Valen Series 1: The Alpha King

chapter 1

Chapter 1

Umiiyak ako habang sumasakay sa sasakyan na kung tawagin ay Bus sabi ni yaya Mila. Maraming tao, at natatakot ako. At dagdag pa sa takot ko na lahat sila ay nakatingin sa akin, may mali ba sa akin? Bakit sila nakatingin? Gagawan na ba nila ako ng masama gaya ng sabi ni Mama?

Napahikbi ako at iniyakap ang mga kamay sa tuhod kong nakabaluktot habang nakaupo sa upuan ng sasakyan.

This is my first time to mingle with many people. The day after tommorow is my 18th birthday, kaya naman para sa paghahanda ay umalis ang ilang katulong para bumili ng mga kakailanganin para sa paghahanda sa nalalapit kong kaarawan at kasama si yaya Mila doon.

And the reason why I am here inside of this transprtation is because I followed them, pero naligaw ako. For the first time in my life, I broke my mother's number 1 rule, na huwag lumabas ng bahay kahit kailan. Sa maliit na pinto sa likod ng aming bahay ako dumaan, malas ko lang dahil walang bantay doon edi sana wala ako sa sitwayson ko ngayon. Naligaw ako dahil hindi ko inaasahang mayroong nakakapagtakang lugar sa labas ng aming bahay, at nakasakay din sila yaya Mila sa aming sasakyan kaya hindi ako nakahabol. Sumakay ako sa dumaang sasakyan nang bigla na lang itong huminto sa aking harapan kahit hindi ko alam kahit saan ito patungo, siguro doon din kung saan sila yaya Mila papunta diba? Meron kasing matandang lalaki kaninang sumakay dito kaya sumunod na rin ako pero hindi ko namalayang nakaalis na pala ito kanina at wala na akong katabi.

Hindi ko na alam kong ano ang dapat kong gawin ngayon. Im alone, and I don't know anyone here, hindi katulad no'ng nasa bahay ako na lahat ng tao doon ay nakaalalay sa bawat kong gawin.

Im just curious. What 'palengke' looks like? The mall? The groceries store and the other place our maids going when they are buying things that needs in our house?

Isa lang naman ang pangarap ko, ang makita ang mundo. I realize, mommy was hiding it from me. She's hiding me in our house and didn't let me see the world.

I'm home schooled, simula pa noon. I didn't experience to go to school like the other kids, I don't have a friend, I didn't experience to wear school uniforms, and I didn't experience to play with the other kids, in short, I didn't experience a normal life in my age, as a child and and as a teen.

"Ineng, bakit ka umiiyak diyan? Hiniwalayan ka ba ng nobyo mo? Asus! Ang mga kabataan talaga ngayon, ang babata pa! pag-ibig na ang inaatupag!" Napatingin ako sa matandang babae na napapailing-iling sa tabi ko.

Namimilog ang mata kong napatingin sa kaniya.

"Naku po yaya, wala po akong boyfriend!" Iling iling na sagot ko sa kaniya habang namimilog ang mata, she's my yaya right? She talk to me! Nakahinga ako ng maluwag, baka pinasunod siya ni Mama para bantayan ako, pero hindi nga ako pinapalabas ni Mama sa bahay diba? Nanlumo ako, pero bakit niya ako kinausap kung ganon? Kanina pa ako narito pero ngayon pa lang may kumausap sa akin.

Nagsalubong ang kilay nito. "Anong tawag mo sa akin ineng? Pakiulit nga?" Puno ng pagtataka ang mukha nito.

"Yaya po, diba yaya ko ikaw? Kinausap mo ako eh." Sagot ko sa kaniya na nagtataka na rin.

"Ayy, taeng yawa! Hindi mo ako yaya 'neng, kita mo tong buhok ko?" Sabi nito sabay hawak sa buhok niyang puti. Tumango lang ako sa kaniya. "Paano mo ako maging yaya eh gurang na ako! Pati sa ilalim ko, puti na rin!" Malakas ang pagkakasabi niya, kaya napatingin ako sa paligid at nakitang nakatingin na ang lahat sa amin, ganun na rin 'yong lalaking nagbibigay ng papel sa lahat ng tao dito sa loob ng bus, iyong papel na maliit na merong mga butas, nagtataka nga ako kung ano 'yon eh. Nginuya ko naman kanina wala namang lasa.

Nakita kong karamihan sa mga tao sa loob ay nakangiwi, meron ding mga humahagikhik. Namula ako sa kahihiyan, nawala ng bahagya ang takot, nakakahiya pala kapag maraming nakatingin sayo.