Ellerini gezdirdi düşünmekten yandığını hissettiği başında
Yıllar var ki hep böyleydi aslında
Hep biraz itilmişti insan kalabalıklarindan
Açıkçası pekte şikayetçi değildi bu durumundan
Yalnızlığa aşıktı kızını kaybettiğinden beri
O günden sonrada pek eyvallahi yoktu dünyaya var mı ötesi
Ölmeyecek kadar yer ölmeyecek kadar içerdi
Midesi değildi başında dönüp duran derdi
Pek konuşmazdı ismi sorulmadikca
Kolları dahi unutmuştu sarılmak neydi dostça
Ama bir duruşu vardı ki keyfe keder
Yürek mahkemesinde suçlu olmamıştı kader
Gün geldi kalbi delice sevmek istedi
Oda baktı sinesi var olan tek şeyini yarasını sevdi
Çok defa ismiyle kurulan cümlelerde deli denirdi
Ama kimse bilememisti aşık neydi?
