Zavallı avuçlara dolarken katre katre yalnızlık
Yanım yörem yok karanlık dipsiz ucu bucağı yok
Gözlerim pencerede beklerim bir damla ışık süzülsün içeri alsın beni
Götürsün mecnunun kaybolduğu çöllere
Neden yalnizdi ki insan bu kalabalıklarda
Neden kalbi boştu sahipsizken onca aşk
Neden karanlıktı bu oda o kadar ışıkta
Neden sen yoktun yanımda
Zulümdur her saniye işlerken damarıma
Binbir zehir girer bedenime dimağima
Lâl olurum susarım gecenin sonu sabahın safağı
Nasıl yaşardı ki insan gün doğmadan
Tanın kızılligini gördüğüm yanaklarda götürdün günümü
Annesini bekleyen bir yetim gibi beklerim seni
Seni kalbinde götürdüğün bedenimi
Sahi kaçıncı gece bu hani nerde gündüz...?
