Valen Series 1: The Alpha King

chapter 19

Chapter 19

Nakatulala ako habang nakatingin sa kawalan. I'm sitting here in a bench beside of our school's field.

Three month's had passed and Mama let me study here in one of the elite University in Manila. I started studying here two and a half month's already. Many student's tried to be friend of me, i gain popularity in this school, but still, ramdam ko ang napakalaking kulang sa akin. It feel's like i lost something important in my life.

Kapag wala namang klase sa paaralan, someone's visiting on me in our house, it's teacher Klarese. She's teaching me many thing's like, how to eat food properly using utensils, how to act prim and proper?, and what kind of clothes should i'll wear in any kind's of event's, and etc., in short, she's teaching me how to act properly right on my age.

I sighed and touched the right side of my neck, ramdam ko na naman ulit na sumasakit ito. I'm sure, no one didn't see the tattoo on my neck. Dahil kahit ako, ay hindi agad ito bibigyang pansin kung hindi lang ito naramdamang sumakit. This tattoo is like a mystery to me, hindi ito nakikita ng iba bukod sa akin, and maybe, if they will see it, kailangan ang sinag ng buwan para makita ito, because i discovered that if the moonlight directly hit where is it, the crown and the fangs on its sides will be visible. Kapag araw kasi, hindi mo ito makikita ng maigi kapag hindi mo titignang mabuti.

I didn't remember someone putting a tattoo on my neck so it's confusing, where the heck did i get this?

Tumayo ako sa kinauupuang bench at nagsimulang maglakad papunta sa comfort room. Ilang minuto ang lumipas ay nakarating na rin ako sa Ladies' Room ng aming sariling building, the Engineering building, at mabuti na lang at walang katao-tao rito.

Those memories flashed on my mind again, natigilan ako at nahinto sa paglalakad.

Pumasok ako sa isang ladies' room at may isang babae, i asked her but she just scowled at me. Pumasok ako sa isang cubicle, and when i go out from it, that five woman are already waiting for me and then... hurt me, and so go on, until that  man came in the picture, he help me, but he lost control and used his power's to  avenge me, and that's Zaniel....

Suminghap ako ng hangin, kahit pilit kong kinakalimutan ang alaalang iyon ay kusa itong pinapaalala sa akin ng aking isip lalo na kapag may nagpapaalala sa akin nito.

Napapikit ako ng mariin at agad din naman itong iminulat. Pagkatapos ay nagsimula ng maglakad papunta sa salamin para silipin ang aking leeg na natatabunan ng hanggang baywang kong buhok. Hinawi ko ito at pinagkatitigan ang aking leeg sa salamin, medyo may dugo ito, ramdam ko rin ang sakit sa aking braso na para bang may tumutusok rito, pero ng tignan ko ay wala namang nangyayari na kung ano doon. Bumigat ang paghinga ko at napahawak ng mahigpit sa sink. Pero, napaigtad ako ng maalis ang pagkakahawak ko sa lababo dahil nasira ang tiles at sementong hinahawakan ko. The cement and the tile's cracked and fell to the floor.

Napatulala ako at napatingin sa mga kamay, ito rin ang palagi kong ipinagtataka pagkatapos ang nangyaring pagkawala ko. Naging matalas ang aking pandama, malayo ang naabot ng aking paningin, at kahit madilim ay kitang-kita ko ang mga bagay bagay, ramdam ko rin ang paggalaw ng mga tao sa pamamagitan ng hangin: ang mga galaw nila ay nasusundan at nalalaman ko kahit na malayo sa akin ng mga ilang kilometro—at hindi ko nakikita. Ramdam ko rin na parang naging malakas ang aking katawan.

At ang kulay ng aking mga mata.... kung minsan ay nakikita ko ang repleksyon ko sa salamin ng aking silid.... at nagugulat na lang kapag makikita ang kulay ng aking mga mata na hindi na kulay tsokolate, kundi ay kulay ginto na kumikinang kapag titignan mo sa dilim.

Dali-dali naman akong pumasok sa isang cubicle sa pinakadulo ng may marinig akong mga yabag na papunta rito.

Tumuntong ako sa tiolet na may takip para hindi makita ang mga paa ko sa ilalim, at ininda ang sakit sa aking braso na hanggang ngayon ay hindi pa rin napapawi. Napapikit ako sa sakit at nakakagat ang labi dahil sa sobrang sakit.