HAYATIMIN GERÇEĞİ

14- DUYGULAR

Herkese iyi okumalar. Vote ve yorumlarınızı bekliyorum. ♥️    

Ortamdaki gergin havaya rağmen Sinan çok sakin konuşuyordu. Cihangir dün akşam ki maçta altyapıdan oynayan oyuncularında olduğunu söylemişti. Acaba onlar mıydı bunu yapan?

"Her kim yaptıysa bunun bedelini ödeyecek. Ben bunu onların yanına bırakmam! Polise falan ifade verdiniz değil mi?"

Akif Bey öfkeden kuduruyordu resmen.
"Verdik merak etme."

Arkamdan Didem'in sesini duydum. "Ya neden yarım yarım anlatıyorsunuz olanları? En başından doğru dürüst söyleyin ne olduğunu."

Sinan'a masadaki, sandalyelerden birini çekip oturdu. "İş çıkışı arabanın benzini bitince benzinliğe gittik. Ben parayı ödemeye giderken bizim şoför Ferit'te lavaboya gitmişti. Parayı öderken dışardan sesler gelmeye başladı. Bir baktım 4-5 kişi Cihangir'e saldırıyor. Zaten ondan sonra Ferit, orada çalışanlar ve ben de olaya dahil olduk. Neyse polisi aradık hemen. Adamlar şuan nezaretteler. Sonra hastaneye gidip muayene olduk. Bizde çok bir şey yok ama Cihangir'in ayağında ezilme varmış. "

Hümeyra Hanım anında feryadı kopardı." Ne? Ezilmiş mi?"

Cihangir pantolonunun paçasını hafifçe kaldırıp bileğindeki bandajı gösterdi." Sardılar zaten anne. O kadar büyük bir şey değil. "

" Hah! Büyük bir şey değilmiş!"
Akif Bey sinirle konuşmaya devam etti. "Bu gibi insanların yarın ne yapacağı hiç belli olmaz. Çok yanlış kişiye çattılar. Çok!"

Hızla içeriye doğru ilerlerken Didem ve Fatih' de arkasından gitmişlerdi.

"Artık odaya gidebilir miyiz? Yoksa sandalyede uyuyacağım. Hastane de verdikleri ağrı kesici uyku yaptı." Cihangir'in sözlerinden sonra Hümeyra Hanım hızlıca bir koluna girmişti bile.

Daha sonra bana baktı. "Kızım yardım eder misin? Ben tek taşıyamam."

Kafamı sallayıp bende boşta kalan koluna girdim. Sinan' da bizimle beraber odasına gitmişti.

Merdivenlerin başında durduğumuzda Cihangir'in bu halde çıkamayacağını ben çoktan anlamıştım.

"Burada boş oda var mı? Merdivenlerden çıkması çok zor olur."

"Yemin ederim aklımı okudun sanki Afra." Oldukça yorgun çıkmıştı sesi.

"Var var kızım. Olamaz mı? Mihriban Annemin yan odası misafirler için. Siz kalın bugünlük."

Yavaşça odaya geçtik. Cihangir yatağa yatar yatmaz uyumuştu. Hatta üstündekileri bile çıkarmamıştı.

"Kızım gece ağrısı falan olursa söyle. Biz doktora götürelim yinede."

Daha sonra yaşlı gözleriyle Cihangir'e baktı. "Ah benim güzel çocuğum. Ben sevmeye kıyamazken başkaları sana nasıl vurdu?"

Elimi Hümeyra Hanım'ın omzuna koydum. "Sakin olun lütfen. Bir kaç gün dinlensin iyileşir. Bunu yapanlar zaten şuan cezalarını çekiyorlar."

Burnunu çekerken kafasını salladı. "Bunları bende biliyorum bilmesine de. Sen gel bir de bunu benim yanan ciğerime anlat."

Annelik duygusu bambaşka bir şeydi. Benim Hümeyra Hanım'ı anlamam mümkün değildi. Ama yinede kendini toparlaması gerekiyordu.

"Hümeyra Hanım, siz çok haklısınız. Yine de Cihangir sizi böyle üzgün görmek istemez. Siz güçlü durun ki oğlunuzuda düştüğü yerden kaldırmaya yardım edin."

İki eliyle göz yaşlarını silip derin bir nefes verdi. "Tamam, deneyeceğim. Ben bir de Sinan'a bakacağım kızım. Dikkat edin. Gece bir şey olursa direk haber ver."