Bir gün bir çocuk usulca yaklaştı bir ağaca ve baktı ona. Çocuktan beklenmeyecek bir düşünceyle gözlerini gezdirirken ağacın kabuğunda çatlaklara takıldı bakışları. Kim bilir hangi uzun yıllarına karşı durdu bu ağaç ve soğuk kislar ve sıcak yazlara karşı korudu bu ağacı. Gözleri yukarı doğru kaydı masmavi semaya değin uzanan dallara. Hepsi tek çeşit dümdüz değildi. Bir kısmı meyve verip eğilmişti. Yükünden olsa gerekti ama bazisinda meyve azdı onlar daha yukarı çıkmıştı. Çocuk düşündü eğer bu ağaç büyüdüyse kim büyüttü insan yerdi ve büyürdu. Ağaç ne yemişti de büyümüştü bu kadar. Sırtını ağaca verdi aklını Kurcalayansoruya yardım istercesine elleri kabuklarda dolaştı birine takıldı eli çekti. Kabuk elinde kalmıştı panikledi birden yaralamıştı onu. Yarasına dokundu parmaklarının ucu islanmisti. Sonradan anladı ağacı büyüten suydu. Canı yandığı zama döktüğü su. Ister acıdan olsun ister sevinçten insanida büyüten gözden dökülen suydu birazda.
