Valen Series 1: The Alpha King

chapter 18

Chapter 18

Iyak ako ng iyak ng magising ako sa umagang iyon. B—bakit naging ganito? P—paano ako napunta rito sa aming masyon? Nasaan si Zan? Nasaan si Tita Emily? Diba kasama ko pa si Zaniel ng gabing iyon? Nakayakap sa akin hanggang sa makatulog ako?

"A—ada? A—anak...." Nakatingin sa akin si Mama habang may natataranta at naguguluhang ekspresyon sa mukha, halatang hindi alam kung ano ang gagawin para pakalmahin ako. "A—anak? M—may masakit ba sa'yo?" She asked, but i didn't answer because of crying so hard. And even i'm not crying right now, i'm sure, i can't answer her properly because my mind is like a mess.

Mahigit isang oras na akong umiiyak rito sa aking sariling silid magmula ng magising ako sa aking sariling kama, marami akong mga katanungan na hindi masagot-sagot dahil takot ako, p—paano kung hindi iyon totoo at nage-emahenasyon lamang ako? Panaginip lang ba iyon? Then, why i feel that it's not?!

Bakit nga ba ako umiiyak? Baka naman hinatid lang ako ni Zan rito ng hindi nagpapaalam?

Nagapunas ako ng mukha at pinilit na tumigil sa kakaiyak, kahit natatakot sa maaring maging sagot ni Mama ay wala akong magagawa dahil gusto kong malaman ang totoo. Gusto ko siyang tanungin kung ano ang nangyari sa akin.

Nag-angat ako ng tingin kay Mama na nag-aalalang nakatingin lang sa akin, pero bukod sa emosyong iyon, ay meron pang isang emosyong makikita sa kaniyang mga mata.

"A—ano po'ng nangyari sa akin Mama?" Suminghot ako at kinusot ang mga mata, nanlalabo ito dahil sa panibagong mga luha.

"Our driver saw you l—lying on the ground 2 day's ago," she said while looking at me directly. "And why the hell did you go out from our house Atiniella Dara?!" She suddenly hissed that make's me flinched. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na naging ganito kagalit sa akin si Mama at nasigawan ako. "Did i already told you before that you can do anything aside from the thing's i don't wan't you to do?!" She added furiously and massage her head, nakayuko at halatang nagpapanic at balisang naglakad pabalik-balik sa aking harapan.

"S—sorry Mama," i said and stop myself from sobbing. I feel so guilty. Nilalaro ko ang mga daliri at napayuko. I really felt that i'm a bad daughter, wala na akong ginagawang maganda kundi ang pasakitin lang ang ulo ni Mama ng dahil sa akin. "S—sorry Mama!" I guiltily said. Hamagulgol ako habang hindi makatingin sa kaniya. "I'm so sorry for being a bad daughter!" I said as i cried harder.

Sa nanlalabong mga mata, nakita kong may kinuha si Mama sa mesa at dali-daling lumapit sa akin, she also look panicking.

"I—i'm sorry sweetheart! Please, be calm! Anak, kumalma ka!" Rinig kong salita niya, pero hindi ko makalma ang sarili, nilamon ako ng sakit at kalungkutan, pati na rin ang pagsisisi sa lahat ng maling nagawa at ang pagsisi sa sarili—kung, bakit narito pa ako ngayon kung ito lang naman ang naidudulot ko sa mga taong nakapaligid sa akin? Hindi man sabihin ng mga taong kasama namin rito sa bahay, pero alam kong nagsasawa na sila sa akin, i know that Mama's paying them for staying here and for taking care of me, alam kong.... meron silang mga sari-sariling pamilya, i know that they are just staying here with me because of money, money that they can give to their family to live. They don't really love's me, they are here with me most of the time  because they love their family. Hindi nila nakakasama ang mga pamilya nila sa mga espesyal na araw dahil nandito sila, kasama ko, at kung minsan ay pinipilit ko pang manatili dahil wala akong magiging kasama.

I feel so useless! Ang sakit sakit ng dibdib ko. Halos hindi na ako makahinga dahil sa pag-iyak, kaya pinipilit ko na lang ang sariling makahinga sa sobrang pag-iyak. I clutched my chest tightly because, i do really want to stop the pain.

If Zaniel is true and here with me, he'll be the one who'll stop the feeling i'm feeling right now. He will be on my side, and will make me happy, kahit na minsan ay hindi kami magkakaintindihan.