The Next Step

24

Emily

Kararım kesin.Neden bu kadar beklediğimi bile bilmiyorum.Steph bunu duyunca şok geçirdi.Kendini toparlayıp konuştu:

"Emily sen ne dediğinin farkında mısın?"

"Evet farkındayım ve bunda kararım kesin"

"Emin misin?"

"Evet"

"Bak bunu iyi düşün."

"Düşüneceğim kadar düşündüm"

"Böyle yaparsan sadece kaçmış olursun"

"Orada kalırsam ne değişecek"

"Herkese ne kadar güçlü olduğunu gösterirsin"

"....."( emily hiç birşey demiyor )

"...."( stephanie hiç birşey demiyor )

"Orada beni bağlayan kimse kalmadı artık.İnanabiliyor musun artık kaptanlık bile umrumda deyil"dedim

"Ben varım"dedi hiçbirşey demedim.

"Ve hunter var"dedi gülümseyerek.Bende güldüm ve bu duruma göz devirdim.Benim gülümsediğimi görünce daha çok gülümsedi.

"İşte böyle"dedi ve telefonu çaldı.Açtı ağız hareketleriyle annem dedi.Bende başımla tamam işareti yaptım ve konuşmaya başladı.

"Efendim anne.Tamam.Görüşürüz" konuşması bitince bana dönüp:

"Annem çağırdı.Benim gitmem lazım.Birşey istiyor musun."

"Hayır sen git"

"İstersen kalabilirim"

"Gerek yok ben iyiyim"

"Ha bu arada eşyaların"eşyalarımı alıp teşekkür ettikten sonra yolcu ettim.Sonra odamıza çıktım.Riley jamesleymiş annem söyledi.En azından o mutlu.Bu düşünceleri kafamdan atıp odamıza çıktım.Telefonumu elime aldım 5 cevapsız arama vardı.Hepsi rileydendi daha fazla bekletmeden onu geri aradım:

Telefon konuşması

"Alo"dedi

"Telefonum sütüdyoda kalmıştı steph getirdi aramalarını şimdi gördüm neden aramıştın"

"Sütüdyodan acele çıkınca merak ettim.Nasılsın"

"İyiyim"

"İstersen gelebilirim"

"Gerek yok"

"Birşey istermisin"

"Hayır"

"Sonra görüşürüz"

" Görüşürüz" dedim ve aramayı kapadım.

Riley

Ablamla konuştuktan sonra birazdaha rahatladım.Ama onu görsem daha da rahatlarım.Yüzümü düşürdüm.James yüzümdeki ifadeyi görmüş olucak ki durdu bende durdum:

"Ne oldu"diye sordu endişeli bir sesle onunda yüzü düşmüştü.

"James ben eve gitsem emily ile konuşmam lazım telefonda konuştum ama içim hiç rahat deyil"

"Tamam o zaman seni eve ben bırakıyorum"

"Olur"dedim beraber el ele gitmeye başladık.

Eve barınca yanağını öpüp el salladıktan sonra eve girdim.Anahtarla kapıyı açtım direk odamıza girdim.Yatağına sırt üstü uzanmış tavana bakıyordu.Gidip yanına oturdum ve:

"Emily"

"Efendim"

"İyimisin"

"Evet sen neden geldin"

"İçim rahat etmedi ve seni görmek istedim"

"Ben iyiyim riley neden herkez bana bu soruyu soruyor"

"Bugün olan-"emily lafımı kesti

"Bugünle ilgili artık hiçbirşey duymak istemiyorum"

"Peki"dedim ve odadan çıkıp onu rahat bıraktım.Aşşağı inip anneme yardım ettim yemeği hazırladık.Babam gelince emilyi çağırdım.Yemek istemedi bizde üstelemedik.yemekten sonra odamıza çıktım.

Üzerimi değiştirdikten sonra direk yattım.

Emily

Stephanienin dedikleri aklıma geldi."Böyle yaparsan sadece kaçmış olursun""Herkese ne kadar güçlü olduğunu gösterirsin""Ben varım...Ve hunter var"Hunter belki onun için kalabilirim ama o benim "sadece arkadaşım"Bir yandan bugün aramızda olanlar arkadaşlıktan öte gibiydi.Ama çok güzeldi...Daha fazla bunları düşünmeden uyudum.