiaoZhan ထင်ထားတာဖြစ်ဖို့ နည်းနည်း ရာခိုင်နှုန်း လျော့သွားစေတယ်။ ဒါပေမယ့် စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ လို့လည်း ပြောခဲ့သေးတယ်။ XiaoZhan အတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်စရာကိစ္စတစ်ခု ရှိနေတာတော့ အသေအချာပဲ။ တကယ်ပဲ သူပထမထင်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စပဲလား။ ဒီစက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပဲ XiaoZhan ရဲ့ အတွေးတွေ ယောက်ယက်ခတ်သွားတယ်။ Yibo ပြောတာကို အမြန်ဆုံး နားထောင်ကြည့်မှ ဖြစ်မယ် ထင်တယ်။
"အင်း ဘာပြောမှာလဲ"
XiaoZhan ဘက်က နားထောင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်ပြီဆိုတာကို တွေ့တော့ Yibo က အရင်ဆုံး XiaoZhan နဲ့ ကိုယ်ချင်းပြန်ခွာလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ လွှမ်းထားတဲ့ အဖြူရောင် စောင်ပါးတစ်ထည်ကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲဖယ်လိုက်တယ်။
စောင်ပါးကွာသွားတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် XiaoZhan ရဲ့ မြင်ကွင်းထဲကို ပတ်တီးစည်းထားတဲ့ Yibo ရဲ့ ခြေထောက်မမည်တဲ့ ခြေထောက်တစ်စုံ က ဖြေးဖြေးချင်း ဝင်ရောက်လာတယ်။
