Mission: Sandra

Wakas

Hi! May nakabot ba dito? Haha. Kung meron salamat agad ng madami!!! Alam kong parang rollercoaster ang peg nito at paulit ulit ang words at madrama.😂 Pagpasensyahan n'yo na.

†††

Napaangat ako ng tingin sa taong nasa harap ko. Ang alak na hawak ko ay gusto ko nang ibalibag kung saan.

"Wala pa rin?" Tamad kong tanong.

Yumuko siya at umiling.

"I'm sorry Mr. Vineza. Hanggang ngayon, magulo pa rin ang mga anggulo ng pangyayari."

Humigpit ang hawak ko sa baso at tumalim ang tingin ko sa kanya.

Paanong magulo? Naghahanap ba talaga sila? O niloloko nalang nila ako?

"So, what are you going to do?" Malamig kong turan.

"Babalitaan nalang po kita kapag may nalaman na ako." Pagkatapos ay umalis na sa loob ng opisana ko.

I calmed down myself. Walang mangyayari kung iinit ang ulo ko at hindi mag-iisip ng mabuti.

Napatayo ako mula sa pagkakaupo. Lumapit ako sa salaming dingding ng opisina.

I wonder if she missed me? Did she felt happy while being away from me? Did she? For the last of her life?

Nine months ago when the news broke my world.

Sandra, my girlfriend was missing and found when she's already cold. Lifeless. And no one can tell me what really happened to her.

Nanginig ang kamay ko nang maalala ang mukha niyang maamo nung makita ko ang kalagayan niya.

I don't know what to feel. Walang salita ang lumabas sa bibig ko habang pinagmamasdan ko siya.

Naalala ko pa ang huling tawag niya sa akin bago siya mawala.

"Happy Anniversary!" Rinig kong masayang sabi niya sa kabilang linya.

My lips stretched for a smile.

"Happy Anniversary. Why are you calling me? Hating gabi na."

Bigla kasi siyang tumawag sakto bago mag twelve midnight. Para batiin ako.

"I just want to greet you first!"

Naiimagine ko na ang nakasibangot niyang mukha. So cute.

"Oh? Okay. You greeted me. What now?" Tanong ko.

Pinigilan ko ang matawa. Alam kong sobrang halaga sa kanya ng mga ganitong bagay sa kanya. At siguradong humahaba na ang nguso niya sa oras na iyon.

"Ba't parang hindi ka masaya?" Aniya sa malungkot na boses.

Napatayo ako sa pagkakahiga at lumapit sa drawer katabi lang ng kama.

"I'm happy." Hindi ko na napigilan ang ngiti.

Narinig ko siyang huminga ng malalim na parang nabunutan ng tinik.

"Really?"

"Yeah. Really."

"Okay. I have surprise for you! Hope you like it." Sabi niya.

Nilabas ko ang isang box mula sa drawer at pinakatitigan iyon. Nang buksan ko ay tumabad ang isang diamond ring. Simple lang pero elegante.

"What it is?"

Bumalik ako sa kama habang hawak pa rin ang maliit na box.

"Surprise nga, di'ba?"