Valen Series 1: The Alpha King

chapter 17

Chapter 17

"W-what did you did to them? Your just a weakling mortal right?" Nanginginig ang labi na tanong noong isa sa dalawang babae'ng naiwan.

"You already said, she's only a mortal, she can't do this thing's, it's very impossible, so? why are you asking her? Such a petty." Zaniel chuckled without humor in it.

She looked at Zaniel and her eye's got bigger in it's size. "W-why did you have the symbol of the R-royal F-amily? Y-your a Wayton r-right?" Utal nitong tanong habang bakas ang takot sa mukha.

"Shut up, you hurt my Mate! Death will suit to be the punishment of the five of you!" He said with full of anger.

"Z-zan, please, tama na," i said, begging while holding his right arm. But it's like he lost his control, parang hindi niya ako naririnig, parang ang gusto niya lang gawin sa ngayon ay ang patayin sila.

"Zaniel!" I screamed when in just a second's, he's already in front of the girl who's talking a while ago. She looked so scared. Napatingin ako sa mga kamay ni Zaniel na meron ng mga puting balahibo, o pilak? I can't see it clearly dahil medyo malayo na siya sa akin. Mahahaba na rin ang kaniyang mga kuko, but his face is ganun pa rin, kahit na meron na ring tumutubong maliliit na balahibo.

Is he transforming into a wolf?

He hold the girl's neck and smashed her on the wall. Nasira ang pader at napunta sila sa isang kwarto, agad akong sumunod doon, pero hindi pa ako nakakalusot papunta sa kabila ay may humila ng napakalakas sa buhok ko na ikinasigaw ko sa sakit.

"This is all your fault!" She screamed and make me faced her, pagkatapos niya akong mapaharap sa kaniya ay sinampal niya ako ng pagkalakas-lakas.

Tumilapon ako at napahiga sa sahig, nangangapal ang pisngi ko, hindi ko pa nararamdaman ang sakit pero nanlalabo ang paningin ko, ramdam na ramdam ko ang panghihina.

"This is your fault! Your fault!" I see her said, lumalabas ang ugat sa leeg niya kaya alam kong napakalakas niyang sinabi iyon, pero napakahina ng narinig ko, halos hindi ko na siya marinig.

Why are they blaming me? In the first place, they are the one who started this mess. Why most of the creature's blaming other's for the thing's they didn't did?

I remember the dog in our house, isa sa naligaw na aso sa aming mansyon, ako na tao ay kailan man ay hindi naligaw sa labas ng aming mansyon, pero ang mga aso ay naliligaw sa loob ng bahay namin. Ang taga luto namin na si Nanay Maring ay dinadala ang dalawa niyang pusa, she give them food, but i sees that the other cat leaved, inubos noong isang naiwan ang pagkain, but when that cat who leaved came back, nakita niya ang aso sa isang gilid, but the cat didn't give that dog an attention, hindi naman ito mukhang galit sa unang pagkita niya sa aso, pero ng makita nitong wala ng pagkin ang lalagyan ng pagkain ay bigla na lang nitobg sinugod ang aso na wala namang ginawa kundi ang tumingin lang sa lalagyan ng pagkain nila. Ang isa namang pusa ay nagre-relax lang na nakaupo at tinitignan lang ang dalawa. But in the end, i asked Nanay Maring that i'll feed them again, pati ang aso para walang away.

I smiled at that thought kahit na parang mawawalan na ako ng malay dahil sa ginawa no'ng babae sa akin. Ano ang laban ko sa kanila eh meron silang mga pambihirang lakas? They are immortal's, while me, jut a mere human, a weakling mortal they say.

I smiled sadly. Unti-unti na ring bumibigat ang talukap ng mga mata ko, but when i remember Zan, i forced myself to stay awake, hindi ko na rin naramdaman ang pagsipa sa akin no'ng babaeng sumampal sa akin kanina.

Naghihina akong bumangon at hinanap si Zan, i saw his back facing me, in front of him is the girl who slapped me a while ago, iyon din pala ang sumampal sa akin kanina sa C.R, she's kneeling in front of him, crying and begging for her life. Merong parang tinta na kumakalat sa kaniyang mukha, dala ng kaniyang luha, and it's confusing me. Dahan dahan akong tumayo dahil sa panghihina, i need to stop Zaniel for killing them, i don't wan't him to kill anyone.